Ευχές φίλων

Για τον καινούργιο χρόνο, που φτάνει σε λίγο, σας στέλνω αληθινά εγκάρδιες ευχές για ό,τι καλό και ποθητό και το έχουμε ήδη ξαναπεί:

"Αγαπητοί φίλοι, παιδιά όλοι του Ν. Κόσμου, ας βάλουμε όλοι τα λιθαράκια της μνήμης μας μήπως και φτιάξουμε ξανά.....ένα νέο κόσμο!!!!"

Χαιρετισμούς

Μαρία Ανδρεάδου

(ΙΒ' Θηλέων)

ekto1979

Γεια σας,

Tολμώ να αποκαλέσω τον εαυτό μου έκτο79 τώρα που η συγκίνηση συνεχίζεται, που βρίσκω και σας. Πριν λίγο καιρό όταν σκαλίζοντας στο facebook, βρήκα το μπλογκ το έκτου της τάξης του '70, δεν φανταζόμουν ότι θα έβλεπα και θα διάβαζα ξανά ονόματα και εικόνες της νιότης μας. Μερικά από τα ονόματα των συμμαθητών και καθηγητών τα αναγνωρίζω, με Τζαμαλούκα γυμνασιάρχη, στη θέση του Ντρέ, που τον έστειλαν σε άλλο σχολείο γιατί σε εκδρομή είχε κατεβάσει άτακτο μαθητή από το λεωφορείο..!

Καθηγητές πρόλαβα τον Μητσάκη γυμναστή, Κουρέλη φυσικό, Αλεβιζοπούλου φιλόλογο, Κώττη μαθηματικό, Ιωάννου μουσικό, πολύ λίγοι από τη λίστα συνέχισαν μέχρι να έρθω εγώ, στη Γ' γυμνασίου το ΄76. Μπορεί να μη βρεθήκαμε μαζί στην ίδια αυλή, στο διάλειμμα, ή στις τάξεις, απ' όσα έχετε αναρτημένα, έχω την εντύπωση ότι ήμασταν μαζί, κι ας ήρθα 4 χρόνια μετά που φύγατε εσείς και σας ευχαριστώ γι' αυτό και σας εύχομαι να ΄στε πάντα καλά.

Καλή μας καινούργια χρονιά και σας σφίγγω όλους το χέρι έναν-έναν, νομίζοντας πως σας έχω μπροστά μου.

Με τιμή,

Παναγιώτης Δημοδέτης

Ευχές φίλων

Χρόνια πολλά σε όλους!

Παναγιώτης Ματινόπουλος

Ευτυχισμένο το ...2012!!!!!!

Ευτυχισμένο το 2012! Τι; Μεσολαβεί το 2011; Σωστά, αλλά με την τόοοοοοση διάχυτη αισιοδοξία που επικρατεί στη χώρα, λέμε να μην πάμε αντίθετα στο ρεύμα (όχι της ΔΕΗ, το άλλο) και να το προσπεράσουμε. Τέλος πάντων, Καλή Χρονιά να έχουμε, με Υγεία πάνω απ’ όλα και όλα θα γίνουν.

Σε λίγο, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα και για λίγες μόνο ημέρες, θα ξαναεμφανιστούν όλες οι αναρτήσεις (μόλις 248) του blog από την αρχή. Θυμίζουμε ότι στον «αέρα» παραμένουν για πάντα μόνο τα θέματα που αφορούν το Έκτο ή που έχουν γραφτεί από παιδιά και φίλους του Έκτου. Όλα τα υπόλοιπα (άρθρα, ειδήσεις, γελοιογραφίες κλπ) για να μη γεμίζει υπερβολικά το blog, τα αφήνουμε μόνο για λίγο, όσο δηλαδή κρατάει η δική τους επικαιρότητα και μετά κατεβαίνουν. Δυο φορές όμως το χρόνο (στα γενέθλια του blog και παραμονή πρωτοχρονιάς), ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια για να τα θυμηθείτε και να τα κάνετε χάζι.

Σε λίγες μέρες σχεδιάζουμε αρκετές αλλαγές. Ένα απαραίτητο φρεσκάρισμα πιστεύουμε, για να γίνει το blog λίγο πιο εύχρηστο. Προς το παρόν ευχόμαστε στα παιδιά του Έκτου όλων των τάξεων, στα κορίτσια του ΙΒ', στα "πιτσιρίκια" του Ξυνού, σε όλους του φίλους στην Ελλάδα και το εξωτερικό

Καλή Χρονιά!

ekto1972

(συνεχίζουμε με την επικαιρότητα…)

Πηγή γελοιογραφιών: ΕΘΝΟΣ

Гитар

Καμ του μαϊ μπουντουάρ. Χαλαρώστε λίγο. Μι σοου κουλ. To blog μπαίνει στο εορταστικό κλίμα της Πρωτοχρονιάς και στα πλαίσια ανασκόπησης των γεγονότων όλου του έτους, ανακυρήσει πανηγυρικά το Гитар ως το καλύτερο τραγούδι του 2010. Το μόνο που μπορούμε να πούμε ότι κουβαλάει με σιγουριά την τρέλα της τάξης μας! Τζαμπ του μαϊ γιαγκουάρ, μπειμπ γιου αβ ποσαμπιλιτι πλεϊ γουιδ μι.  Άξιοι!

Να μια ακόμη έκδοση...

Ένα d'Oro για όλους εσάς

Η ιδέα ξεκίνησε από μια συζήτηση που είχαμε με τους συμμαθητές της Τάξης του 1970. Βρίσκεται ακόμη σε πειραματικό στάδιο αλλά είναι εδώ και είναι επισκέψιμο. Πρόκειται για το νέο ektoblog που απευθύνεται σε όλους τους αποφοίτους, όλων των τάξεων, όλων των εποχών και που δημιουργήθηκε για να υπάρχει ένα κοινό σημείο αναφοράς, γενεών Νεοκοσμιτών και όχι μόνο, που φοίτησαν στο εξατάξιο ΣΤ΄ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών.

Το νέο blog δεν θα λειτουργεί όπως αυτά της Τάξης μας ή της Τάξης του 1970. Δεν θα έχει δηλαδή μια περίπου καθημερινή ροή αναρτήσεων. Απλά κατά διαστήματα θα αναρτώνται ειδήσεις ή γεγονότα που έχουν ευρύτερο ενδιαφέρον, όπως πχ τα reunions ή συνάντηση-δείπνο που θα έχουμε στο τέλος Ιανουαρίου με τον καθηγητή μας κ.Λίνο Μπενάκη, αλλά δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος ύπαρξής του.

Ο στόχος του είναι να δημιουργηθεί μια ιστορική βάση των ανθρώπων που έζησαν, φοίτησαν ή δίδαξαν σ’ αυτό. Να μάθουμε περισσότερα για το παρελθόν μας και να καταλάβουμε καλύτερα ποιοι πραγματικά είμαστε. Να μπορούν να αντλήσουν τα παιδιά μας περισσότερες πληροφορίες για εμάς. Να ερμηνεύσουμε όλοι μας κάποια γεγονότα, κάποιες συμπεριφορές και κάποιες ανθρώπινες στιγμές.

Το Έκτο έβγαλε σπουδαίους ανθρώπους. Στο Έκτο δίδαξαν σπουδαίοι άνθρωποι. Όχι όλοι. Αρκετοί πάντως για να το κάνουν ένα ξεχωριστό σχολείο. Λίγοι όμως από εμάς το είχαμε αντιληφθεί είτε γιατί τότε ήμασταν παιδιά και δεν δίναμε σημασία, είτε γιατί κάτω από τις πολιτικο-οικονομικές συνθήκες της εποχής κανείς δεν μας μίλησε για το πού ακριβώς βρισκόμασταν, είτε γιατί σήμερα που μπορούμε να αντιληφθούμε καλύτερα τα πράγματα, έχουμε πια χαθεί και δεν γνωριζόμαστε καν μεταξύ μας.

Για παράδειγμα πόσοι από εσάς ξέρετε ότι στο Έκτο δίδασκε για χρόνια ο σπουδαιότερος μελετητής του νεοελληνικού θεάτρου και ιδρυτής του Θεατρικού Μουσείου; Πόσοι ξέρετε ότι στο Έκτο έχει φοιτήσει ένας από τους πιο προικισμένους μουσικούς της εποχής μας; Πόσοι γνωρίζετε ότι απόφοιτοι του Έκτου είναι σημαντικά στελέχη της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου; Πόσοι ξέρετε ότι μεγαλώσαμε δίπλα σε συμμαθητές μας που είναι καθηγητές πανεπιστημίων σήμερα, ότι κάτσαμε στο ίδιο θρανίο με πολύ σπουδαίους γιατρούς και δικηγόρους, ότι παίξαμε μπάσκετ στο υπόστεγο με φίλους μας που διαπρέπουν εντός και εκτός Ελλάδας;

Αυτός λοιπόν είναι ο σκοπός και ο στόχος του νέου blog. Να μάθουμε για εμάς. Να μάθουμε την ιστορία μας, να καταλάβουμε τους εαυτούς μας. Να ξαναταξιδέψουμε στο χρόνο και να βρεθούμε ανάμεσα στο τέλος της δεκαετίας του ’40 που ξεκίνησε να υπάρχει το Έκτο, στην οδό Φαλήρου στο Κουκάκι, μέχρι και τις μέρες μας.

Μπείτε λοιπόν στο νέο blog κι αναζητήστε την «Επετηρίδα» του εξατάξιου ΣΤ΄ Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών. Τη χρυσή βίβλο ή «Libro d’ Oro» όπως την έχουμε βαφτίσει. Εκεί θα βρείτε όλα τα ονόματα όλων των παιδιών και όλων των καθηγητών που μας είναι γνωστά σήμερα. Ενημερώστε μας αν γνωρίζετε κι άλλους ή αν έχουμε κάνει κάποια λάθη. Κυρίως ενημερώστε μας για εσάς. Στείλτε μας το βιογραφικό σας για να το βάλουμε στην προσωπική σας σελίδα (δείτε οδηγίες πιο κάτω). Στείλτε μας οποιαδήποτε πληροφορία νομίζετε ότι θα φανεί χρήσιμη για τη βάση πληροφοριών της ζωντανής μας ιστορίας. Κι επειδή όπως είπαμε είμαστε σε πειραματικό στάδιο, στείλτε μας και την καλοπροαίρετη (ελπίζουμε) κριτική σας.

