12.10.11

π.Παναγιώτης Σαλατέλλης

«Χαιρετισμούς και μια μεγάλη αγκαλιά»

Δεν φοίτησε στο Έκτο, ούτε δίδαξε ποτέ κάτι εκεί. Δεν ήταν καν στην ενορία του Έκτου. Ήταν όμως από τους λίγους «εξωσχολικούς» που με την προσωπικότητά του και την ευρύτερη μόρφωσή του, επηρέασε θετικά αρκετά από τα παιδιά της εποχής εκείνης, διαμορφώνοντας χαρακτήρες τόσο σε εμάς, όσο και στο Δωδέκατο.

Ο π.Παναγιώτης Σαλατέλλης, ο «Τάκης της χορωδίας της Παναγίτσας», ψάλτης-μουσικός αρχικά, θεολόγος-ιερωμένος αργότερα, σφράγισε με την τρόπο του μια ολόκληρη περιοχή. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό το blog των παλιών συμμαθητών, έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στο πρόσωπό του και τις περίφημες χορωδίες της «Παναγίτσας».

Προϊστάμενος του Ελληνορθόδοξου Καθεδρικού Ναού Αγίου Γεωργίου Μόντρεαλ σήμερα, ζει με την οικογένειά του -ευτυχισμένος παππούς πια-, σε αυτή την όμορφη πόλη του Καναδά εδώ και 35 χρόνια, σφραγίζοντας με το ποικίλο έργο του και τον ελληνισμό της διασποράς.

Τον συναντήσαμε Σάββατο απόγευμα μετά από έναν ακόμη γάμο που μόλις είχε χοροστατήσει, να κάθεται στο γραφείο του και να τακτοποιεί κάποια χαρτιά. Οι νεόνυμφοι που μόλις είχαν υπογράψει τα σχετικά έγγραφα, δεν είχαν προλάβει να φύγουν καλά-καλά όταν γύρισε και μας κοίταξε.

«Please, take your hat off» μας είπε κάπως αυστηρά που είχαμε παραβιάσει την ιερότητα του χώρου φορώντας ακόμη το εκδρομικό μας καπέλο. Δεν μας είχε αναγνωρίσει. Μας πέρασε για ξένους. Και πώς να μας αναγνωρίσει έτσι όπως έχουμε με τα χρόνια αλλοιωθεί; Όταν του θυμίσαμε ότι με το ίδιο αυστηρό ύφος μας είχε επιπλήξει για κάποιο παιδικό παράπτωμα, στα σκαλάκια στο πλάι του Λαρόζα, γωνία Αγκύλης και Σωστράτου, έμεινε με το στόμα ανοικτό.

Την πρώτη έκπληξη ακολούθησαν αγκαλιές και φιλιά και κείνο το ζεστό συναίσθημα όταν βρίσκεσαι με δικούς σου ανθρώπους, νεοκοσμίτες φίλους από τόσο παλιά. Μοιραία ο νους και η κουβέντα γυρίζουν για λίγο σε ‘κείνες τις εποχές που όλοι λίγο-πολύ νοσταλγούμε κι αναλογιζόμαστε. Μιλήσαμε αρκετά και για άλλα θέματα, αλλά ο χρόνος πίεζε και είπαμε να συνεχίσουμε κάποια άλλη φορά.

«Δεν σε χαιρετάω» μου είπε καθώς ανταλλάσαμε τηλέφωνα, «θα τα λέμε συχνά».

«Τι μήνυμα να γράψω στο blog;» τον ρωτάω.

«Σε όλα τα παιδιά χαιρετισμούς και μια μεγάλη αγκαλιά» μου απαντάει συγκινημένος.


Ο π.Παναγιώτης Σαλατέλλης με έναν από τους δυο απεσταλμένους του ekto1972 στο Μόντρεαλ.

Και με τον έτερο απεσταλμένο μας.

Μερικές ακόμη φωτογραφίες του «Αη Γιώργη» και του διπλανού κοινοτικού κέντρου που στεγάζει το περίφημο ελληνικό σχολείο «Σωκράτης».





Σε μικρή σχετικά απόσταση βρίσκεται και το εμπορικό κέντρο του Μόντρεαλ. Εδώ φωτογραφημένο από τον κοντινό λόφο «Mont-Royal» από τον οποίο πήρε στα γαλλικά το όνομά της η πόλη.







Χαιρετισμούς και μια μεγάλη λοιπόν αγκαλιά για όλους σας.

ekto1972

6 σχόλια:

Κ.Κor. είπε...

