31.3.11

To προαύλιο του Έκτου


Η ανάγκη να μπορούμε να λέμε μεταξύ μας ό,τι θέλουμε χωρίς να μας παρακολουθούν τρίτοι, οδήγησε στην ανάγκη δημιουργίας ενός νέου ektoblog που είναι εδώ και λίγες μέρες στον αέρα. Πρόκειται για το Προαύλιο του Έκτου που θα το βρείτε στη δ/νση:


Το Προαύλιο είναι ένα blog πριβέ! Η πρόσβαση επιτρέπεται μόνο στους συμμαθητές των διαφόρων τάξεων του Έκτου, που συναντήθηκαν εκεί λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι για μάθημα (άντε και σε κανένα κορίτσι του Δωδέκατου που ξεχάστηκε μέσα). Στο Προαύλιο μπορεί να λεχθεί ελεύθερα ό,τι σας κατέβει. Δεν υπάρχει καμία δέσμευση. Ο χώρος παίζει ρόλο ψυχαναλυτή. Ο κανόνας που ακολουθείται είναι μόνο ένας: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΝΟΝΕΣ!

Για να σας δοθεί λοιπόν πρόσβαση στείλτε Email στο

ektoproavlio@gmail.com

Πείτε μας μάλιστα αν θέλετε να έχετε πρόσβαση ως απλοί αναγνώστες ή και ως συντάκτες κειμένων (αυτό μπορεί να γίνει κι αργότερα).

Ειδικά για τους συμμαθητές του 1972 των οποίων γνωρίζουμε τα Emails, έχουμε ήδη αρχίσει να στέλνουμε προσκλήσεις. Δεν μένει παρά να ακολουθήσουν τις οδηγίες και σε ελάχιστα λεπτά θα έχουν πρόσβαση στο Προαύλιο του Έκτου. (Αν δεν έχετε πάρει πρόσκληση τις επόμενες 2-3 ημέρες, σημαίνει ότι δεν ξέρουμε το Email σας).

Προσοχή: σας προειδοποιούμε ότι τα σχόλια, η γλώσσα και το ύφος του νέου blog μπορεί να ενοχλήσουν. Μπαίνετε λοιπόν σιγά-σιγά, με προφυλάξεις και με απολύτως δική σας ευθύνη… Χα!

27.3.11

Ξυνούnion video

Στην παρακάτω ανάρτηση θα βρείτε ένα πολύ συγκινητικό video – αφιέρωμα στην πρόσφατη συνάντηση των «πιτσιρικιών του Ξυνού»:


Quiz για λίγους

Μπορεί να πέρασε η 25η Μαρτίου αλλά παρόλα αυτά ένα quizάκι πάντα τονώνει τη μνήμη. Δεν θα είναι εύκολο όμως (όχι σαν κάτι σαχλά που βάζουν αλλού, χα!). Η ερώτηση λοιπόν είναι:

Ποιο ποίημα σάς είχα πει (με είχε βάλει ο «Τζώνης» δηλαδή) στα πλαίσια των εκδηλώσεων της 25/3/1972;

Μου ζήτησε μάλιστα να το πω το βράδυ και στο Νυχτερινό Έκτο, όπως και έγινε. Η απάντηση υπάρχει σε κάποια από τις παλιές αναρτήσεις του blog, αλλά πού να ψάχνεις τώρα…

/σρ

23.3.11

Μενέλαος Κόκκοβας και Σια

του Κώστα Κορωναίου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)


Μέγας «φροντιστής» ο Μένιος! Εκεί, στο διόροφο της Λεωφ. Βουλιαγμένης, έδινε καθημερινά τις «παραστάσεις» του. Ξεκίναγε το μάθημα πάντοτε με καλαμπούρια και ανέκδοτα. Για όλους μας είχε κάτι να πει κι όλοι είμαστε στόχος των σκωπτικών του σχολίων. Ίσως λίγο παραπάνω ο Στράτος ο Λαγανάς κι ο Βαγγέλης ο Χήνης. Ολίγον αθυρόστομος, έφτιαχνε ατμόσφαιρα κι ύστερα έπαιρνε στο χέρι την κιμωλία. Ο πιο άσχετος να ήσουν στα μαθηματικά, ο Μένιος σ’ έκανε «καθηγητή».

Μέχρι και το «θεώρημα του Μπλοφάρ» μας είχε διδάξει, να το χρησιμοποιούμε απέναντι στην Μπούρα. Ο Μένιος έλεγε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι η Μπούρα δεν ήξερε Μαθηματικά (σε αντίθεση με τον Κορώνη, τον οποίο παραδεχότανε). Μας εξηγούσε λοιπόν, πως αν καμιά φορά, στον Πίνακα, κολλούσαμε σε κάποια άσκηση και δεν ξέραμε πως να προχωρήσουμε παρακάτω, θα βγαίναμε από την δύσκολη θέση, χρησιμοποιώντας το «θεώρημα του Μπλοφάρ», λέγοντας δηλαδή «... και σύμφωνα με το θεώρημα του μπλοφάρ, το αβ ισούται με το γδ, άρα και γδ ισούται με το κλ, όπερ έδει δείξαι». Η Μπούρα, θα παραξενευόταν βέβαια που θα άκουγε για το «θεώρημα του μπλοφάρ», αλλά δεν θα έλεγε τίποτα, από φόβο μήπως πράγματι υπάρχει τέτοιο θεώρημα κι αυτή φανεί ότι είχε άγνοια!!! Στην πράξη, κανείς μας δεν τόλμησε ποτέ να δοκιμάσει την μπλόφα του Μένιου.