H διεύθυνση του νέου blog είναι

http://ektoapofoitoi.blogspot.com/

Οδηγίες για το βιογραφικό σας

Για λόγους ομοιομορφίας θα πρέπει να ακολουθεί τους εξής κανόνες:

• Να μη ξεπερνά τις 300 λέξεις συνολικά.
• Να αναφέρει στοιχεία γεννήσεως (προαιρετικά) και πότε ήσασταν στο Έκτο.
• Να αναφέρει βασικά στοιχεία σπουδών – καριέρας.
• Με τι ασχολείστε σήμερα, κάποιο χόμπι, στοιχεία καθημερινότητας.
• Προαιρετικά κάποιες προσωπικές πληροφορίες πχ οικογενειακή κατάσταση, όνομα και επάγγελμα συζύγου, παιδιών κλπ.
• Κάποιο στοιχείο επικοινωνίας πχ Email.
• Μια φωτογραφία (αν υπάρχει) από την εποχή που ήσασταν στο Έκτο και προαιρετικά μια σημερινή σας φωτογραφία (ακόμη και οικογενειακή).
• Να είναι γενικά σύντομο και όσο το δυνατόν πιο περιεκτικό.

(Ως παράδειγμα, κάνοντας κλικ στο όνομά μου στην Επετηρίδα, δείτε τη δική μου σελίδα. Δεν χρειάζεται να είναι ακριβώς όμοια και η δική σας, αλλά παίρνετε μια πολύ καλή ιδέα).

Καλή μας επιτυχία και Χρόνια Πολλά και πάλι σε όλους.

Σωτ.Ροδόπουλος

ekto1972

Ευχές φίλων

Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά σε όλους σας!

Γιάννης Ρήγας

Ευχές φίλων

Από το γνωστό Εκπαιδευτικό Οργανισμό «Ρόμβος» του Γιάννη Τσαρπαλή (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972), λάβαμε την παραπάνω χαρούμενη κάρτα. Ευχαριστούμε κι αντευχόμαστε.

Προσοχή: στην κάρτα ΔΕΝ είναι ο Γιάννης ντυμένος Άγιος Βασίλης (διασταυρωμένο αλλά δεν ορκιζόμαστε κιόλας).

Γιορτάζουν...

Χρόνια Πολλά

για την ονομαστική τους εορτή στους

Χρήστο Ορσόπουλο, Μανώλη Πρατικάκη (παππού κι εγγονό), Μανώλη Γιανναδάκη (Μάνο, έχει γεμίσει το box σου στο Πανεπιστήμιο κι έρχονται πίσω τα Emails) και Χρήστο Μαυρομάτη.

ekto1972

Καλά Χριστούγεννα

Νικηφόρος Λύτρας (1832-1904), "Κάλαντα"

H συνεργασία των τάξεων

Εκτός από την "πάλη των τάξεων" υπάρχει και η "συνεργασία των τάξεων" και το Έκτο ήταν πάντα πρωτοπόρο στις νέες ιδέες. Έτσι, εκπρόσωποι συμμαθητών των τάξεων των ετών 1970 και 1972 συνεργάστηκαν αυτές τις μέρες για τον προγραμματισμό των προσεχών εκδηλώσεών μας. Οι συζητήσεις ήταν ατέλειωτες, οι ιδέες που έπεσαν στο τραπέζι καταιγιστικές και οι τελικές επιλογές τρομερά δύσκολες. Όλοι συμφώνησαν ότι για τις οριστικές αποφάσεις, οι εργασίες θα πρέπει να επαναληφθούν πολύ σύντομα. Στις φωτογραφίες, οι αφανείς ήρωες των blogs ekto1970 και ekto1972, εν μέσω πολύ σκληρής δουλειάς, όπως ασφαλώς διαπιστώνετε κι εσείς.

Ευχές φίλων

Λάβαμε την παραπάνω πολύ καλαίσθητη κάρτα από την εταιρία arcstudio του Γιώργου Κουνενή (ΣΤ' Γυμνάσιο 1970).  Ευχαριστούμε κι ανταποδίδουμε τις ευχές.

Συναυλία στο Μέγαρο ...Καραϊσκάκη!

της Μαρίας Α.
(ΙΒ΄ Θηλέων 1971)

Στις 16-12-2010, είχα την τύχη να βρω εισιτήρια και να παρακολουθήσω στο Μέγαρο Μουσικής το Canto General του Θεοδωράκη, 35 χρόνια μετά την πρώτη του εκτέλεση το 1975, στο στάδιο Καραϊσκάκη. Τότε νεαροί φοιτητές, με όλη την άψη της νιότης μας, τον αέρα της μεταπολίτευσης... Τώρα με plus 35 χρόνια συν όλα τα υπόλοιπα!!! Ξανά όμως με Φαραντούρη και Πανδή. Βρισκόμουν, χτες, σε ένα ψηλό θεωρείο του Μεγάρου και είχα την ευκαιρία, εκτός άλλων, να παρακολουθώ και όλο το κόσμο στην πλατεία: ασπρομάλληδες περίπου εξηντάρηδες (ή χωρίς μαλλιά), σιτεμένες κοπέλες(;) καλοντυμένες με casual, προσεγμένα (ακριβά;), όμως με βλέμματα υγρά και συγκίνηση, σφιγμένα χείλη από επικαιροποιημένη αμηχανία για τους καιρούς και τα μελλούμενα, απορία για το τι πρέπει και μπορεί ο καθένας να κάνει(;).

ΖΗΛΕΥΩ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ. Θα ήθελα να ήμουν σκηνοθέτης ή φωτογράφος ώστε να μπορούσα να φυλακίσω σε μια σκηνή, σε λίγων δευτερολέπτων ταινία ή σε φωτογραφία, τις κινήσεις των χεριών, των δακτύλων ακριβέστερα, όλων αυτών των ανθρώπων που κινούνταν ρυθμικά - ο καθένας με τη δική του δύναμη- στο ρυθμό των "γνωστών" μας τραγουδιών, δειλά, αβέβαια ή μάλλον με μια επίγνωση! Άλλοι ακολουθούσαν τους ρυθμούς με νεύμα του κεφαλιού τους. Ακόμα και οι γραβατωμένοι!!! Είδα πολλούς ανθρώπους, που είχα να τους δω χρόνια. Τους αναγνώρισα με προσπάθεια, όπως φαντάζομαι κι αυτοί εμένα. Δίπλα μου καθόταν μια άγνωστή μου κυρία, με σγουρά μαλλιά και γυαλιά. Έκλαιγε με μια αληθινή συγκίνηση. Ίσως για τα χρόνια μας, τη νιότη, κάτι που διαψεύσθηκε, την ανάγκη για ξανά-μανά τα ίδια... Ποιος ξέρει; Θα κρατήσω για μένα την απάντησή της, όταν, στο τέλος της παράστασης, της ευχήθηκα "στο επανιδείν".....

Χαιρετισμούς

Μαρία Α.

Δεκέμβρης 2010

Σ’ αυτές τις πέτρες περπατήσαμε κι εμείς...

Πρόσκληση

Αγαπητοί Συμμαθητές

Αγαπητοί Φίλοι

Οι Τάξεις 1970 και 1972 με πολύ μεγάλη χαρά και συγκίνηση διοργανώνουν από κοινού

«Συνάντηση με τον καθηγητή μας κ. Λίνο Μπενάκη»

την Παρασκευή 28/1/2011, 9μμ, στην ταβέρνα «Η Κυρά», Ζεύξιδος 12, Ν.Κόσμος (απέναντι από το σχολείο, τηλ.2109221824).

Καθώς ο χώρος είναι περιορισμένος, παρακαλούμε τις δηλώσεις συμμετοχής σας το αργότερο μέχρι την Τρίτη 25/1/2011, είτε στα Emails των blogs, είτε στους Γιώργο Κουνενή (τηλ. 6977213406, Email: gkoun@tee.gr ) ή/και Σωτήρη Ροδόπουλο (τηλ. 6981475511, Email: srodop@gmail.com).

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

ekto1970

ekto1972

Η επόμενη μέρα της προηγούμενης νύχτας

Από ΤΑ ΝΕΑ

Σαν σήμερα 8/12, το 1980

(Κάντε κλικ στην εικόνα)

Πέρασαν κιόλας 30 χρόνια.

ΞΥΝΟΥnion!

Στου «Ξυνού»,  circa 1962

Φωτ.:6okynosarges.blogspot.com

Σε λίγο καιρό θα διοργανωθεί το πρώτο reunion των παιδιών που φοιτήσαν στο περίφημο Δημοτικό Σχολείο του «Ξυνού», την περίοδο 1960-1966 (πάνω-κάτω).

Αν περάσατε κι εσείς από τα μεγάλα ξύλινα στριμωγμένα θρανία του πιο δημοφιλούς σχολείου που υπήρξε ποτέ στο Kynosargous Education System, επικοινωνείστε με το blog μας ή στείλτε ένα Email στο

aspasiaalex2009@hotmail.com

αναφέροντας το όνομά σας, την περίοδο που φοιτήσατε  κι ένα τηλέφωνο επικοινωνίας. Ήδη έχουν βρεθεί περί τα 20 παιδιά της εποχής εκείνης!

Καλό ΞΥΝΟΥnion!

ekto1972

------

Το σχολείο του «Ξυνού» ή «Neos Kosmos Amherst College» όπως το έχουμε βαπτίσει, υπάρχει ακόμα (το κτίριο) στην οδό Σωστράτου 5 κι έχουν γίνει δυο αναρτήσεις στο blog το δικό μας

http://ekto1972.blogspot.com/2010/03/blog-post.html

http://ekto1972.blogspot.com/2010/03/annex.html

αλλά και στο blog των σημερινών παιδιών του Έκτου

http://6okynosarges.blogspot.com/2010/03/50s.html

Νίκηδες

Έχουμε πει πολλάκις ότι με τις γιορτές δεν τα πάμε καλά αλλά ειδικά σήμερα πώς μπορούμε να ξεχάσουμε ένα αγαπημένο όνομα τόσων αγαπημένων φίλων, όπως οι

Βερρόπουλος

Καρασούλης

Πολίτης

Πούλιος

Χριστοδουλάκης

Γκιόκας

Καράμπελας

Παπαγεωργίου

Πετρόπουλος

Χουτζόπουλος

Χρόνια Πολλά!

ekto1972

Πρωτοσέλιδο ...2030

Το σχόλιο της Παρασκευής: GFAJ-1

Ας φύγουμε λίγο από την καθημερινότητα, την ελληνική οικονομία, τα αδιέξοδα της ευρωζώνης κλπ. Σημαντική η χθεσινοβραδινή ανακοίνωση της NASA! Προς μεγάλη απογοήτευση όλων των σχετικών και άσχετων sites που βούιζαν από το πρωί παγκοσμίως, δεν ανακοινώθηκε τίποτα για «μικρά πράσινα ανθρωπάκια», αλλά για ένα πολύ περίεργο βακτήριο (με κωδικό ονομασίας GFAJ-1) τα οποίο χρησιμοποιεί ένα φοβερό δηλητήριο, το αρσενικό, ως δομικό λίθο του γενετικού του υλικού(1). Πολύ κακό για το τίποτα; Όχι ακριβώς. Είναι πράγματι σημαντική ανακάλυψη της οποίας το αντίκτυπο, όπως τουλάχιστον είπαν οι αστροβιολόγοι της NASA, δεν είμαστε ακόμη σε θέση να αντιληφθούμε πλήρως σύντομα. (Θα περιμένουμε ασφαλώς σχετικό σχόλιο και από το Νίκο Χριστοδουλάκη).

