Γράμμα από τον «Πάνο»

Φιλαράκια μου καλά,

Καλή σας μέρα!

Κάποια στιγμή σερφάροντας κι εγώ, έπεσα σ΄ έναν ιστότοπο που μου έδωσε αυτόματα ένα χαμόγελο στα χείλη κι ένα επιφώνημα χαράς. Μετά δε από λίγο μονολόγησα και είπα : Πόσος καιρός αλήθεια να πάει άραγε από τότε που ο Μαλαξιανάκης-Απάτσι άνοιγε τον ταλαιπωρημένο κατάλογο και έλεγε με τη χαρακτηριστική χροιά της φωνής (λόγω της ψύξης που είχε πάθει στο στόμα): «Άσσος, …δύο, …πάλι άσσος, ...τι διάολο! Tο Χ μου λείπει για να φτιάξω Προ-πο !!!»

Όταν είδα το όνομα μου στο νο. 8 του καταλόγου του κλασικού, τότε η συγκίνησή μου μεγάλωσε. Όταν δε με είδα και στο εορτολόγιο της 7 Ιανουαρίου, τότε πια γιγαντώθηκε! Θέλω να σας πω από καρδιάς ένα μεγάλο ευχαριστώ!!! Κι αυτό, γιατί στο τόσο μικρό και γρήγορο πέρασμά μου της μιας χρονιάς από το ΣΤ΄ σχολείο μας, με κάνατε όλοι εσείς να νοιώσω τόσο δικός σας!

Θυμάμαι όταν αρρώστησα πριν από μια ημερήσια εκδρομή, το τηλεφώνημα που μου κάνανε σπίτι μου και μου είπαν «μη στεναχωριέσαι ρε Γιάννη , ο Σωτηράκης ο Ροδόπουλος πήγε στον κο Λάγιο και του είπε: Κύριε, να αναβάλουμε την εκδρομή για την άλλη βδομάδα, γιατί ο Βασιλείου είναι άρρωστος και εξ άλλου, πού θα πάμε χωρίς την κιθάρα του! (sic)». Και την ανέβαλε όντως!!!

Τώρα, σχετικά με το επερώτημα του blog αναφορικά με την θεατρική μας παράσταση «Να ζή το Μεσολόγγι» του Βασίλη Ρώτα, καταθέτω τον φωτογραφικό μου οβολό συνημμένο στο e-mail μου, τοις ρήμασι πειθόμενος!! Χαρακτηριστικά δε, θυμάμαι στην παράσταση - θάτανε Μάρτης του ΄71- τον Νικολάκη τον Χριστοδουλάκη να μου λέει : Μ....α, έχε το νου σου την ώρα που θα πέφτεις νεκρός, να μην φανεί το βρακί σου, γιατί δεν σου βρήκαμε ολόκληρο καλσόν φουστανέλας, παρά μόνο μακρυά άσπρη ψιλή κάλτσα!

Θυμάμαι στους Πανελλήνιους Αγώνες Ενόργανης Γυμναστικής, με τι καμάρι έλεγα στους συγγενείς μου ότι για να φτάσει στην κορυφή ο Νικολάκης ο Πολίτης, ναααααά κάτι φουσκάλες έκανε στα χέρια του ο καημένος από τις απύθμενες προπονήσεις!

Άμα πω όλα τα «θυμάμαι», θα κάνω κατάχρηση της σελίδας μας! Την επόμενη φορά. Είχα τη χαρά και την τιμή ,πριν από πολύ καιρό, να κληθώ σε μια συνεστίαση απέναντι από το σχολείο, αλλά δεν σας χάρηκα αρκετά. Ήταν τόσο λίγο και σύντομο, δεν το χόρτασα. Όμως, οψόμεθα!