Κάποτε, απογοητευμένος ο Μένιος από τις πενιχρές επιδόσεις μας στα μαθηματικά, είχε πει το αμίμητο: «θα βάλω στα ντουλάπια, πάνω από τον Πίνακα, (είχε κάτι ντουλάπια εντοιχισμένα εκεί) ένα μηχανικό χέρι, μ’ ένα γάντι του μποξ, μόλις κάποιος λέει καμιά μαλακία, παφ... θα πετάγεται το χέρι και θα του ρίχνει μια, να τον συνεφέρνει...».

Τα μαθηματικά με τον Μένιο αποκτούσαν ενδιαφέρον. Ηταν γλαφυρός δάσκαλος, δεν σε άφηνε να «ξεφύγεις». Μανιώδης καπνιστής ο ίδιος, στο διάλειμμα δεν παρέλειπε να κεράσει και κανένα τσιγαράκι, όσους είχαν ξεμείνει. Τα ποσοστά επιτυχίας του στις εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς αλλά και στις Πανελλήνιες, ήταν από τα καλύτερα.

Καλό ταξίδι δάσκαλε. Θα σε θυμόμαστε.

21.3.11

Σαν να μην πέρασε μια μέρα


Τα κατάφεραν! Τα πιτσιρίκια "του Ξυνού" ξαναπήγαν για μάθημα στο σχολείο τους. Δεν έχει καμία σημασία αν ήταν Κυριακή, 20/3/2011. Αυτά, μετά από 45 χρόνια, έκαναν μάθημα κανονικά σαν να μην πέρασε μια μέρα. Πολλά μπράβο σε όσους συμμετείχαν και ιδιαίτερα στη Μαρία Μαρούδη και την κόρη της Ασπασία Αλεξανδρή που το διοργάνωσαν. Εμείς ευχόμαστε σε όλους ό,τι καλύτερο και σύντομα περισσότερες εκδηλώσεις.

ekto1972

------
Quiz: στη φωτογραφία διακρίνονται τουλάχιστον 4 μέλη της φοβερής Τάξης του 1972. Μπορείτε να τα βρείτε;

19.3.11

«Έφυγε» ο φροντιστής του Έκτου

Ο μαθηματικός Μένιος Κόκοβας που είχε φτιάξει το γνωστό φροντιστήριο στη Λ.Βουλιαγμένης πολύ κοντά στο σχολείο μας, «έφυγε» από τη ζωή. Ο Κόκοβας είχε βοηθήσει πάρα πολλούς συμμαθητές μας να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τον Κορώνη και τα άλλα γνωστά «θηρία» του Έκτου, που τρομοκράτησαν ολόκληρες τάξεις, ιδίως αυτές του Κλασικού. Τον θυμόμαστε με το καυστικό του χιούμορ να διακωμωδεί τις περιστάσεις στο σχολείο, αλλά ακόμη και την τότε πολιτική κατάσταση (χούντα), στο βαθμό βέβαια που μπορούσε να μιλήσει ανοικτά.

Δείτε στο  link που ακολουθεί ένα μικρό βιογραφικό του:

18.3.11

Το σχόλιο της Παρασκευής

Μια χώρα που πλήρωσε πανάκριβα με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, που κάηκε δυο φορές το πετσί της μέσα σε λίγες ώρες, που έχασε δυο μεγαλουπόλεις, που έκανε καθημερινά μνημόσυνα για να μην ξεχάσει ποτέ κανείς εκείνον τον πρώτο όλεθρο, πώς δέχτηκε να εγκαταστήσει στο έδαφός της την πιο επικίνδυνη τεχνολογία που εφεύρε ανθρώπου νους;

ekto1972

Προφητικός Kurosawa



Μέρος της σπονδυλωτής ταινίας του Akira Kurosawa Όνειρα (έτος παραγωγής 1990, διάρκεια 119', έγχρωμη). Προφητική και σήμερα επίκαιρη όσο ποτέ. Δυστυχώς.

15.3.11

Aroma Δημ.Κωστελέτου στις παρυφές του Λυκαβηττού, το Σάββατο 19/3, στις 19:30


Ο αρχιτέκτων Δημήτρης Κωστελέτος (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972), προσκεκλημένος του γλύπτη Αριστείδη Πατσόγλου, θα μιλήσει με θέμα: «Άρωμα», αναφορά στο έργο του Ισπανού γλύπτη Eduardo Chillida, το Σάββατο 19 Μαρτίου 2011, ώρα 7:30 μ.μ. στο χώρο ΤΕΧΝΗ ΛΟΓΟΣ, Συνεσίου Κυρήνης 8, Λυκαβηττός, 11471 Αθήνα, τηλ. 2106469550.