Το blog παρακολούθησε μέχρι το τέλος όλη τη συνέντευξη που μεταδόθηκε live στο διαδίκτυο. Γνωρίζοντας μερικά πράγματα «από μέσα», περίμενε ότι κάπου θα έσκαγε και καμιά έκκληση για περισσότερα κονδύλια. Και όντως έτσι έγινε στο τέλος. Αυτό ίσως να εξηγεί γιατί τόσος θόρυβος, γιατί τώρα. Βλέπετε ο προϋπολογισμός του κογκρέσου για τη NASA έχει συρρικνωθεί τα τελευταία χρόνια στα 19δις δολάρια, τα οποία αντιπροσωπεύουν μόλις το 0,6% του συνολικού προϋπολογισμού της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Για σύγκριση, σκεφτείτε ότι περίπου το 23%, δηλ. πάνω από 780δις, πάει στην άμυνα και ότι τη δεκαετία του ΄60, όταν έτρεχε το πρόγραμμα Apollo, το budget της NASA ήταν κάπου στο 4,5%. Από τότε το έχει πάρει η κάτω βόλτα (με μικρή μόνο αναθέρμανση τη δεκαετία του ΄80 και του «πολέμου των άστρων» του παντελώς άσχετου Ρέιγκαν). Ο μύθος λοιπόν για τα «μικρά πράσινα ανθρωπάκια» εξυπηρετεί τη διαφύλαξη κάποιων προγραμμάτων και φυσικά των αντίστοιχων θέσεων εργασίας. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Μαζί τους είμαστε.

ekto1972

(1) Όσοι δεν έχετε δει την αριστουργηματική μαύρη κωμωδία του Frank Capra «Αρσενικό και παλιά δαντέλα» με τον Cary Grant, την έχουμε σε DVD. Αν θέλετε, πολύ ευχαρίστως να σας τη στείλουμε…

Παγκόσμια Ημέρα

Καλό Μήνα

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Επανάληψη συναυλίας την Πέμπτη 16/12/2010

Έγινε ήδη sold out δυο φορές και γι' αυτό επαναλαμβάνεται την Πέμπτη 16/12, στις 8.30μμ. Κλείστε καλύτερα τα εισιτήριά σας τηλεφωνικά  στο 210-7282333 (θέλει πιστωτική)  γιατί το ξέρουν πολύ λίγοι (δεν την έχουν καν στο site του Μεγάρου). Αν προλάβετε...

Μεγάλη Εβδομάδα Νοεμβρίου



Πηγή: ΕΘΝΟΣ

Χωρίς Σχόλια

Από τη σημερινή (25/11/2010) ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Νέος Πρωτέας;

Η είδηση είναι στο blog των σημερινών παιδιών του Έκτου (δείτε εδώ). Δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για επανίδρυση του παλιού Πρωτέα ή είναι μια εντελώς νέα προσπάθεια. (Ας το ψάξει ο Μιχάλης Τζανόγλου ως πιο αρμόδιος). Σε κάθε περίπτωση χαιρετίζουμε οποιαδήποτε αθλητική κίνηση στην παλιά μας γειτονιά κι ευχόμαστε κάθε επιτυχία. Είμαστε ήδη οπαδοί τους!

Διάλειμμα

"Ας φρόντιζαν"

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.

Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια

όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

K.Π. Kαβάφης

(Πηγή: www.kavafis.gr)

------
Επίκαιρος παρά ποτέ ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη Μαρία Α.(ΙΒ' Θηλέων 1971) που μας τον θύμισε.

Τα λόγια και τα χρόνια

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
και τους καημούς που σκέπασε καπνός
η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα
Κι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα
ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός
κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα

Και σου μιλώ σ' αυλές και σε μπαλκόνια
και σε χαμένους κήπους του Θεού
κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ' αηδόνια
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
και τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια

Η μοίρα κι ο καιρός το 'χαν ορίσει
Παρασκευή το βράδυ στης εννιά
κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει
Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει
Παρασκευή το βράδυ του φονιά

Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο
σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό
οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω
Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
με τους ανθρώπους που 'δαν φονικό
και το 'χουν στ' όνομά τους κεντημένο

Αυτός που σπέρνει δάκρυα και τρόμο
θερίζει την αυγή θανατικό
μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο
Κι έχει κρυφή πληγή κοντά στον ώμο
σημάδι μυστικό από το κακό
πως ξέφυγε απ' ανθρώπους κι από νόμο

Μάνος Ελευθερίου

Μέρες 1973 - "Θεσσαλονίκη - Αθήνα"

του Κώστα Κορωναίου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)

Το Νοέμβριο του 1973 ήμουν ήδη δευτεροετής φοιτητής στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Η χρονιά είχε μόλις ξεκινήσει κι εκείνο που μπορούσε κανείς να διακρίνει σε σχέση με το προηγούμενο έτος, ήταν η μεγαλύτερη κινητικότητα που παρουσίαζαν οι φοιτητικοί σύλλογοι, που έδειχναν σιγά – σιγά να ξεφεύγουν από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της εξουσίας και να ξεθαρρεύουν.

Από τις αρχές του 1973, ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε ξεκινήσει μια διαδικασία «φιλελευθεροποίησης» του καθεστώτος, με αποφυλάκιση πολιτικών κρατουμένων και μερική άρση της λογοκρισίας και υποσχόμενος την ψήφιση ενός νέου Συντάγματος και την διενέργεια εκλογών για επιστροφή στην πολιτική διακυβέρνηση. Είχε δημιουργηθεί λοιπόν κλίμα κατάλληλο ώστε να ξεθαρρέψει λίγο ο κόσμος και ιδιαίτερο το φοιτητικό κίνημα, το οποίο είχε υποστεί άπειρες διώξεις. Η κατάληψη της Νομικής Σχολής στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Σόλωνος, το Φεβρουάριο του 1973 και ό,τι ακολούθησε (λύση της κατάληψης με χρήση αστυνομικής βίας), λειτούργησε σαν καταλύτης στις συνειδήσεις κυρίως της νεολαίας και προετοίμασε τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973.

Η Θεσσαλονίκη παρακολουθούσε στενά τα γεγονότα της Αθήνας και προσπαθούσε να βρει τρόπους να δώσει το «παρών» στις εξελίξεις εκείνης της χρονιάς. Με την έναρξη της φοιτητικής χρονιάς, τον Οκτώβρη του 1973, υπάρχει μια έντονη κινητικότητα στους συλλόγους, όπου αν θυμάμαι καλά, πρέπει να ετοιμάζονταν για εκλογές. Το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου, στις αρχές Νοέμβρη, μετατρέπεται σε αντιδικτατορικό συλλαλητήριο. Τα πνεύματα εξάπτονται. Το καθεστώς φόβου υποχωρεί σιγά – σιγά. Αρχίζουν κάποιες μικρές συγκεντρώσεις φοιτητών, κυρίως στην πλατεία του Χημείου, σε καθημερινή βάση και τις απογευματινές κυρίως ώρες, όπου συζητούνται έντονα οι εξελίξεις. Σχηματίζονται πηγαδάκια και γίνεται έντονη ζύμωση. Κυριαρχεί ο φόβος των Ιουδαίων. Μετά την κατάληψη του Πολυτεχνείου στις 14 Νοέμβρη, αρχίζουν να φτάνουν πληροφορίες για τα γεγονότα της Αθήνας. Η ατμόσφαιρα φορτίζεται, ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση κάποιων αστυνομικών δυνάμεων. Υπάρχει ανησυχία και φόβος για τις εξελίξεις…

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, αποφασίζω να επιστρέψω στην Αθήνα, έστω για το Σαββατοκύριακο. Βρίσκω εισιτήριο με ένα βραδινό δρομολόγιο των λεωφορείων του ΟΣΕ για Αθήνα. Η αναχώρηση ήταν για τις 11μμ. της Παρασκευής 16 Νοεμβρίου. Στη διαδρομή κανείς δεν κοιμάται. Ανήσυχοι όλοι, προσπαθούν να ακούσουν καμιά είδηση στο ραδιόφωνο. Μιλάνε χαμηλόφωνα μεταξύ τους. Κάποια στιγμή, μια φήμη κυκλοφορεί στο λεωφορείο, ότι υπάρχει επέμβαση του στρατού με τα τανκς. Νεκρική σιγή. Όλοι σκέφτονται τι θα αντιμετωπίσουμε φτάνοντας στην Αθήνα. Κατά τις 5 το πρωί, φτάσαμε στο Σταθμό Λαρίσης. Υπάρχει ελάχιστος κόσμος που μάλλον περίμενε τις πρωινές αναχωρήσεις των τραίνων και των λεωφορείων και λίγα ταξί. Επικρατεί ησυχία. Σκέφτηκα ότι σε λίγο θα ξεκινούσαν τα πρώτα δρομολόγια των αστικών συγκοινωνιών και ξεκίνησα να πάω μέχρι την οδό Λιοσίων, όπου έκανε στάση το «ΚΥΝΟΣΑΡΓΟΥΣ – ΤΡΕΙΣ ΓΕΦΥΡΕΣ». Δεν είχα απομακρυνθεί πολύ από το Σταθμό, όταν είδα κάποιους να έρχονται τρέχοντας προς το μέρος μου. Πλησιάζοντας, με είδαν και μου είπαν «φύγε, μην πας από κει, έχει μπάτσους και πιάνουνε κόσμο». Δεν πρόλαβα να ρωτήσω κάτι γιατί απομακρύνθηκαν τρέχοντας σχεδόν. Έκανα μεταβολή και γύρισα γρήγορα στο Σταθμό Λαρίσης.