Καλά, αυτή είναι έκπληξη!!! Μια αγκαλιά κι από μας, να του πεις.

Κ.Κor. είπε...

Ημουνα πιτσιρικάς, αλλά δεν είχα ακόμα ενδώσει να γραφτώ στο Κυριακάτικο Κατηχητικό του Τάκη, παρά το γεγονός οτι ήμουν τακτικός θαμών της Παναγίτσας. Πήγαιναν όμως αρκετά από τα παιδιά της γειτονιάς και το σκεφτόμουνα. Ηταν και το σχολείο στη μέση που πίεζε. Η απόφασή μου να γραφτώ συνέπεσε με την καθιέρωση από τον π. Π.Σαλατέλλη αθλητικών δραστηριοτήτων (βόλλεϋ) στο προαύλιο της εκκλησίας, αμέσως μετά το Κατηχητικό. Την πρώτη φορά που πήγα, ο Τάκης με καλωσόρισε "καλώς τον Κώστα" και γυρίζοντας στους υπόλοιπους είπε: "Ο Κώστας δεν ερχόταν μέχρι τώρα στο Κατηχητικό. Μόλις άκουμε όμως ότι θα παίζουμε βόλλεϋ, ήρθε τρέχοντας". Γέλασα κι εγώ, αλλά με πείραξε λιγάκι. Γιατί η αλήθεια ήταν οτι δεν είχα πάει για το βόλλεϊ. Μου άρεσε όλο το "πακέττο", ο Τάκης σαν άνθρωπος, η φανταστική χορωδία του, οι άνθρωποι γύρω του.

npetropoulos είπε...

Σωτήρη,εύχομαι να είσαι καλά, με συγκίνησες πολύ. Οταν τον ξαναδείς μια αγκαλια και από μενα, τον Νικολάκη,από την χορωδία - την χορωδία του - το καμάρι του Νέου Κόσμου και της Παναγίτσας που γέμιζε ασφυκτικά κάθε Μεγάλη Τρίτη από ενορίτες,και από άλλες ενοριες, για να ακούσουν το τροπάριο της Κασσιανής. Ανεπανάληπτες στιγμές. Ο Τάκης όπως τον λέγαμε, κεφάλαιο και αυτός της ιστορίας του Νέου Κόσμου. Θα επανέλθω να γράψω περισσότερα για αυτόν τον ανθρωπο-να είναι καλά. Αν υπάρχει ηλεκτρ. δνση του (και το επιτρέπει και 'κείνος) θα την ήθελά για να επικοινωνήσω μαζί του. Σε ευχαριστώ για αυτή την έκπληξη.
Νίκος Πετρόπουλος.

Sot Rods είπε...

Νίκο,

Του το ζήτησα κι εγώ αλλά δεν έχει Email, ούτε και καλές σχέσεις με τους υπολογιστές γενικότερα. Σου στέλνω ιδιαιτέρως την κανονική του δ/νση και το τηλέφωνό του. Είμαι βέβαιος ότι θα χαρεί πολύ.

/σρ

Ανώνυμος είπε...

Η χαρά και η συγκίνηση που ένοιωσα βλέποντας την ανάρτηση αυτή δεν περιγράφεται! Υπήρξα μέλος της χορωδίας των κοριτσιών στην Παναγίτσα και δεν θα ξεχάσω πόσο περήφανα νοιώθαμε όλα τα κορίτσια όταν ο Τάκης ανέλαβε και τη δική μας χορωδία. Την χορωδία μας διηύθυνε μέχρι κάποια στιγμή η συμπαθέστατη κα Κούλα Βλασσοπούλου. Με την αναχώρησή της μας ανέλαβε ο Τάκης κάνοντας την χορωδία μας από μονοφωνική σε πολυφωνική(καταφέραμε ‘’να μπούμε και λίγο στο μάτι των αγοριών!!!’’).

Σαν χθες θυμάμαι και τα ανάμεικτα συναισθήματα των ενοριτών της Παναγίτσας όταν χειροτονήθηκε ο Τάκης . Από τη μια αισθανόντουσαν χαρά που θα γινόταν ιερέας, από την άλλη όμως λυπόντουσαν που θα έχαναν τον αγαπητό τους δεξιό ψάλτη με την υπέροχη φωνή.
Να είναι πάντα καλά!!!

Μαρία Μαρούδη-Αλεξανδρή
ΙΒ΄ Θηλέων ‘72

π.Σπυρίδων Λόντος είπε...

Ο παπά Τάκης εκοιμήθη σήμερα, ο Θεός σχωρεστον