Η ομιλία θα αναφερθεί σε χαρακτηριστικές στιγμές του έργου του Ισπανού γλύπτη Eduardo Chillida. Θα συναντηθεί με την γλυπτική και αρχιτεκτονική διάσταση της σκέψης του με αναφορά κατά σειρά σε θέματα όπως :

Το Άγνωστο, Ρυθμός-Χρόνος-Σιωπή, Αντοχή, Νους, Συμμετρία ετερόδοξη, Χώρος, Ελευθερία, Πορεία, Βλέπειν, Δρόμοι.

Θα εντοπίσει κεντρικά θέματα για τον σημερινό προβληματισμό μας όπως:
  • Το προ-γνωστικό άρωμα.
  • Το άμορφο. «Αυτό που περνά ανάμεσα στις μορφές».
  • Το συνεχές υφάδι του χωρο-χρόνου.
  • Ύλη και χώρος σαν διαφορά ταχύτητας με χαρακτηριστικό το διάλογο στο όριό τους.
  • Το όριο χαρακτηριστικός πρωταγωνιστής του χώρου της εμπειρίας μας.
  • Το χωρίς διάσταση παρόν αληθινός πρωταγωνιστής της ζωής.
  • Η σημασία της αντίληψης παρά της «συντηρητικής» εμπειρίας .
  • Η ακολουθία των ερωτημάτων συνιστά το εύρος του ορίζοντά μας.

Χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Το όριο είναι ο αληθινός πρωταγωνιστής του χώρου όπως το παρόν, άλλο όριο, είναι ο αληθινός πρωταγωνιστής της ζωής. Η μη-διάσταση του παρόντος καθιστά δυνατή τη ζωή όπως η μη-διάσταση του σημείου καθιστά δυνατή τη γεωμετρία».

- Θα γίνει προβολή διαφανειών με έργα του γλύπτη από προσωπικό αρχείο του ομιλητή.
- Θα ακολουθήσει συζήτηση.
- Είσοδος ελεύθερη.


ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΜΙΛΗΤΗ

Ο Δημήτριος Π. Κωστελέτος είναι διπλωματούχος αρχιτέκτων μηχανικός του Ε.Μ.Π. Από το 1980 μέχρι σήμερα διατηρεί αρχιτεκτονικό γραφείο στο κέντρο της Αθήνας επί της Λεωφόρου Αμαλίας. Το γραφείο του έχει εκπονήσει σειρά αρχιτεκτονικών έργων ποικίλων χρήσεων που συνοδεύτηκαν από ανάλογες δημοσιεύσεις.

Έχει κληθεί από διάφορους κοινωνικούς και πολιτιστικούς φορείς και εν συνεχεία οργανώσει σειρά διαλέξεων – ομιλιών σε θέματα σύγχρονης σκέψης, τέχνης και αρχιτεκτονικής. Επιχειρεί να αρθρώσει έναν ολικό λόγο που συνενώνει διαφορετικές περιοχές σκέψης και δημιουργίας. Οι επεξεργασίες του οι οποίες παρουσιάστηκαν στις ομιλίες-διαλέξεις του «Η σημασία του ομοιογενούς χώρου-υποβάθρου μέσα από το έργο τέχνης» (Πολεμικό Μουσείο, 2002), «Θέματα των μορφών» (Στοά του Βιβλίου, 22 Μαρτίου 2006), «Η αντιληπτική διαδικασία-περιοχή του ορίου» (Στοά του Βιβλίου, Απρίλιος 2007), «Σύγχρονο άνοιγμα στον αστερισμό της σκέψης» (Στοά του Βιβλίου, Απρίλιος 2008), «Έννοια και Λειτουργία του θραύσματος. Σχόλια με βάση την τέχνη, την αρχιτεκτονική, τη σύγχρονη σκέψη και την ψυχική ζωή» ( Βιβλιοπωλείο Έναστρον, Μάρτιος 2010), «Χάος εν-τάξει, αρχές δημιουργικής σύνθεσης» (Εναλλακτικός χώρος ΠΑΙΩΝΙΑ, Οκτώβριος 2010) και απευθύνθηκαν σε ευρύ κοινό, είναι ενδεικτικές και κομβικές στιγμές αυτής της προσπάθειας την τελευταία περίοδο.

Η ομιλία με τίτλο «Άρωμα» που θα πραγματοποιηθεί στις 19 Μαρτίου 2011 και ώρα 7:30μ.μ., στο χώρο ΤΕΧΝΗ ΛΟΓΟΣ, ύστερα από ευγενική πρόσκληση του γλύπτη Αριστείδη Πατσόγλου, θα διερευνήσει με αφετηρία το έργο του Ισπανού γλύπτη Eduardo Chillida ζητήματα του σύγχρονου προβληματισμού.

Το ομοιογενές υπόβαθρο του «σχεδόν τίποτε», το υφάδι της χρονικότητας, ο διάλογος στις περιοχές του ορίου, το χωρίς διάσταση παρόν, η διαδικασία της αντίληψης και η ακολουθία των ερωτημάτων είναι λέξεις και έννοιες χαρακτηριστικές για το ξεδίπλωμα της σκέψης που θα παρουσιαστεί.

------

Δημήτρη, συγχαρητήρια και πάντα τέτοια.

ekto1972

13.3.11

Οι άλλοι πρωταγωνιστές: "μια παρέα, μια ομάδα, μια γειτονιά..."

∆ηµήτρης Κυριακόπουλος: Αν είµαι µάγκας θα φτάσω τον Πρωτέα στο ΝBA...