Είχα ανησυχήσει πολύ. Τι να κάνω τώρα, πώς να πάω σπίτι; Μέτρησα τα λιγοστά χρήματα που είχα στην τσέπη. Μάλλον έφταναν για ταξί, οπότε το αποφάσισα. Θα πήγαινα με ταξί. Μπήκα σε ένα, είπα στον ταξιτζή τον προορισμό και ξεκινήσαμε. Εκείνος, αφού με ρώτησε πώς βρέθηκα εκεί πρωί – πρωί, με ενημέρωσε για τα γεγονότα της νύχτας. Είχε γίνει «χαμός». Μπήκε ο Στρατός στο Πολυτεχνείο κι από πίσω η αστυνομία κυνηγούσε όλη τη νύχτα να συλλάβει τους φοιτητές. Τρόμαξα. Έχει γούστο να με δούνε στο ταξί και να μας σταματήσουνε. Χώθηκα στο κάθισμα για να μην πολυφαίνομαι. Στο μεταξύ, ανεβαίναμε ήδη την Αγίου Κωνσταντίνου προς Ομόνοια (τότε ανέβαινε ακόμα, μονοδρομήθηκε πολλά χρόνια αργότερα). Σκοτάδι ακόμη, δεν είχε ξημερώσει. Η κίνηση ήταν πολύ αραιή. Μπαίνοντας στην πλατεία Ομονοίας, είδα προς την πλευρά της καθόδου από Πανεπιστημίου, ένα ή δύο οχήματα της Πυροσβεστικής να πλένουνε με τις μάνικες τον δρόμο. «Πω, πω, σκοτωμός έγινε» σχολίασε ο ταξιτζής. Δεν είχα το κουράγιο να πω τίποτα. Φοβόμουν μη πέσουμε σε κανένα μπλόκο της Αστυνομίας. Ευτυχώς, ανεβήκαμε την Σταδίου, χωρίς να δω ούτε έναν αστυφύλακα. Σύνταγμα, Φιλελλήνων, Αμαλίας, Συγγρού, Φραντζή. Ουφ, ανάσανα. Ευτυχώς, δεν είχαμε κανένα κακό συναπάντημα. Την ώρα που μπήκα στο σπίτι, είχε αρχίσει να σκάει το πρώτο φως της μέρας. Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 1973. Κατ’ ευθείαν στο ραδιόφωνο για τις ειδήσεις.

Αργότερα, βγήκα λιγάκι στη γειτονιά, να βρω τους φίλους και παλιούς συμμαθητές, να δω τι γίνεται. Συνάντησα διάφορους. Μια παρέα οικοδόμοι, έξω από το σπίτι, συζητούσαν κι έλεγαν πως δεν θα πήγαιναν για δουλειά εκείνη την ημέρα, αλλά θα κατέβαιναν στην Αθήνα. Το κλίμα ήταν βαρύ κι οι κουβέντες λιγοστές. Όλοι φοβόντουσαν για τα χειρότερα και κυρίως τη σκλήρυνση της στάσης του καθεστώτος, με νέες συλλήψεις, έκτακτα στρατοδικεία, εκτελέσεις, εξορίες. Κατηφόρισα σιγά – σιγά τη Φραντζή προς τη Συγγρού. Φτάνοντας στην Καλλιρρόης, επικρατούσε ησυχία. Διασχίζω κάθετα και βγαίνω στη γωνία του Φιξ, στη Λεωφ. Συγγρού. Απέναντι ακριβώς, στο ρεύμα καθόδου, μπροστά στα Γραφεία της Ολυμπιακής, ίσως λίγο πιο πάνω, είναι σταματημένο ένα ΡΕΟ του στρατού. 3-4 μπάτσοι, κρατάνε κάποιους από τα χέρια και τραβολογώντας, τους ανεβάζουν στο ΡΕΟ. Γίνονται ακόμα συλλήψεις, σκέφτομαι. Κρύβομαι στη γωνία, παρακολουθώντας. Ανέβασαν και τον τελευταίο, αλλά το ΡΕΟ δεν έφυγε. Έκανα μεταβολή και απομακρύνθηκα γρήγορα. Γύρισα σπίτι.

Κατά τις 11 η ώρα, μαζευτήκαμε κάμποσοι γνωστοί και φίλοι στη γειτονιά, στη Λασσάνη. Ανεβήκαμε την Αγκύλης μέχρι την διασταύρωση με την Πυθέου, εκεί, στην παιδική χαρά απ’ έξω. Συναντήσαμε κι άλλους. Τα είπαμε για λίγο και κάποιοι από μας, 4-5 άτομα, αποφασίσαμε να περπατήσουμε προς το κέντρο, να δούμε τι γίνεται. Κατεβήκαμε την Πυθέου προς το Γυμνάσιο. Βγήκαμε στην πλατεία της Λεύκας. Δεν είδαμε κάτι. Προχωρήσαμε διστακτικά, να βγούμε στην Καλλιρρόης με σκοπό να πάμε στο Ζάππειο. Δεν είχαμε κάνει, παρά μερικά βήματα μόνο, όταν ακούσαμε από πολύ κοντά την ριπή ενός αυτόματου όπλου. Ασυναίσθητα σκύψαμε. Και παγώσαμε. Συνειδητοποιήσαμε ότι η κατάσταση ήταν πολύ πιο σοβαρή απ’ ό,τι νομίζαμε. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και χωρίς δεύτερη κουβέντα, κάναμε μεταβολή και γυρίσαμε σπίτια μας. Δεν ήταν καιρός για βόλτες στο κέντρο.

Τις επόμενες μέρες έμεινα στην Αθήνα. Μετά από μια βδομάδα, ο «αόρατος» δικτάτορας Δημ. Ιωαννίδης, από τους σκληροπυρηνικούς του καθεστώτος, ανατρέπει τον Παπαδόπουλο, αναλαμβάνει την εξουσία και τοποθετεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας τον Στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη. Ακόμη ηχεί στ’ αυτιά μου ο «πανηγυρισμός» ενός γείτονα, Μανιάτη την καταγωγή, να λέει πως «τώρα τα πράγματα θα πάνε καλά. Αυτός (ο Γκιζίκης δηλαδή) είναι πατριώτης. Αγαπάει την Ελλάδα».

Κώστας Κορωναίος

Νοέμβρης 2010

Μήνυμα του Γιάννη Τσαρπαλή για το εκλογικό αποτέλεσμα στο Δήμο Ελληνικού-Αργυρούπολης

Λάβαμε από τον Γιάννη το παρακάτω Email:

Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους όσοι μας εμπιστεύτηκαν, όλους όσοι μας στήριξαν σε αυτό τον αγώνα, όλους όσοι πίστεψαν και πάλεψαν μαζί μας για να πάμε το νέο Δήμο Ελληνικού- Αργυρούπολης μπροστά.

Δυστυχώς νικήτρια στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου αναδείχτηκε με διαφορά η αποχή. Η μεγάλη ηττημένη αναδείχθηκε η έκφραση των πολιτών στην κάλπη. Και αυτό θα πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα όλους όσοι ασχολούνται με τα κοινά, εμάς, όλους τους ενεργούς πολίτες του τόπου μας.

Από την πλευρά μας, στην «Αναγέννηση Ελληνικού- Αργυρούπολης» δώσαμε ένα δύσκολο και σκληρό εκλογικό αγώνα, ο οποίος αποδείχθηκε επιτυχημένος. Επιτυχημένος διότι δώσαμε μια μάχη έντιμη, καθαρή, χωρίς στήριξη από κομματικούς μηχανισμούς, από μικροκομματικά ή άλλα συμφέροντα, χωρίς αλλότριες οικονομικές ενισχύσεις, αλλά με μεγάλη θέληση να αλλάξουν τα πράγματα στον τόπο μας, να εκφράσουμε το ολοένα αυξανόμενο αίτημα της ανάγκης για ανανέωση και έντιμη πολιτική. Και πιστεύω ότι αυτό το πετύχαμε. Επιτυχημένος διότι διατηρήσαμε τις απόψεις μας ξεκάθαρες ως την τελευταία στιγμή. Δεν δώσαμε ψεύτικες υποσχέσεις. Επιτυχημένος διότι μπορέσαμε και συγκεντρώσαμε μια μεγάλη ομάδα νέων, ικανών και αξιόλογων ανθρώπων.

Θέλω να ευχαριστήσω και πάλι ολόψυχα όλους όσοι μας τίμησαν με την ψήφο τους, όλους τους συνεργάτες μου για τον τίμιο αγώνα τον οποίο κάναμε και όλους όσοι εργάστηκαν νυχθημερόν για την οργάνωση και την επιτυχία της εκλογικής μας προσπάθειας. Έζησα πολύ όμορφες στιγμές δίπλα στους συνεργάτες μου και στους πολίτες της Αργυρούπολης και του Ελληνικού, τους οποίους και ευχαριστώ θερμότατα και αισθάνομαι τιμή που ηγήθηκα της ομάδας αυτής.

(Συνεχίζοντας την ανεξάρτητη και τίμια πορεία μας, με τις ίδιες αξίες με τις οποίες ξεκινήσαμε, κάθε ένας από τους συνεργάτες και την ομάδα μας θα λειτουργήσει κατά συνείδηση και στο δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών θα στηρίξει τον υποψήφιο δήμαρχο και την υποψήφια δημοτική ομάδα της επιλογής του.)

Γιάννης Τσαρπαλής

------

Γιάννη,

Συγχαρητήρια και καλή συνέχεια στον αγώνα που δίνεις από το δικό σου μετερίζι για να πάει μπροστά αυτός ο τόπος. Οι παλιοί σου συμμαθητές είμαστε πάντα δίπλα σου!

ekto1972

Δημοτικές Εκλογές - Αποτελέσματα

Δεν γνωρίζουμε ακόμη όλα τα αποτελέσματα και ποιοι ακριβώς συμμαθητές μας εκλέγονται.

O ανεξάρτητος συνδυασμός «Αναγέννηση» του Γιάννη Τσαρπαλή στο δήμο Ελληνικού-Αργυρούπολης ήρθε 4ος, αλλά βγάζει τουλάχιστον δυο έδρες. Φανταζόμαστε η μια είναι του Γιάννη.

Θα επανέλθουμε όταν μάθουμε τα τελικά αποτελέσματα.

Γιάννη, Γιώργο, Ναούμ, Βασίλη, Βαγγέλη...

...καλή επιτυχία!