Στις φωτό που επισυνάπτω ,εκτός από τους καλούς μου Σώτο και Νίκο, ο έτερος Καπαδόκης, ο παπάς της παρέας , είναι -αν δεν με απατάει η μνήμη μου - ο Νίκος ο Διαμαντόπουλος (μάλλον από άλλη τάξη). Ξέρει κανείς μας που βρίσκεται;

Σα να ΄ναι μόλις χτες που ακούω τη στεντόρεια φωνή του Κύργιου ή τη μπάσα του γίγαντα Σακελλίου. Όλους σας αποθύμησα! Αν ο Ντινάκος ο Δανιάς έχει ακόμα κενά στην κιθάρα, με χαρά του τα καλύπτω! Πάντα φιλομαθές αυτό το παιδί…

Φιλιά πολλά σε όλους σας

Γιάννης Βασιλείου

Ήταν πολύ μεγάλη έκπληξη και χαρά το Email του Γιάννη και η χαρά μας έγινε ακόμη μεγαλύτερη με τις φωτογραφίες που το συνόδεψαν και που δημοσιεύουμε πιο κάτω. Φωτογραφίες ξεχασμένες σε κάποιο συρτάρι που ζωντάνεψαν ξαφνικά και μας έφεραν χρωματιστούς ήχους στα αυτιά. Γιατί ο Γιάννης ως teenager ήταν ακριβώς αυτό: γεμάτος χρωματιστούς ήχους! Ήχους από τα γέλια του, ήχους από την κιθάρα του, ήχους από τα λίγο μελαγχολικά μάτια του που πίσω από κείνα τα τετράγωνα γυαλιά έκρυβαν ένα κόσμο ζεστό, ανθρώπινο, συντροφικό. Σπάνια κάποιος συμμαθητής μας επηρέασε σε τόσο μικρό διάστημα –μόλις ένας χρόνος-, τόσο πολύ την τάξη μας. Τα αποτυπώματα ψυχής διατηρήθηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μας, 40τόσα χρόνια τώρα. Εμπνέουν αγάπη, ζεστασιά, φιλία.

Ο Γιάννης Βασιλείου μετά το Έκτο -από το οποίο έφυγε λόγω ενός καθηγητή μας- τελείωσε το γειτονικό γυμνάσιο της Δάφνης κι αργότερα βρέθηκε στην Αγγλία όπου σπούδασε Marketing και Office Administration. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, μπήκε με τον τελευταίο δημόσιο διαγωνισμό στην Εθνική Τράπεζα, στην οποία εργάζεται μέχρι και σήμερα ως τμηματάρχης στη Διοίκηση και συγκεκριμένα στη Δ/νση Κτηματικής Πίστης. Είναι παντρεμένος με την Άννα που είναι Εφέτης στο Εφετείο Αθηνών κι έχουν δυο παιδιά, τον Αλέξανδρο που σπουδάζει στο Πολυτεχνείο της Βιέννης μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών και την Αφροδίτη στη Νομική Αθηνών.

Ο Γιάννης παίρνει δικαιωματικά μια θέση στην Επετηρίδα του Έκτου όπου κάνοντας κλικ στο όνομά του, όσοι θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του, θα βρείτε το Email του και το κινητό του.

Περιμένουμε και τα δικά σας βιογραφικά. Επίσης περιμένουμε να μας στείλετε ό,τι βιογραφικό στοιχείο γνωρίζετε για τους καθηγητές μας.

«Πάνο, αδέρφι» καλώς όρισες σπίτι σου!

ekto1972



Γιάννης Βασιλείου, Κώστας Δανιάς. Μαθήματα κιθάρας στο σπίτι του τελευταίου, στη Δάφνη. Περιμένουμε να δούμε αν ο μαθητής Ντίνος, θυμάται τίποτα.



Δεν είναι ο Ποσειδώνας ή άλλος αρχαίος θεός. Δεν κρατάει τρίαινα ή δόρυ. Είναι ο Γιάννης Βασιλείου που συντονίζει την κεραία της τηλεόρασης στην ταράτσα του σπιτιού του, το 1971. Οι πληροφορίες ότι λόγω του Γιάννη εκείνο το καλοκαίρι αυξήθηκαν οι αφίξεις νεαρών τουριστριών στην Ελλάδα, δεν επιβεβαιώθηκαν.

Κώστας Σακελλίου (γνωστός και ως Γίγαντας), Σωτήρης Ροδόπουλος και Γιώργος Γεωργακόπουλος, σε μια από τις περίφημες ημερήσιες εκδρομές του Έκτου στις ακτές της Αττικής. Εδώ μάλλον στο Πόρτο Γερμενό.



Αφιέρωση στο Γιάννη από το προηγούμενο τρίο. Είναι απίστευτο πόσο λίγο έχει αλλάξει ο γραφικός χαρακτήρας μας. Και είναι επίσης απίστευτο ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου ο χαρακτήρας μας. Once φίλοι στο Έκτο, always φίλοι στο Έκτο.