Ο 25χρονος πρόεδρος του αθλητικού συλλόγου του Νέου Κόσµου µιλάει για τα όνειρα και τα σχέδιά του.



Του Σταύρου Θεοδωράκη από ΤΑ ΝΕΑ του Σαββάτου 12/3/2011

Η ξενάγησή µου έγινε νύχτα. Μπήκα στη Βουλιαγµένης και µετά τη διασταύρωση του Α’ Νεκροταφείου έκανα δεξιά. ∆εν ήξερα ότι ο Πρωτέας ήταν τόσο κοντά. Ένα σχολείο, ένα γήπεδο, ένα πάρκο. Στη σκιά ενός δέντρου ένα ζευγαράκι αντάλλασε φιλιά και υποσχέσεις. Στο βάθος φαινόταν η Ακρόπολη. Πιο κοντά όµως ήταν τα φώτα του νυχτερινού σχολείου. Ενα προαύλιο φυλακή. Σε αυτό τον λόφο, άλλωστε, κάποτε ήταν φυλακές. Στην αρχαιότητα γυµνάζονταν εδώ οι νόθοι Αθηναίοι. Ο ∆ηµήτρης Κυριακόπουλος θυµάται ακόµη τις µονοκατοικίες. Και είναι µόνο 25 ετών. Τώρα ο λόφος έχει τόσες πολυκατοικίες όσες και η Κυψέλη. Εκτός από τον ∆ηµήτρη, στην ξενάγησή µου συµµετέχει όλη η διοίκηση του Πρωτέα. Ο πιο µεγάλος 25 ετών, ο πιο µικρός 22. Μαζί και ο προπονητής των εφήβων. Η ιστορία τους είναι ασυνήθιστη. Ο Πρωτέας υπήρχε από το 1965. Το ‘80 µάλιστα νίκησε και τον ΠΑΟΚ, µε τον νεαρό τότε Παναγιώτη Φασούλα. Το φύλλο του θρυλικού αγώνα το έχουν σε κορνίζα στα γραφεία τους. Τα τελευταία χρόνια όµως ο σύλλογος είχε καταντήσει καφενείο συνταξιούχων. Ώσπου το καλοκαίρι ο ∆ηµήτρης αποφάσισε ότι δεν θέλει να ξυπνάει δυστυχής στη γειτονιά του. Να κλωτσάει σύριγγες, να ακούει ιστορίες µε τσαντάκηδες και να βλέπει τα παιδιά να σέρνονται από καφετέρια σε καφετέρια. Πήρε λοιπόν πραξικοπηµατικά τον σύλλογο, φώναξε δίπλα του τους παλιούς του φίλους και αποφάσισαν να γίνουν η εξαίρεση. Να φτιάξουν ξανά τη γειτονιά τους – για 100.000 κόσµο µιλάµε – µε κέντρο τον ιστορικό Πρωτέα. «Μια παρέα - µια οµάδα- µια γειτονιά», που λένε και οι νέες φανέλες της οµάδας. Ο σουβλατζής πλήρωσε τις εµφανίσεις. Το φροντιστήριο έβαλε τις φόρµες. Η καφετέρια πρόσφερε τις µπάλες. Η ταβέρνα κερνάει µετά τις νίκες. Οι«αλήτες» του λόφου αστάρωσαν και έβαψαν τα γήπεδα. Και ο ∆ηµήτρης και το ∆.Σ. του άνοιξαν τα ΚΑΦΑΟ της ∆ΕΗ και φώτισαν τα γήπεδα. Με χρονοδιακόπτη όµως – να µη γίνονται και σπατάλες. Μπάσκετ, τένις, βόλεϊ, σκάκι. Και τάβλι για τους γονείς που περιµένουν να τελειώσουν οι προπονήσεις, σε λίγες ηµέρες και αερόµπικ για τις µανάδες. Ένα «γαλατικό χωριό» στην έρηµο της Αθήνας.

Εδώ µεγάλωσες;
Εδώ γεννήθηκα, εδώ έπαιξα µπάσκετ, εδώ µένω. Επτά χρονών µε πήγε η µάνα µου και γράφτηκα στον σύλλογο. Ο Πρωτέας µάς µεγάλωσε όλους.

Από µπάσκετ µέχρι και έρωτες.
Όλα. «Πού πάµε για σχολείο», «στον Πρωτέα», «πού πάµε αγγλικά;», «στον Πρωτέα», «πού πάµε για καφέ;», «στον Πρωτέα».
...


Διαβάστε (κλικ) το άρθρο και όλη τη συνέντευξη του Δημήτρη Κυριακόπουλου στον Σταύρο Θεοδωράκη.

Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο και κάθε δυνατή βοήθεια στην προσπάθεια των νέων αυτών ανθρώπων. Από εμάς, θερμά συγχαρητήρια, καλή επιτυχία και είμαστε στη διάθεσή τους για ό,τι χρειαστούν.

Το link της ομάδας είναι: http://proteasabc.org
 
ekto1972

10.3.11

Υπενθύμιση: Τα παιδιά του Ξυνού ξανασυναντιούνται!