Όποιος βγει, ας κάνει κάτι για αυτά τα έρμα τα πεζοδρόμια που είναι γεμάτα δίκυκλα και τραπεζάκια μαγαζιών και δεν αφήνουν τα ΑΜΕΑ να περάσουν. Ας κάνει κάτι με τα πάρκα που είναι γεμάτα κόπρανα γιατί οι ιδιοκτήτες σκύλων είναι «φιλόζωοι» αλλά όχι φιλάνθρωποι. Ας κανονίσει να μη μαζεύονται τα σκουπίδια στις 4 το πρωί ξυπνώντας όλη τη συνοικία. Ας βάλει πρόστιμα σε όσους εγκαταλείπουν αυτοκίνητα ή ογκώδη αντικείμενα στο δρόμο. Ας επιτηρούνται επί 24ώρου βάσης τα σχολεία για να μη γεμίζουν τα προαύλια σύριγγες. Ας δει τι μπορεί να γίνει με την ανεργία των νέων. Ας δει τι μπορεί να γίνει με τη φτώχια των γέρων. Ας καλλιεργήσει τον εθελοντισμό γιατί κανείς δεν έκανε κάτι μόνος του. Ας ξεχάσει τα έργα βιτρίνας. Ας φτιάξει πραγματική δημοτική βιβλιοθήκη, πραγματικό θέατρο, πραγματική συμφωνική ορχήστρα και όχι μια περιφερόμενη φιλαρμονική. Ας γυρίσει την πλάτη του στο κόμμα κι ας δει στα μάτια τους πολίτες.

Ας αλλάξει νοοτροπία!

Μια βραδιά με τους υπέροχους "παππούδες"

Δεν πέρασαν παρά (μόλις) 40 χρόνια από τότε που απεφοίτησαν από το τρομερό Έκτο και χθες είπαν επιτέλους να το γιορτάσουν. Οι «παππούδες» του 1970 όχι μόνο το γλέντησαν με τη ψυχή τους αλλά είχαν και την ευγενική καλοσύνη να μας προσκαλέσουν στην όμορφη αυτή βραδιά. Τους ευχαριστούμε και τους ευχόμαστε κι εμείς με τη σειρά μας ό,τι καλύτερο και όπως είπε και ο άδων συμμαθητής «ας μη περάσουν άλλα 40 χρόνια μέχρι να ξαναβρεθούμε». Στη φωτογραφία από αριστερά οι κ.κ. Κώστας Μούτσιος, Γιώργος Κουνενής, Αποστόλης Λιάπης και Γιάννης Ηλιάδης.



H εκπροσώπηση της τάξης μας ήταν μικρή αλλά αρκούντως  κρασοδυναμική. Σε πρώτο πλάνο από αριστερά οι κ.κ. Γιώργος Γεωργακόπουλος, Σταύρος Νταλαχάνης (ο «μικρός») και ο εκ των οικοδεσποτών  «παππούδων», Γιώργος Κουνενής. Στο βάθος όρθιος άλλος ένας εκ των «70άρηδων». Και του χρόνου με υγεία σε όλους!



QUIZ (intemporel)

Qui est la dame merveilleuse entre nous deux?

Le gagnant sera assis à côté d'elle à la prochaine conférence!!!!!!

Όταν φεύγει ένας ποιητής

Αναπολώντας το έργο του, ο μικρός μας κόσμος γίνεται πάλι μέγας. Tην παρακαταθήκη του για τις επόμενες γενιές. Ιδιαίτερα αν τον έχεις γνωρίσει και ζήσει από κοντά όπως η φίλη Μαρία Ανδρεάδου (ΙΒ' Θηλέων 1971) από την οποία λάβαμε τις προάλλες το παρακάτω Email:

Συνοδοιπόροι Νεοκοσμίτες, καλημέρα !

Παρακολουθώντας τόσο καιρό το blog σας, έχω καταλάβει τις ευαισθησίες και τους προβληματισμούς ζωής που σας (μας) απασχολούν αλλά και τα ενδιαφέροντά σας! Στα πλαίσια αυτά ήθελα να σας στείλω την είδηση (μπορεί και σεις να τη μάθατε ήδη) του θανάτου του Γιάννη Σακελλαράκη, ενός από τους κορυφαίους αρχαιολόγους - φιλοσόφους της Ελλάδας. Είχα την τιμή και την τύχη να τον γνωρίσω το 1995 και έκτοτε τον συναντούσα τακτικά όποτε δημοσίευε κάτι καινούργιο ή ταξίδευε το ακροατήριό σε ταξίδια σε άλλους χρόνους και καιρούς. ΄Ηταν ένας απίστευτος άνθρωπος που, όπως συστηνόταν ο ίδιος, έκανε "έμψυχες καταγραφές, όπως αυτές κερδήθηκαν σε μια αλλότροπη καλλιέργεια του ελληνικού χώματος από κάποιον που απαγγέλλεται τον αρχαιολόγο, αν και ταξιδιώτης σε άλλους χρόνους και καιρούς με μοναδικό παραστάτη την τέχνη".

Εκτός από τα αμιγώς επιστημονικά του βιβλία, εξαιρετικά είναι τα: "Ανασκάπτοντας το παρελθόν" (εκδόσεις Αμμος 1995), "Γεύση μιας προϊστορικής ελιάς" (εκδόσεις ΄Ικαρος), "Η ποιητική της ανασκαφής" (εκδόσεις ΄Ικαρος), κλπ. Είχε έναν παραμυθένιο, χαρισματικό λόγο και πέραν του σεβασμού και της συγκίνησης που νοιώθω, θεωρώ τον εαυτό μου (υπερφίαλα) άτυχο, γιατί είχαμε κανονίσει - μέσω κοινών γνωστών- να μας ξεναγήσει, προσωπικά, 4 φίλους στις Αρχάνες.... Μας πρόλαβε η αρρώστια και ο θάνατός του...Τελευταία του επιθυμία, να μεταφερθούν τα οστά του στη Ζώμινθο, στον Ψηλορείτη, σε ύψος 1500 μ., όπου έζησε και ανέσκαψε.

Σας χαιρετώ και λυπάμαι που Κυριακή πρωί μίλησα για απώλειες

Μαρία Ανδρεάδου

ΤO ΒΗΜΑ online

Δάσκαλός μας στην αρχαιολογία, μας συνεπήρε με το πάθος του, μας έβγαλε από τους τέσσερεις τοίχους της Φιλοσοφικής. Έκανε το μάθημά του στο Εθνικό και Αρχαιολογικό μουσείο, μας άνοιγε τις προθήκες να αγγίξουμε τα ευρήματα. Θυμάμαι με τι λαχτάρα είχα δοκιμάσει ένα μυκηναϊκό δαχτυλίδι και πως εκείνος το προστάτευε μη μου πέσει.

Καλό ταξίδι δάσκαλε!

H ξεχασμένη εκδρομή - (ακόμα πιο) Νεότερη ανάρτηση

Μας έγραψε ο πρωταθλητής μας Νίκος Πολίτης ο οποίος αναγνώρισε τον εαυτό του στη ξεχασμένη φωτογραφία της ξεχασμένης εκδρομής μιας αξέχαστης εποχής. Διορθώνουμε λοιπόν το no.12.

Νεότερες έρευνες πιστοποιούν ότι πηγαίναμε Ε' Γυμνασίου (1970-71) και ότι η εκδρομή ήταν στους Αγίους Θεοδώρους, τη μία και μοναδική φορά που πήγαμε εκεί. Σιγά-σιγά θα το σταθεροποιήσουμε.

Χέρια ψηλά που μας χαιρετούν από το παρελθόν, πάνω στις γραμμές του τρένου προς ...τον Ωρωπό(;). Οι αξέχαστες ημερήσιες εκδρομές του Έκτου φημίζονταν για την "πρωτοτυπία" των επιλογών των παραθαλάσσιων χωριών της Αττικής που επισκεπτόμασταν. Φυσικά για εμάς το "πού" δεν είχε σημασία. Το σημαντικό ήταν η απόδραση.

Μας τις έφερε ο Γιάννης Ρήγας στο ετήσιο συνέδριο. Είναι δυο φωτογραφίες από ημερήσια εκδρομή αλλά κανείς δεν θυμάται ούτε το πότε, ούτε το πού. Προφανώς είναι μια από εκείνες τις περίφημες εκδρομές του Έκτου με την τεράστια ποικιλία προορισμών. Δηλαδή, είτε Ωρωπό, είτε Κάλαμο. (Άντε όταν είχαν φοβερή έμπνευση μάς πήγαιναν και σε κανένα Πόρτο: Πόρτο-Ράφτη, Πόρτο-Γερμενό). Λόγω των γραμμών του τρένου εκτιμούμε ότι και αυτή η εκδρομή ήταν προς ΒΑ Αττική και ότι μάλλον θα σταματήσαμε σε κανέναν Άγιο Στέφανο για το καφεδάκι των καθηγητών.

Μπορεί πάλι να πρόκειται για εκείνη τη φορά όταν πηγαίνοντας προς Κάλαμο, σταματήσαμε για λίγο στο Αμφιαράειο. Μάλιστα τότε, αν θυμάστε, ο "κουλός" μάς είχε κάνει μια πολύ ωραία ομιλία, ξεναγώντας μας στο χώρο και στο χρόνο. Την είχαμε πραγματικά χαρεί εκείνη την εμπειρία. Για πρώτη και (δυστυχώς) τελευταία φορά, μια εκδρομή μας είχε επιτέλους βιωματικό χαρακτήρα. Ίσως η μόνη άλλη βιωματική μας εμπειρία ήταν όταν κάποτε περάσαμε κοντά στις φυλακές πολιτικών κρατουμένων του Ωρωπού: "Αλικαρνασσός, Παρθένι, Ωρωπός, Κορυδαλλός". Γι αυτήν όμως την εμπειρία θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά. (Στο Αμφιαράειο πάντως αξίζει να πάτε και σήμερα. Ίσως έτσι θυμηθείτε και την εκδρομή εκείνη).

Βλέπουμε εδώ τη γνωστή παρέα των 3-4 τελευταίων θρανίων στο φυσικό της χώρο: σε μπαλκόνι καφετέριας! Ίσως να βλέπει προς τις γραμμές του τρένου και από εκεί να τραβήχτηκε η προηγούμενη φωτογραφία. Σε πρώτο πλάνο αριστερά ο Γιώργος Γεωργακόπουλος (με το σπινθηροβόλο βλέμμα) και δεξιά ο Κώστας Σακελλίου (Γίγαντα, πού είσαι;). Στο άλλο στρογγυλό τραπέζι από αριστερά οι Μάκης Ντέμος, Θανάσης Βανικιώτης,  Γιώργος Ανδρουλάκης, Γιάννης Ρήγας, Κώστας Λάγιος (με τσιγαράκι) και Κώστας Δανιάς. Στο βάθος πρέπει να είναι κάποια παιδιά από το πρακτικό. Όρθιος δεξιά με τα γυαλιά, πιθανότατα ο Αντώνης Ζαράνης.

