Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.
Kαλίλ Γκιμπράν (1883-1931), «O Κήπος του Προφήτη»
------
Ευχαριστούμε τη Λενιώ και την «Τρελή του Τσιτσάνη» που μας το έστειλαν.
3 σχόλια:
Έξοχο και απόλυτα επίκαιρο.
Μία ακόμα φορά απόλυτα εύστοχοι.
Μπράβο.
Σοφιστή, σε περιμέναμε. Άργησες. Καλό και το θεατρικό στο blog σας. Να 'στε πάντα καλά.
Χαιρετισμούς
Σας παρακολουθώ πάντα (όλες τις συγγενείς ιστοσελίδες) και απολαμβάνω, ιδιαίτερα, παρεμβάσεις όπως η παραπάνω.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Δημοσίευση σχολίου