Η συνάντηση των «πιτσιρικιών» της περιόδου 1960-66 (πάνω-κάτω), του δημοτικού σχολείου του Ξυνού, θα γίνει την Κυριακή, 20 Μαρτίου 2011, στις 11:30 πμ, στον επάνω όροφο της καφετέριας LOSTRE, Θ.Βρεσθένης και Δεινοστράτου 1, Νέος Κόσμος (Λεύκα), τηλ.2109215396.

Πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στο Email:




Καλό Ξυνούnion!

9.3.11

Webcams παντού

Καλά, καλά, μη φωνάζετε. Ξαναβάζουμε τις κάμερες σε πιο επίκαιρη θέση. Κάντε και κανένα copy-paste στα links να τις έχετε. Ο φουκαράς ο Πικιώνης μόνο την πληρώνει γιατί ανεβοκατεβαίνει συνέχεια (πηγαίντε ε; η έκθεση έχει ενδιαφέρον).

------
Επειδή το blog μας είναι και ενημερωτικό (όχι σαν κάτι άλλα διπλανά), θα σας έχουμε σήμερα αυτή την ανάρτηση για να βλέπετε από τα γραφεία σας τι συμβαίνει εκεί έξω με τον καιρό και την κίνηση. Για λίγες ώρες μόνο, ε;

Στα Β.Προάστεια (Πολιτεία) το έστρωσε. Ορατότητα περιορισμένη:
Πολιτεία


Στην Πανεπιστημιούπολη, την ώρα της ανάρτησης, ψιλορίχνει. Δείτε:
Ζωγράφου


Στην Πύλη του Αδρειανού, όχι ακόμη και μάλλον δεν πρόκειται. Εκτός κι αν έχει αντίρρηση ο Χρόνης. Η κίνηση καλούτσικη:
Αδρειανού (η κάμερα αργεί λίγο να φορτώσει)


Η Ακρόπολη καλή φαίνεται, δεν την πουλήσαμε ακόμη, αλλά πάλι μην είστε σίγουροι γιατί δεν ξέρω αν δουλεύει σωστά η κάμερα:
Ακρόπολη


Στο Πασαλιμάνι, κρύο -1C:
Πειραιάς


Στον Αστέρα, την ώρα της ανάρτησης, ήλιος, αλλά δεν είναι και για μπάνιο. Ο Σαρωνικός κυματώδης:
Βουλιαγμένη


Άντε να σας πάω και μέχρι την Ύδρα. Ονειρευτείτε. Αρχή της εβδομάδας είναι ακόμη:
Ύδρα island

8.3.11

Μόνο στο ekto1972!

Ο ανταποκριτής του ekto1972 την ώρα του καθήκοντος για τη δική σας αποκλειστική, έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση!
Οι ειδήσεις είναι καταιγιστικές. Το ενημερωτικό τμήμα του blog μας, σας πληροφορεί διαρκώς και αδιαλείπτως και σας ενημερώνει κατ’ αποκλειστικότητα για τον καιρό κλπ ακριβώς για να είστε οι πιο ενημερωμένοι ektoσυμμαθητές (όχι σαν τους άλλους που μπαίνουν στα διπλανά blogs). Όπως μεταδίδει αυτή την ώρα ο ανταποκριτής μας στη Ville d’ Argent, χιονίζει ακατάπαυστα. Θα επανέλθουμε με νεότερα!

ekto1972

6.3.11

H τελευταία θεά

του Σωτήρη Ροδόπουλου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)



Επιτρέπονται οι προσωπικές στιγμές σε ένα blog συμμαθητών; Μάλλον επιτρέπονται όταν αυτές οι στιγμές αφορούν μια πραγματική θεά, που «έφυγε» σαν σήμερα 6/3, το 1994.