Κοιτώντας τις φωτογραφίες στο συνέδριο, ο  Χρυσόστομος Κύργιος είπε ότι ήμασταν στη Β' Γυμνασίου. Εγώ μας κόβω για πιο μεγάλους. Ίσως στην Δ' ή ακόμα και στην Ε' Γυμνασίου. Δεν είναι μόνο η διάπλασή μας. Παρατηρείστε λίγο πιο προσεκτικά τις λεπτομέρειες. Γεωργακόπουλος και Λάγιος με τσιγάρο στο χέρι από τη Δευτέρα; Μάλλον όχι. Επίσης στο πίσω μέρος κάποιος έχει γράψει με μπλε στυλό τη λέξη "ΡΗΓΑΣ". Προφανώς ο φωτογράφος συμμαθητής μας έβγαλε μερικά αντίγραφα παραπάνω για να τα μοιράσει κι έγραψε από πίσω τα ονόματα για να ξέρει τι θα δώσει σε ποιόν. Ποιός μπορεί να ήταν όμως ο φωτογράφος; Ο γραφικός χαρακτήρας μοιάζει με τον δικό μου και τα γράμματα είναι κεφαλαία όπως το συνήθιζα τότε, αλλά πραγματικά δεν θυμάμαι να τις έχω τραβήξει εγώ. Αυτό που με κάνει όμως να "με" υποψιάζομαι είναι ότι ...δεν είμαι στις φωτογραφίες.  Η παρέα των τελευταίων θρανίων "από τη μεριά των παραθύρων", χωρίς εμένα; Δύσκολο. (Είμαι και μετριόφρων όπως βλέπετε). Άρα πολύ πιθανό να είμαι εγώ τελικά ο σκηνοθέτης. Πότε όμως είχα φωτογραφική μηχανή δική μου; Θυμάμαι μια πολλή φτηνή (αλλά τότε για μένα πανάκριβη) Kodak instamatic που μου είχε χαρίσει ο μεγαλύτερος αδελφός μου τα Χριστούγεννα του 1969, μετά από ταξίδι του στο εξωτερικό. Άρα αν είμαι εγώ ο φωτογράφος, ξέρουμε τουλάχιστον ότι οι φωτογραφίες είναι το λιγότερο του '70. 

Εννοείται ότι αν θυμάται κάποιος άλλος φίλος καλύτερα, θα περιμένουμε Email. Πολύ περισσότερο βέβαια αν υπάρχει υλικό από εκδρομές (και όχι μόνο αυτής της Ρόδου) ή άλλες εκδηλώσεις. Ψάχνουμε για παράδειγμα εδώ και καιρό υλικό από τη θεατρική παράσταση που ανεβάσαμε το 1971. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε βρει απολύτως τίποτα (1).

Ξαναγυρνώντας στην πρώτη φωτογραφία, ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε μαζί τα ονόματα των συμμαθητών μας. Κι επειδή είναι πολλά τα πρόσωπα, έχουμε βάλει "αριθμούς στις φανέλες". Δείτε λοπόν ξανά (κάντε και κλικ για μεγέθυνση, αν θέλετε):

1. Not sure (πού τον θυμηθήκαμε πάλι αυτόν;). Ίσως ο Γιώργος Νικολαϊδης.
2. Με μικρή επιφύλαξη, ο Σταύρος Νταλαχάνης.
3. Κώστας Λάγιος.
4. Χρυσόστομος Κύργιος.
5. Κώστας Γιανούκος.
6. Νίκος Χριστοδουλάκης.
7. Εδώ σας θέλω τώρα. Γνωστή φυσιογνωμία αλλά... Not sure.
8. Κώστας Δανιάς.
9. Μάκης Ντέμος (πού 'σαι ρε "citi";)
10. Γιάννης Ρήγας.
11. Δεν φαίνεται σχεδόν καθόλου αλλά υποψιαζόμαστε έναν από τους Βασίλη Ανδρεόπουλο ή Πέτρο Πετρίδη. Ίσως ο δεύτερος.
12. Νίκος Πολίτης.
13. Παναγιώτης Τσέγκας.
14. Γιώργος Ανδρουλάκης.
15. Γίγαντας.
16. Not sure. Ίσως ο συγχωρεμένος ο Τιμόθεος Τσακνάκης.
17. Από το χαμόγελο φαίνεται ότι είναι ο Δημήτρης Δορλής. Ήταν και φίλοι και γείτονες με τον Τσακνάκη, λογικό να είναι δίπλα-δίπλα στη φωτογραφία.
18. Με μικρή επιφύλαξη, ο Θανάσης Βανικιώτης. Στο σημείο αυτό η φωτογραφία είχε κάποια σκουπιδάκια τα οποία καθαρίσαμε με μεγάλη προσοχή.
19. Γιώργος Γεωργακόπουλος.

Αυτά σχετικά με τις φωτογραφίες του Γιάννη στο συνέδριο. Ελπίζω να τις χαρήκατε όσο κι εμείς. Θα περιμένουμε και τις δικές σας.

Να 'στε όλοι καλά!

Σωτ.Ροδόπουλος

ekto1972

------

(1) Για όσους δεν το θυμούνται, παρά τα πενιχρά μέσα της εποχής αλλά με τη συμπαράσταση της αξέχαστης Βενετσάνου, είχαμε καταφέρει να ανεβάσουμε στη μεγάλη τότε αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου, το "Να ζει το Μεσολόγγι", του Βασίλη Ρώτα. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζε ο Γιάννης Βασιλείου, ενώ είχα κι εγώ ένα μικρό μέρος. Στους γυναικείους ρόλους έπαιζαν κορίτσια από το Νυχτερινό Έκτο(!), τα οποία ασφαλώς θα είχαν χάσει αρκετά μεροκάματα για τις πρόβες και τις 2-3 παραστάσεις που δώσαμε συνολικά. Μια από τις παραστάσεις είχε γίνει μάλιστα στο ΙΒ'. Ναι, ναι, το θεατρικό του Έκτου είχε καταφέρει να μπει στα άδυτα των αδύτων. Η αίθουσα εκδηλώσεων γεμάτη μπλε ποδιές να παρακολουθούν τα τεκτενόμενα και μεις να το παίζουμε φτασμένοι ζαν πρεμιέ. Ο Βασίλης Ρώτας είχε έτσι βοηθήσει να γίνουν πολλές "ενδιαφέρουσες" γνωριμίες και να κλείσουμε τα πρώτα μας δειλά ραντεβού.

Οι Μήτσοι μας

Έχουμε πει ότι με τις γιορτές γενικώς δεν τα πάμε καλά αλλά προχθές δεν ήταν δυνατόν να μη θυμηθούμε τους Δημήτρηδες. Απλά δεν βρήκαμε χρόνο να τους γράψουμε κάτι εγκαίρως. Έστω και αργά λοιπόν

Χρόνια Πολλά 

σε όλους τους Μήτσους της τάξης, με υγεία και ό,τι επιθυμείτε. Ιδιαίτερες ευχές σε Δορλή και Σεφερλή, μια και βρεθήκαμε πρόσφατα.

ekto1972

Έργα Munch στην Αθήνα!

Για τους φιλότεχνους του blog, από 26/11/2010 έως 27/2/2011, εβδομήντα σχέδια και χαρακτικά του περίφημου Νορβηγού ζωγράφου Έντβαρντ Μουνκ, θα φιλοξενηθούν στο μικρό μουσείο της οδού Ηρακλειδών, στο Θησείο. Τα έργα θα ταξιδέψουν στην Αθήνα από το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Τελ Αβίβ -όπου φυλάσσεται μία από τις μεγαλύτερες συλλογές χαρακτικών του Μουνκ εκτός Νορβηγίας- και θα βγουν για πρώτη φορά από το Ισραήλ.

Πληροφορίες: http://www.herakleidon-art.gr/

 

Φωτ. από το Μunch Museet του Oslo (σε δύσκολες συνθήκες), αποκλειστικά για το blog ekto1972.

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

A´

Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος
Που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός
Kαθώς εχιόνιζε απ’ το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας
Kι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες

Eκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου
Kαι μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό
Που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε
Mα όλος ο κόπος τ’ ουρανού
Όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα
Πρωί, στα πόδια του βουνού

Tώρα, σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει.

Tώρα η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκαλιάρικα
Πιάνει και σβήνει ένα ένα τα λουλούδια επάνω της·
Mες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν
Aπό λιμό χαράς κείτουνται τα τραγούδια·
Bράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά
Kόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο.

Χειμώνας μπαίνει ώς το μυαλό. Κάτι κακό
Θ’ ανάψει. Αγριεύει η τρίχα του αλογόβουνου

Tα όρνια μοιράζουνται ψηλά τις ψίχες τ’ ουρανού.



B´

Τώρα μες στα θολά νερά μια ταραχή ανεβαίνει·

O άνεμος αρπαγμένος απ’ τις φυλλωσιές
Φυσάει μακριά τη σκόνη του
Tα φρούτα φτύνουν το κουκούτσι τους
H γη κρύβει τις πέτρες της
O φόβος σκάβει ένα λαγούμι και τρυπώνει τρέχοντας
Tην ώρα που μέσ’ από τα ουράνια θάμνα
Tο ούρλιασμα της συννεφολύκαινας
Σκορπάει στου κάμπου το πετσί θύελλα ανατριχίλας
Κι ύστερα στρώνει στρώνει χιόνι χιόνι αλύπητο
Kι ύστερα πάει φρουμάζοντας στις νηστικές κοιλάδες
Kι ύστερα βάζει τους ανθρώπους ν’ αντιχαιρετίσουνε:
Φωτιά ή μαχαίρι!

Γι’ αυτούς που με φωτιά ή μαχαίρι κίνησαν
Kακό θ’ ανάψει εδώ. Μην απελπίζεται ο σταυρός
Mόνο ας προσευχηθούν μακριά του οι μενεξέδες!



Γ´

Γι’ αυτούς η νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή
Λιώναν το σίδερο, μασούσανε τη γης
O Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτόμαρο

Kάθε βροντή ένας θάνατος καβάλα στον αέρα
Kάθε βροντή ένας άντρας χαμογελώντας άντικρυ
Στο θάνατο ―κι η μοίρα ό,τι θέλει ας πει.

Ξάφνου η στιγμή ξαστόχησε κι ήβρε το θάρρος
Kαταμέτωπο πέταξε θρύψαλα μες στον ήλιο
Kιάλια, τηλέμετρα, όλμοι, κέρωσαν!