«Να ζει το Μεσολόγγι»

Από τη θρυλική θεατρική παράσταση του Έκτου, το 1971. Ο Πάνος (Γιάννης Βασιλείου) ετοιμάζεται για τη μάχη ενώ ο ιερέας πατέρας του (Νίκος Διαμαντόπουλος;) του δίνει την ευχή του. Στους γυναικείους ρόλους συμμετείχαν κοπέλες από το Δωδέκατο και το νυχτερινό Έκτο. Η επιμέλεια ήταν της αξέχαστης καθηγήτριάς μας, Ελένης Βενετσάνου.

Από την ίδια παράσταση, τα αδέλφια του Πάνου ορκίζονται εκδίκηση για το θάνατο του αδελφού τους.  Όρθιοι αριστερά οι Κωστής (Νίκος Χριστοδουλάκης) και Θύμιος (Σωτήρης Ροδοπουλος) -ή μήπως ήταν αντίθετα τα ονόματα των ρόλων;- μαζί με τον πατέρα τους (Νίκος Διαμαντόπουλος;) και τον θανάσιμα πληγωμένο αδελφό τους Πάνο (Γιάννης Βασιλείου).

Παραθέτουμε τώρα τους διαλόγους της 5ης σκηνής του έργου του Βασίλη Ρώτα «Να ζει το Μεσολόγγι». Είναι η δραματική κορύφωση της παράστασης όπου ο πρωταγωνιστής πεθαίνει από εχθρικό βόλι στα χέρια του πατέρα του και τα μικρότερα αδέλφια του ετοιμάζονται να πάρουν τη θέση του στη μάχη. Στις θρυλικές παραστάσεις του Έκτου, το 1971, στην τεράστια και ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα εκδηλώσεων (άνοιγαν και τις ενδιάμεσες κινούμενες διαχωριστικές πόρτες που σε ώρες μαθημάτων μετέτρεπαν το χώρο σε τάξεις), ακριβώς σε αυτή τη σκηνή έπεφτε το μεγάλο κλάμα, προς τέρψη και (κρυφή) ικανοποίηση των πρωταγωνιστών...

ΣΚΗΝΗ 5η

ΚΩΣΤΑΣ: (μπαίνει λαχανιασμένος μαζί με το Θύμιο, στέκουν μια στιγμή στην πόρτα να κατατοπιστούν κι έρχονται κοντά και γονατίζουν) Πάνο, αδερφέ μου, συγχώρα με που δεν έτρεξα αμέσως. Τώρα μόλις μ’ άφησαν από το ταμπούρι. (δυνατά με ενθουσιασμό) Τα’ όνομά σου δοξάστηκε σήμερα, αδέρφι! Βγήκες το καλύτερο παλικάρι τη σημερινήν ημέρα, αντραγάθησες.

ΘΥΜΙΟΣ: Όλο το Μεσολόγγι για σένα μιλάει, τι εσύ ήρθες σήμερα στον πόλεμο πρώτος. Ο καπετάν Τζαβέλας σε διόρισε πρωτοπαλίκαρό του και σου στέλνει τούτο το ασημένιο του πιστόλι. Πώς είσαι, αδέρφι;

ΠΑΝΟΣ: Το πιστόλι; Ο καπετάν Τζαβέλας; Πρωτοπαλίκαρο; Τη Λαμπρή θα χορέψω μπροστά... (πεθαίνει)

ΚΩΣΤΑΣ – ΘΥΜΙΟΣ: Αδέρφι!

ΦΩΤΕΙΝΗ: Αδερφούλη!

ΠΑΠΑΣ: Δέξου, Κύριε, την ψυχή του παλικαριού στους κόλπους σου! (έξαλλος και μ’ όλη τη δύναμη της φωνής του) Εμπρός, τι κάθεστε; Πιάστε με, βοηθάτε με, φέρτε μου τα’ άρματά μου! (πέφτει μη μπορώντας να στερεωθεί)

ΚΩΣΤΑΣ: Πατέρα! Εμείς τώρα θα ’μαστε τα παιδιά σου.

ΘΥΜΙΟΣ: Δώσε μας την ευκή σου, πατέρα, να εκδικηθούμε το βόλι που ’φαγε τον Πάνο μας.

...