Σκηνή πρώτη: 1962, ταξίδι για την Τήνο, με τον «Παντελή». Θαλασσοπνίχτρα ολκής. Ο Σαρωνικός αγριεμένος. Άπειρα μποφόρ. Το καράβι γεμάτο κόσμο να κουνάει στο ρυθμό «γεια σου ψαράκι, γεια σου πουλάκι». Στο σαλόνι, οι θεούσες να έχουν βγάλει τα τάματα που πήγαιναν στη Μεγαλόχαρη φόρα-παρτίδα και να προσεύχονται. Ένας παπάς να ψέλνει δυνατά και κάπου-κάπου να διακόπτει λέγοντας «μας δοκιμάζει η χάρη Της». Εικόνες απείρου κάλλους αλλά κυρίως πρωτόγνωρες για ένα παιδάκι της Β’ Δημοτικού. Μετά δε το Κάβο-Κολώνες (Σούνιο) που άρχισε να βρίσκει το καράβι από το πλάι και ο Καβο-Ντόρος, έγινε ο τέλειος χαμός. Αναποδογύρισαν ποτήρια, έγειραν καρέκλες, οι θεούσες έπεσαν στο πλάι ξερνώντας σε όποια σακούλα έβρισκαν, ο παπάς για τον ίδιο λόγο έτρεξε έξω στην κουπαστή με τα ράσα να ανεμίζουν στον αέρα, γενικά δεν ήξερες αν πρέπει να γελάσεις ή να φοβηθείς κι εσύ. Σιγά-σιγά όλος ο κόσμος βγήκε έξω από τη δεξιά μεριά που δεν έβρισκε ο αέρας, ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόντουσαν παροτρύνσεις «μη σκύβετε» ή «πηγαίνετε κι από την άλλη μεριά γιατί το καράβι γέρνει», αλλά ποιος άκουγε πια; Όλοι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ήταν τόσο ζαλισμένοι από το κούνημα που δεν μπορούσαν ούτε τα μάτια τους να ανοίξουν. Είχα αποφασίσει να μη φοβηθώ. Μπήκα πάλι μέσα στο άδειο σαλόνι. Η νονά μου (που είχε έρθει από την Αμερική και το είχε βάλει τάμα, σώνει και καλά, να πάει στην Τήνο) και η γιαγιά μου, με τις οποίες συνταξίδευα, ήταν μια χαρά. Έκανα να πάω προς το μέρος τους και τότε από το βάθος του σαλονιού ακούστηκε ο ήχος ενός μπουζουκιού και η φωνή μιας γυναίκας που τραγούδαγε. Τα έχασα. Μέσα στο γενικό χαμό δεν είχα προσέξει μια μεγάλη παρέα που όλη αυτή την ώρα, έπινε, έτρωγε, γέλαγε, κυριολεκτικά το γλένταγε! Είχαν ανοίξει και μια πόρτα στο βοριά κι έμπαινε με φόρα ο θαλασσινός αέρας φρεσκάροντας όλο το σαλόνι. Αέρας γεμάτος υγεία, αγαιοπελαγίτικος, ελληνικός. Πλησίασα κοντά τους. Με κοίταξαν χαμογελώντας και συνέχισαν να τραγουδούν. Κοντοστάθηκα. Η Μελίνα φορούσε ριγέ πουκάμισο κι ένα στενό κρεμ παντελόνι «ψαράδικο». Σηκώθηκε, με πήρε αγκαλιά και με έβαλε να κάτσω στα γόνατά της. «Θα ήθελα να έχω ένα και δυο και τρία και τέσσερα παιδιά…». Γύρισα και κοίταξα το άδειο σαλόνι. Στην άλλη μεριά η νονά μου με τη γιαγιά μου έλεγαν τα δικά τους. Αριστερά έβλεπα από το παράθυρο τον κόσμο να πηγαινοέρχεται ζαλισμένος τρικλίζοντας στο κατάστρωμα. Από την άλλη, εκεί που ήταν η ανοικτή πόρτα του σαλονιού, εκτός από τον αέρα, έμπαινε τώρα κι ο ήλιος…

Σκηνή δεύτερη: 1972, δηλαδή δέκα χρόνια αργότερα. Μόντρεαλ, μπουλεβάρντ ντε Μεσονέβ, στη μεγάλη αίθουσα συνελεύσεων του Sir George Williams, στο πανεπιστήμιο Concordia, κόσμος πολύς. Η αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη. Δεκάδες είναι έξω μέχρι την είσοδο του κτηρίου. Σχεδόν έχουν κλείσει το δρόμο. Οι δημοσιογράφοι της καναδικής τηλεόρασης δεν μπορούν να πλησιάσουν. Τα παιδιά του ΠΑΚ απευθύνουν χαιρετισμό. Το βιβλίο «Γεννήθηκα Ελληνίδα» μεταφράστηκε στα γαλλικά και είναι στις προθήκες όλων των κεντρικών βιβλιοπωλείων. Στο εξώφυλλο δυο μεγάλα καστανόμαυρα μάτια κάτω από ένα χέρι που ξεκουράζεται στο μέτωπο κρατώντας ένα τσιγάρο. Η Μελίνα ξεκινά «Je suis née grecque…». Δυο δρόμους πιο πάνω. Στον τελευταίο όροφο ενός ψηλού κτιρίου της Σέρμπρουκ, οι χαφιέδες του προξενείου στέλνουν τις πρώτες τους αναφορές για την ανάρμοστη συγκέντρωση των «εχθρών της πατρίδος»…


Σκηνή τρίτη: 1986, καλοκαίρι, Επίδαυρος, αργά το βράδυ. Η παράσταση έχει τελειώσει και τα τελευταία αυτοκίνητα φεύγουν για την Αθήνα μέσα στη σκόνη που δημιουργείται από το μεγάλο χωμάτινο πάρκιν. Εμείς, μαζί με φίλους συντελεστές της παράστασης, έχουμε μείνει στο πετρόκτιστο καφενεδάκι του θεάτρου, για να μη συναντήσουμε κίνηση στο δρόμο αλλά και για να τσιμπήσουμε κάτι στο Λυγουριό με την ησυχία μας. Από πάνω γεμάτος αστέρια ο ουρανός. Καθώς είναι μεσάνυχτα, ένα ανεπαίσθητο αεράκι αρχίζει επιτέλους να μας δροσίζει. Κάθομαι σε μια χαμηλή πολυθρόνα και μπορώ να δω την πλαϊνή είσοδο με τις πέτρινες πλάκες. Λέμε να σηκωθούμε σιγά-σιγά και να πάμε προς το αυτοκίνητο όταν από την πλαϊνή είσοδο εμφανίζεται μια θεά. Φορούσε ένα μεγάλο καλοκαιρινό πρασινομπλέ φόρεμα τουνίκ, με φαρδιά μανίκια. Δεν κρατούσε τσάντα και είχε αφήσει τα μαλλιά της στους ώμους. Κοντοστάθηκε λίγο στην είσοδο σαν να έψαχνε κάποιον. Όταν τον είδε, αν και μισοσκόταδο, το χαμόγελό της φώτισε όλο το καφεναδάκι. Έτσι όπως καθόμουν χαμηλά μού φάνηκε ακόμη πιο ψηλή. Τεράστια. Πραγματική θεά! Περνώντας πίσω μου, γυρίζω και της λέω με έμφαση:

- Τα μάρμαρα!