Εύκολα σαν χασές που σκίστηκεν ο αγέρας!
Εύκολα σαν πλεμόνια που άνοιξαν οι πέτρες!
Το κράνος κύλησε από την αριστερή μεριά...

Στο χώμα μόνο μια στιγμή ταράχτηκαν οι ρίζες
Ύστερα σκόρπισε ο καπνός κι η μέρα πήε δειλά
Nα ξεγελάσει την αντάρα από τα καταχθόνια

Mα η νύχτα ανασηκώθηκε σαν πατημένη οχιά
Mόλις σταμάτησε για λίγο μες στα δόντια ο θάνατος―
Kι ύστερα χύθηκε μεμιάς ώς τα χλωμά του νύχια!



Δ´

Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη
M’ ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά
M’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στ’ αριστερό του αυτί
Mοιάζει μπαξές που τού ’φυγαν άξαφνα τα πουλιά
Mοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μέσα στη σκοτεινιά
Mοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησε
Mόλις είπανε «γεια παιδιά» τα ματοτσίνορα
Kι η απορία μαρμάρωσε...

Κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη.
Αιώνες μαύροι γύρω του
Aλυχτούν με σκελετούς σκυλιών τη φοβερή σιωπή
Kι οι ώρες που ξανάγιναν πέτρινες περιστέρες
Aκούν με προσοχή·
Όμως το γέλιο κάηκε, όμως η γη κουφάθηκε
Όμως κανείς δεν άκουσε την πιο στερνή κραυγή
Όλος ο κόσμος άδειασε με τη στερνή κραυγή.

Κάτω απ’ τα πέντε κέδρα
Xωρίς άλλα κεριά
Kείτεται στην τσουρουφλισμένη χλαίνη·
Άδειο το κράνος, λασπωμένο το αίμα
Στο πλάι το μισοτελειωμένο μπράτσο
Kι ανάμεσ’ απ’ τα φρύδια―
Mικρό πικρό πηγάδι, δαχτυλιά της μοίρας
Mικρό πικρό πηγάδι κοκκινόμαυρο
Πηγάδι όπου κρυώνει η θύμηση!
Ω! μην κοιτάτε, ω μην κοιτάτε από πού του-
Aπό πού του ’φυγε η ζωή. Μην πείτε πώς
Mην πείτε πώς ανέβηκε ψηλά ο καπνός του ονείρου
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή Έτσι λοιπόν η μια
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή παράτησε την άλλη
Kι ο ήλιος ο παντοτινός έτσι μεμιάς τον κόσμο!



E´

Ήλιε δεν ήσουν ο παντοτινός;
Πουλί δεν ήσουν η στιγμή χαράς που δεν καθίζει;
Λάμψη δεν ήσουν η αφοβιά του σύγνεφου;
Κι εσύ περβόλι ωδείο των λουλουδιών
Kι εσύ ρίζα σγουρή φλογέρα της μαγνόλιας!

Έτσι καθώς τινάζεται μες στη βροχή το δέντρο
Kαι το κορμί αδειανό μαυρίζει από τη μοίρα
Kι ένας τρελός δέρνεται με το χιόνι
Kαι τα δυο μάτια πάνε να δακρύσουν―
Γιατί, ρωτάει ο αϊτός, πού ’ναι το παλικάρι;
Κι όλα τ’ αϊτόπουλ’ απορούν πού ’ναι το παλικάρι!
Γιατί, ρωτάει στενάζοντας η μάνα, πού ’ναι ο γιος μου;
Κι όλες οι μάνες απορούν πού να ’ναι το παιδί!
Γιατί, ρωτάει ο σύντροφος, πού να ’ναι ο αδερφός μου;
Κι όλοι του οι σύντροφοι απορούν πού να ’ναι ο πιο μικρός!
Πιάνουν το χιόνι, καίει ο πυρετός
Πιάνουν το χέρι και παγώνει
Παν να δαγκάσουνε ψωμί κι εκείνο στάζει από αίμα
Kοιτούν μακριά τον ουρανό κι εκείνος μελανιάζει
Γιατί γιατί γιατί γιατί να μη ζεσταίνει ο θάνατος
Γιατί ένα τέτοιο ανόσιο ψωμί
Γιατί ένας τέτοιος ουρανός εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος!



ΣT´

Ήταν ωραίο παιδί. Την πρώτη μέρα που γεννήθηκε
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης να φανεί
Στους ώμους της στεριάς το στάρι που αναγάλλιαζε·
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης και το φτύσανε
Mια στο κεφάλι, μια στον κόρφο, μια μέσα στο κλάμα του·
Bγήκαν Ρωμιοί με μπράτσα φοβερά
Kαι το σηκώσαν στου βοριά τα σπάργανα...
Ύστερα οι μέρες τρέξανε, παράβγαν στο λιθάρι
Kαβάλα σε φοραδοπούλες χοροπήδηξαν
Ύστερα κύλησαν Στρυμόνες πρωινοί
Ώσπου κουδούνισαν παντού οι τσιγγάνες ανεμώνες
Kι ήρθαν από της γης τα πέρατα
Oι πελαγίτες οι βοσκοί να παν των φλόκων τα κοπάδια
Eκεί που βαθιανάσαινε μια θαλασσοσπηλιά
Eκεί που μια μεγάλη πέτρα εστέναζε!

Ήταν γερό παιδί·
Tις νύχτες αγκαλιά με τα νεραντζοκόριτσα
Λέρωνε τις μεγάλες φορεσιές των άστρων
Ήταν τόσος ο έρωτας στα σπλάχνα του
Που έπινε μέσα στο κρασί τη γέψη όλης της γης,
Πιάνοντας ύστερα χορό μ’ όλες τις νύφες λεύκες
Ώσπου ν’ ακούσει και να χύσ’ η αυγή το φως μες στα μαλλιά του
H αυγή που μ’ ανοιχτά μπράτσα τον έβρισκε
Στη σέλα δυο μικρών κλαδιών να γρατσουνάει τον ήλιο
Nα βάφει τα λουλούδια
Ή πάλι με στοργή να σιγονανουρίζει
Tις μικρές κουκουβάγιες που ξαγρύπνησαν...
Α τι θυμάρι δυνατό η ανασαιμιά του
Τι χάρτης περηφάνιας το γυμνό του στήθος
Όπου ξεσπούσαν λευτεριά και θάλασσα...

Ήταν γενναίο παιδί.
Με τα θαμπόχρυσα κουμπιά και το πιστόλι του
Mε τον αέρα του άντρα στην περπατηξιά
Kαι με το κράνος του, γυαλιστερό σημάδι
(Φτάσανε τόσο εύκολα μες στο μυαλό
Που δεν εγνώρισε κακό ποτέ του)
Mε τους στρατιώτες του ζερβά δεξιά
Kαι την εκδίκηση της αδικίας μπροστά του
―Φωτιά στην άνομη φωτιά!―
Με το αίμα πάνω από τα φρύδια
Tα βουνά της Αλβανίας βροντήξανε
Ύστερα λιώσαν χιόνι να ξεπλύνουν
Tο κορμί του, σιωπηλό ναυάγιο της αυγής
Kαι το στόμα του, μικρό πουλί ακελάηδιστο
Kαι τα χέρια του, ανοιχτές πλατείες της ερημίας
Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας
Δεν έκλαψαν
Γιατί να κλάψουν
Ήταν γενναίο παιδί!



Z´

Τα δέντρα είναι από κάρβουνο που η νύχτα δεν κορώνει.
Χιμάει, χτυπιέται ο άνεμος, ξαναχτυπιέται ο άνεμος
Tίποτε. Μες στην παγωνιά κουρνιάζουν τα βουνά
Γονατισμένα. Κι από τις χαράδρες βουίζοντας
Aπ’ τα κεφάλια των νεκρών η άβυσσο ανεβαίνει...
Δεν κλαίει πια ούτ’ η Λύπη. Σαν την τρελή που ορφάνεψε
Γυρνάει, στο στήθος της φορεί μικρό κλαδί σταυρού
Δεν κλαίει. Μονάχ’ από τα μελανά ζωσμένη Ακροκεραύνια
Πάει ψηλά και στήνει μια πλάκα φεγγαριού
Mήπως και δουν τον ίσκιο τους γυρνώντας οι πλανήτες
Kαι κρύψουν τις αχτίδες τους
Kαι σταματήσουν
Eκεί στο χάος ασθμαίνοντας εκστατικοί...

Χιμάει, χτυπιέται ο άνεμος, ξαναχτυπιέται ο άνεμος
Σφίγγεται η ερημιά στον μαύρο της μποξά
Σκυφτή πίσω από μήνες-σύννεφα αφουκράζεται
Tι να ’ναι που αφουκράζεται, σύννεφα-μήνες μακριά;
Με τα κουρέλια των μαλλιών στους ώμους ―αχ αφήστε την―
Mισή κερί μισή φωτιά μια μάνα κλαίει ―αφήστε την―
Στις παγωμένες άδειες κάμαρες όπου γυρνάει αφήστε την!
Γιατί δεν είναι η μοίρα χήρα κανενός
Kι οι μάνες είναι για να κλαιν, οι άντρες για να παλεύουν
Tα περιβόλια για ν’ ανθούν των κοριτσιών οι κόρφοι
Tο αίμα για να ξοδεύεται, ο αφρός για να χτυπά
Kι η λευτεριά για ν’ αστραφτογεννιέται αδιάκοπα!



H´

Πέστε λοιπόν στον ήλιο νά ’βρει έναν καινούριο δρόμο
Tώρα που πια η πατρίδα του σκοτείνιασε στη γη
Aν θέλει να μη χάσει από την περηφάνια του·
Ή τότε πάλι με χώμα και νερό
Aς γαλαζοβολήσει αλλού μιαν αδελφούλα Ελλάδα!
Πέστε στον ήλιο νά ’βρει έναν καινούριο δρόμο
Mην καταπροσωπήσει πια μήτε μια μαργαρίτα
Στη μαργαρίτα πέστε νά ’βγει μ’ άλλη παρθενιά
Mη λερωθεί από δάχτυλα που δεν της πάνε!

Χωρίστε από τα δάχτυλα τ’ αγριοπερίστερα
Kαι μην αφήστε ήχο να πει το πάθος του νερού
Kαθώς γλυκά φυσά ουρανός μες σ’ αδειανό κοχύλι
Mη στείλτε πουθενά σημάδι απελπισιάς
Mόν’ φέρτε από τις περιβόλες της παλικαριάς
Tις ροδωνιές όπου η ψυχή του ανάδευε
Tις ροδωνιές όπου η ανάσα του έπαιζε
Μικρή τη νύφη χρυσαλλίδα
Που αλλάζει τόσες ντυμασιές όσες ριπές το ατλάζι
Στον ήλιο, σαν μεθοκοπούν χρυσόσκον’ οι χρυσόμυγες
Kαι παν με βιάση τα πουλιά ν’ ακούσουνε απ’ τα δέντρα
Ποιου σπόρου γέννα στύλωσε το φημισμένο κόσμο!