Εκείνη την εποχή το θέμα είχε κάπως ατονήσει. Όχι για την ίδια, για τον Τύπο. Δεν προβαλλόταν πια όσο ήθελε και γνώριζα ότι την πείραζε. Ζώντας στο εξωτερικό μπορώ να πω ότι πιο πολύ ένοιαζε τους απανταχού Έλληνες, παρά τους εντός των τειχών.

- Τα μάρμαρα! της λέω.

Και τότε συνέβη το αναπάντεχο. Η θεά σταμάτησε. Γύρισε προς το μέρος μου, έσκυψε επάνω μου και με αγκάλιασε ολόκληρο με τα τεράστια μανίκια του τουνίκ της. Έκατσε έτσι μαζί μου πολλή ώρα. Καθώς με είχε πνίξει μέσα στις φτερούγες της δεν μπορούσα καν να δω τι έκαναν οι άλλοι. Φαντάζομαι όλο το καφενεδάκι εμάς θα κοίταζε. Στο τέλος σηκώθηκε, με φίλησε ζεστά και χωρίς να πει το παραμικρό συνέχισε προς τα κει που ήθελε να πάει. Άνοιξα τα μάτια μου. Η παρέα μου είχε μείνει αποσβολωμένη. Τι αερικό ήταν αυτό; Tι μαγισσάκι και τι νεράιδα; Όπως είπαν αργότερα, «η τελευταία Ελληνίδα θεά»…


Θα ήθελα να γράψω κι άλλες δυο σκηνές. Η μία με την ίδια να περπατά ξυπόλητη στο γραφείο της στο Υπ.Πολιτισμού ενώ οι εφημερίδες είχαν ήδη αρχίσει να γράφουν για το σκάνδαλο Κοσκωτά και η άλλη για τον Τζούλη της, όταν φτιάχτηκε το «Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη». Θα μου επιτρέψετε όπως να σας τις αφηγηθώ κάποια άλλη στιγμή, ίσως όταν βρεθούμε και πάλι για κανένα κρασάκι…



"Η Ελλάδα είναι ο πολιτισμός της. Αν το χάσουμε αυτό, δεν είμαστε τίποτα".
Μελίνα Μερκούρη

Επίκαιρος ΚΥΡ


Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

3.3.11

Κούλουμα

Ο φίλος του blog Χρόνης Κ. είπε ότι ο Καιρός την Καθαρή Δευτέρα θα είναι χάλια. Ο Χρόνης είναι ένας ερασιτέχνης μετεωρολόγος που έχει βάλει όμως επανειλημμένως τα γυαλιά στους επαγγελματίες. Υποψιάζομαι ότι στην ΕΜΥ, καλού-κακού, όλοι έχουν το κινητό του Χρόνη. Πάντα μια τελευταία επιβεβαίωση πριν την ανακοίνωση των προβλέψεων, δεν είναι κακή ιδέα.

Χάλια λοιπόν ο Καιρός. Αλλά μήπως δεν είναι χάλια οι καιροί; Για δείτε λίγο την κατήφεια γύρω σας. Μιλήστε με τους διπλανούς σας. Διαβάστε τις πραγματικές ειδήσεις. Δείτε την καθημερινότητα. Σκεφτείτε τα δυο παλικάρια που σκοτώθηκαν προχθές. Πώς να γιορτάσεις τα κούλουμα κάτω από αυτές τις συνθήκες; Και να θέλεις να είσαι αισιόδοξος σε καθηλώνει η λογική. Σε υποτάσσει το άγνωστο στον ορίζοντα. Σε φοβίζει η έλλειψη προοπτικής.

Και καλά, η τάξη μας κλείνει σιγά-σιγά τον κύκλο της. Ό,τι κατάφερε, κατάφερε. Στάθηκε ίσως τυχερή και κουτσά-στραβά, τα βόλεψε. Τι θα συμβούλευε όμως αυτούς που έρχονται. Τι λέω «έρχονται»; Ήρθαν! Είναι εδώ! Τι θα έλεγε λοιπόν στους νέους; Τι θα συμβούλευε τα παιδιά του σημερινού Έκτου; Με τι κουράγιο θα φτιάξει φέτος χαρταετό; Πού θα βρει τα κατάλληλα υλικά; Κόλλες γλασέ, ξυλάκια, καλάμια, σπάγκους, καλούμπες, ξυραφάκια; Κι αν τα ετοιμάσει όλα αυτά από την Κυριακή το βράδυ, σε ποιους ορίζοντες θα πετάξει ο χαρταετός τη Δευτέρα; Σε ποιoν συννεφιασμένο ουρανό; Ο καιρός θα είναι χάλια. Το ΄πε κι ο Χρόνης!

ekto1972

1.3.11

Οδός Ζεύξιδος αρ. ...28/6/1954


Δίπλα από τη διαφήμιση του αφροδισιολόγου Παρίση με τον 5ψήφιο αριθμό τηλεφώνου (o οποίος μάλιστα δεχόταν από τις 7 το πρωί), αλλά και του πλαστικού χειρουργού Μπέσκου, τέως assistant (sic) αγνώστου νοσοκομείου της ΝΥ, υπάρχει η είδηση που ανακάλυψαν τα σημερινά παιδιά του Έκτου, για τη θεμελίωση του νέου τότε διδακτηρίου του φοβερού ΣΤ' Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών, στο φύλλο της 28/6 της εφημερίδας «ΕΘΝΟΣ», του σωτηρίου έτους 1954, δηλ. του έτους που γεννηθήκαμε! Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά. Όταν γεννιόμασταν άρχισε να χτίζεται και το σχολείο το οποίο χρειαστήκαμε 12 χρόνια αργότερα. (Ευτυχώς, όχι και τους Παρίση και Μπέσκο).

Διαβάζουμε ότι παρόντες στη θεμελίωση εκτός από τους παράγοντες του σχολείου, το Γυμνασιάρχη Στεργιόπουλο κλπ., ήταν o δήμαρχος Αθηναίων Νικολόπουλος, ο υπουργός Παιδείας Γεροκωστόπουλος (κυβέρνηση Παπάγου;), αλλά και ο μητροπολίτης Αργυροκάστρου(!). Για το έργο ύψους 2,5δις παλαιών δραχμών (το 1954, η αναλογία παλιάς δραχμής προς νέα, ήταν 1000:1) είχε ήδη συγκεντρωθεί το 10%, δηλ. 250εκ.

Στην τελετή θεμελίωσης «ωμίλησεν» ο Γυμνασιάρχης Στεργιόπουλος ο οποίος ευχαρίστησε τους «Φίλους του ΣΤ’ Γυμνασίου». Οι Φίλοι ήταν ένας σύλλογος που είχε δημιουργηθεί ακριβώς για το έργο του νέου διδακτηρίου και στον οποίο συμμετείχαν ο σύλλογος γονέων, ιερείς των γύρω εκκλησιών, επιχειρηματίες της περιοχής κλπ. Ως γνωστόν, τα χρήματα της ανέγερσης δόθηκαν από τους γονείς μας μέσω του συλλόγου και από εράνους που έγιναν τη δεκαετία του ’50 στις γύρω περιοχές, στις εκκλησίες κ.ο.κ. Το οικόπεδο είχε παραχωρηθεί από το Δήμο της Αθήνας. Θα ήταν ενδιαφέρον να ξέραμε τι μπορεί να είχε υποσχεθεί στη δική του ομιλία του ο Γεροκωστόπουλος, δηλ. το επίσημο κράτος, για το νέο διδακτήριο.

Στο δημοσίευμα αναφέρεται ο διπλανός λόφος Λαμπράκη ως «ύψωμα της παλαιάς Πυριτιδαποθήκης». Πιθανώς οι φυλακές ανηλίκων που ξέραμε δεν ήταν εξαρχής φυλακές αλλά μπαρουτάδικο (ή μπορεί να έγιναν έτσι για λίγο λόγω του πολέμου και μετά ξαναέγιναν φυλακές). Δε θυμόμαστε πάντως τους νεοκοσμίτες παππούδες και γιαγιάδες μας να αναφέρουν κάτι σχετικό (όποιος θυμάται καλύτερα, ας βοηθήσει στο σημείο αυτό).

Θα σταθούμε βεβαίως για λίγο στον αρχιτέκτονα Ορέστη Φυντικάκη και στον πολ.μηχανικό Δ. Απέγιτο που αναφέρονται στο δημοσίευμα. Δεν ξέρουμε αν ζουν σήμερα αυτοί οι άνθρωποι αλλά τους αξίζουν συγχαρητήρια για το αισθητικό και λειτουργικό αποτέλεσμα. Οι συμμαθητές μας αρχιτέκτονες και μηχανικοί είναι πιο ειδικοί για να κρίνουν, αλλά πιστεύουμε ότι το σχολείο μας ήταν από τα ωραιότερα που φτιάχτηκαν ποτέ στην Ελλάδα και ανεξάρτητα από το τι έγινε μετά, οι άνθρωποι αυτοί είχαν προβλέψει ειδικές αίθουσες δραστηριοτήτων, εργαστήρια κλπ. που την εποχή εκείνη ήταν περίπου άγνωστες λέξεις στα δημόσια σχολεία και όχι μόνο. Το κτήριο ήταν επίσης για την εποχή του προηγμένο τεχνικά (αντισεισμικό) ενώ και η διαμόρφωση του χώρου είχε μελετηθεί με μεράκι (θυμηθείτε το διπλού επιπέδου προαύλιο, την εξέδρα στον απέναντι βράχο, το υπόστεγο κλπ). Θα περιμένουμε ασφαλώς και τα δικά σας σχόλια, ειδικά των πιο «ειδικών» όπως είπαμε αρχιτεκτόνων και πολ.μηχανικών των blogs.

ekto1972



Αξίζει ένα πολύ μεγάλο μπράβο στα παιδιά του σημερινού Έκτου για την έρευνα και την καταπληκτική δουλειά που έχουν κάνει.