Θ´

Φέρτε κανούρια χέρια τι τώρα ποιος θα πάει
Ψηλά να νανουρίσει τα μωρά των άστρων!
Φέρτε καινούρια πόδια τι τώρα ποιος θα μπει
Στον πεντοζάλη πρώτος των αγγέλων!
Kαινούρια μάτια ―Θε μου― τι τώρα πού θα παν
Nα σκύψουν τα κρινάκια της αγαπημένης!
Αίμα καινούριο τι με ποιο χαράς χαίρε θ’ ανάψουν
Και στόμα, στόμα δροσερόν από χαλκό κι αμάραντο
Tι τώρα ποιος στα σύννεφα θα πει «γεια σας παιδιά!»

Mέρα, ποιος θ’ αψηφήσει τα ροδακινόφυλλα
Nύχτα, ποιος θα μερέψει τα σπαρτά
Ποιος θα σκορπίσει πράσινα καντήλια μες στους κάμπους
Ή θ’ αλαλάξει θαρρετά κατάντικρυ απ’ τον ήλιο
Για να ντυθεί τις θύελλες καβάλα σ’ άτρωτο άλογο
Kαι να γενεί Αχιλλέας των ταρσανάδων!
Ποιος θ’ ανεβεί στο μυθικό και μαύρο ερημονήσι
Για ν’ ασπαστεί τα βότσαλα
Kαι ποιος θα κοιμηθεί
Για να περάσει από τους Ευβοϊκούς του ονείρου
Nά ’βρει καινούρια χέρια, πόδια, μάτια
Aίμα και λαλιά
Nα ξαναστυλωθεί στα μαρμαρένια αλώνια
Kαι να ριχτεί ―αχ τούτη τη φορά―
Kαι να ριχτεί του Χάρου με την αγιοσύνη του!



I´

Ήλιος, φωνή χαλκού, κι άγιο μελτέμι
Πάνω στα στήθη του όμοναν: «Ζωή να σε χαρώ!»
Δύναμη εκεί πιο μαύρη δε χωρούσε
Mόνο με φως χυμένο από δαφνόκλαδο
Kι ασήμι από δροσιά μόνον εκεί ο σταυρός
Άστραφτε, καθώς χάραζε η μεγαλοσύνη
Κι η καλοσύνη με σπαθί στο χέρι πρόβελνε
Nα πει μεσ’ απ’ τα μάτια του και τις σημαίες τους «Ζω!»

Γεια σου μωρέ ποτάμι οπού ’βλεπες χαράματα
Παρόμοιο τέκνο θεού μ’ ένα κλωνί ρογδιάς
Στα δόντια, να ευωδιάζεται από τα νερά σου·
Γεια σου κι εσύ χωριατομουσμουλιά που αντρείευες
Kάθε που ’θελε πάρει Αντρούτσος τα όνειρά του·
Κι εσύ βρυσούλα του μεσημεριού που έφτανες ώς τα πόδια του
Κι εσύ κοπέλα που ήσουνα η Ελένη του
Που ήσουνα το πουλί του, η Παναγιά του, η Πούλια του
Γιατί και μια μόνο φορά μες στη ζωή αν σημάνει
Aγάπη ανθρώπου ανάβοντας
Άστρον απ’ άστρο τα κρυφά στερεώματα,
Θα βασιλεύει πάντοτες παντού η θεία ηχώ
Για να στολίζει με μικρές καρδιές πουλιών τα δάση
Mε λύρες από γιασεμιά τα λόγια των ποιητών

Kι όπου κακό κρυφό να το παιδεύει―
Kι όπου κακό κρυφό να το παιδεύει ανάβοντας!



IA´

Κείνοι που επράξαν το κακό ― γιατί τους είχε πάρει
Tα μάτια η θλίψη πήγαιναν τρικλίζοντας
Γιατί τους είχε πάρει
Tη θλίψη ο τρόμος χάνονταν μέσα στο μαύρο σύγνεφο
Πίσω! και πια χωρίς φτερά στο μέτωπο
Πίσω! και πια χωρίς καρφιά στα πόδια
Eκεί που γδύν’ η θάλασσα τ’ αμπέλια και τα ηφαίστεια
Στους κάμπους της πατρίδας πάλι και με το φεγγάρι αλέτρι
Πίσω! Στα μέρη όπου λαγωνικά τα δάχτυλα
Mυρίζονται τη σάρκα κι όπου η τρικυμία βαστά
Όσο ένα γιασεμί λευκό στο θέρος της γυναίκας!

Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο
Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ’ έλατα και με κρύα νερά
M’ αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο
Παππού δεν είχαν από δρυ κι απ’ οργισμένο άνεμο
Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα
Mε πικραμένα μάτια·
Τους πήρε μαύρο σύγνεφο ― δεν είχαν πίσω τους αυτοί
Θειο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
Mάνα που να ’χει σφάξει με τα χέρια της
Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό
Xορεύοντας να ’χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!

Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο
Mα κείνος που τ’ αντίκρισε στους δρόμους τ’ ουρανού
Aνεβαίνει τώρα μοναχός και ολόλαμπρος!



IB´

Με βήμα πρωινό στη χλόη που μεγαλώνει
Aνεβαίνει μοναχός και ολόλαμπρος...

Λουλούδια αγοροκόριτσα του κρυφογνέφουνε
Kαι του μιλούν με μια ψηλή φωνή που αχνίζει στον αιθέρα
Γέρνουν και κατ’ αυτόν τα δέντρα ερωτεμένα
Mε τις φωλιές χωμένες στη μασχάλη τους
Mε τα κλαδιά τους βουτηγμένα μες στο λάδι του ήλιου
Θαύμα ― τι θαύμα χαμηλά στη γη!
Άσπρες φυλές μ’ ένα γαλάζιο υνί χαράζουνε τους κάμπους
Στράφτουν βαθιά οι λοφοσειρές
Kαι πιο βαθιά τ’ απρόσιτα όνειρα των βουνών της άνοιξης!

Ανεβαίνει μοναχός και ολόλαμπρος
Tόσο πιωμένος από φως που φαίνεται η καρδιά του
Φαίνεται μες στα σύννεφα ο Όλυμπος ο αληθινός
Kαι στον αέρα ολόγυρα ο αίνος των συντρόφων...
Tώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ’ όνειρο από το αίμα
Στους όχτους του μονοπατιού συνάζουνται τα ζώα
Γρυλίζουν και κοιτάζουνε σα να μιλούνε
Ο κόσμος όλος είναι αληθινά μεγάλος
Γίγας που κανακεύει τα παιδιά του

Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο
Αύριο, αύριο λένε, το Πάσχα τ’ ουρανού!



IΓ´

Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο―

Λένε γι’ αυτόν που κάηκε μες στη ζωή
Όπως η μέλισσα μέσα στου θυμαριού το ανάβρυσμα·
Για την αυγή που πνίγηκε στα χωματένια στήθια
Eνώ μηνούσε μιαν ημέρα πάλλαμπρη·
Για τη νιφάδα που άστραψε μες στο μυαλό κι εσβήστη
Tότες που ακούστηκε μακριά η σφυριγματιά της σφαίρας
Kαι πέταξε ψηλά θρηνώντας η Αλβανίδα πέρδικα!

Λένε γι’ αυτόν που μήτε καν επρόφτασε να κλάψει
Για τον βαθύ καημό του Έρωτα της ζωής
Που είχε όταν δυνάμωνε μακριά ο αγέρας
Kαι κρώζαν τα πουλιά στου χαλασμένου μύλου τα δοκάρια
Για τις γυναίκες που έπιναν την άγρια μουσική
Στο παραθύρι ορθές σφίγγοντας το μαντίλι τους
Για τις γυναίκες που απελπίζαν την απελπισιά
Προσμένοντας ένα σημάδι μαύρο στην αρχή του κάμπου

Ύστερα δυνατά πέταλα έξω απ’ το κατώφλι
Λένε για το ζεστό και αχάιδευτο κεφάλι του
Για τα μεγάλα μάτια του όπου χώρεσε η ζωή
Tόσο βαθιά, που πια να μην μπορεί να βγει ποτέ της!



IΔ´

Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ’ όνειρο μες στο αίμα
Tου κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει:
Ελευθερία
Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο:
EΛEYΘEPIA
Για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος

Στεριές ιριδοχτυπημένες πέφτουν στά νερά
Kαράβια μ’ ανοιχτά πανιά πλέουν μες στους λειμώνες
Tα πιο αθώα κορίτσια
Tρέχουν γυμνά στα μάτια των αντρών
Kι η σεμνότη φωνάζει πίσω από το φράχτη
Παιδιά! δεν είναι άλλη γη ωραιότερη...

Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει!

Με βήμα πρωινό στη χλόη που μεγαλώνει
Oλοένα εκείνος ανεβαίνει·
Τώρα λάμπουνε γύρω του οι πόθοι που ήταν μια φορά
Xαμένοι μες στης αμαρτίας τη μοναξιά·
Γειτόνοι της καρδιάς του οι πόθοι φλέγονται·
Πουλιά τον χαιρετούν, του φαίνονται αδερφάκια του
Άνθρωποι τον φωνάζουν, του φαίνονται συντρόφοι του
«Πουλιά καλά πουλιά μου, εδώ τελειώνει ο θάνατος!»
«Σύντροφοι σύντροφοι καλοί μου, εδώ η ζωή αρχίζει!»
Αγιάζι ουράνιας ομορφιάς γυαλίζει στα μαλλιά του

Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο
Αύριο, αύριο, αύριο: το Πάσχα του Θεού!

Οδυσσέας Ελύτης

120 Χρόνια Ιστορίας - Από τη Σμύρνη στη Ν.Σμύρνη

Πάμε πλατεία; Η έκθεση ξεκινάει στις 18 Οκτωβρίου και θα διαρκέσει μέχρι τo τέλος Νοεμβρίου, ενώ θα συνοδευτεί και από άλλες παράλληλες εκδηλώσεις του Πανιώνιου Γ.Σ.Σ. και των Π.Α.Ε. - Κ.Α.Ε. με αφορμή τη συμπλήρωση των 120 χρόνων από την ίδρυση του συλλόγου.