Δυο κείμενα

Από το blog της Τάξης του 1970, αντιγράφουμε δυο πρόσφατα κείμενα του Κώστα Παπαγιαννίδη. Εις μνήμην...


Άγριος Δεκέμβρης στον Βισκαϊκό

Αδέλφια, για τις Άγιες αυτές Μέρες και την καινούργια Χρονιά εύχομαι με τη σειρά μου να μας λατρεύουν κατ' αρχάς τα πέντε πανέμορφα κορίτσια που τα λένε ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ και ΤΥΧΗ και να αφήνουν το έκτο, που το λένε ΕΥΤΥΧΙΑ, να μας δένει ολοκληρωτικά και για πάντα.

Αλήθεια πόσους σκοπέλους και ύφαλους δεν περάσαμε στη ζωή μέχρι σήμερα, απλά γιατί είχαμε για πιλότο κάποιο απ' τα παραπάνω κορίτσια η καμιά φορά και όλα μαζί!

Και μιας και είναι Δεκέμβρης, θυμήθηκα μια δικιά μου περιπέτεια, ένα Δεκέμβρη μέσα στο Βισκαϊκό Κόλπο (ανάμεσα Γαλλία και Ισπανία) ταξιδεύοντας με 12 μποφόρ και 17 μέτρα κύμα! Ταξίδι ουσιαστικά μιας μέρας με κανονικές συνθήκες, που πήγε να γίνει ο υγρός μας τάφος, κρατώντας μας σχεδόν στο ίδιο σημείο για έντεκα ολόκληρες μέρες. Γύρω μας, ο χαμός. Το "Andros Patria" κόπηκε στη μέση και χάθηκαν όλοι εκτός απ' τον α' μηχανικό και τον λοστρόμο. Ένα ολοκαίνουργιο νορβηγέζικο γεμάτο containers χάθηκε αύτανδρο, εφτά ψαράδικα εξαφανίστηκαν, κι εμείς με τον «Cavo Grosso» φορτωμένο με 20.000 τόνους ζάχαρη, να πολεμάμε με τα θεριά της Φύσης προχωρώντας, λόγω των συνθηκών, με την «υπερηχητική» ταχύτητα των 2,5 μιλίων την ημέρα!!!

Όταν ο Θεός και τα « πέντε κορίτσια» μας έβγαλαν κάποια στιγμή από αυτή την κόλαση, τότε κατάλαβα τι εστί βερίκοκο! Διάβασα μέσα στις έντεκα αυτές μέρες, τις βιβλιοθήκες όλου του κόσμου και γκρέμισα το χρήμα και τον υλισμό στη θέση που για μένα τους αξίζει.

Η υπερένταση αυτής της μάχης, η χαρά του να νοιώθεις ζωντανός μετά από όλο αυτό και ο έρωτας για τη θάλασσα, μ' έκαναν να γράψω αμέσως μετά τα παρακάτω, μέσα σ' ένα μισάωρο, πάνω σ' ένα ανοιγμένο χαρτόκουτο από τσιγάρα :

M/V CAVO GROSSOS
Άγριος Δεκέμβρης στον Βισκαϊκό

Μετά τον ήλιο, είσαι η πρώτη
λένε πως γέννησες τη Ζωή.
Έχεις βυζάξει όλη τη νιότη
Του γέρο ναύτη από παιδί.

Ανοίγεις Πόρτες για Μεγαλεία
και κλείνεις σπίτια σ' ένα λεπτό.
Τα πείσματά σου είν' άραγες Θεία
για καπριτσώνεσαι σα θηλυκό?

Γεμίζω γλύκα σαν σε κοιτάζω
στη λάγνα ηρεμία σου τη μαγικιά
και ξομολόγο γυρεύω να 'βρω
σαν τα μπουρίνια σου έχεις κακιά!

Μπας με τα κάλλη σου μ' έχεις μαγέψει
σαν οπτασία ονειρική?
Μήπως μονάχη σου το 'χεις διαλέξει
κι έγινες μοίρα μου, βιός, φυλακή?

Πες μου βρε Θάλασσα, τι μού 'χεις κάνει
και λειώνω μέσα σου τόσον καιρό?
Δέκα φουρτούνες πληρώνω ο δόλιος
Για μιας μπουνάτσας σου το θησαυρό!

Το αφιερώνω σε όλους τους θαλασσινούς, στο blog μας και βέβαια και στα « έξι κορίτσια μας» !!!

Κώστας Παπαγιαννίδης
26/12/2011


2011, Ανασκόπηση (σχόλιο στην ανάρτηση)

Αποστόλη μου καλά κάνεις που κάνεις απολογισμούς της χρονιάς. Είναι απολογισμοί "ψυχής". Εγώ τουλάχιστον όλη αυτή την αναβίωση των εφηβικών μας χρόνων και αναμνήσεων που γίνεται μέσω του blog μας τη βλέπω σαν έναν έρωτα και μόνο. Και ως γνωστόν, ο έρωτας είναι κάτι αγνό και παρθένο που δεν συμπλέει με τα "πως", τα "γιατί" και τα "δεν έπρεπε". Είναι αυθόρμητος και ότι συμβαίνει στη διάρκεια του γίνεται με τον ίδιο αυθορμητισμό και καλή, προ πάντων, προαίρεση. Γι' αυτό και καμμιά φορά τυχόν προστριβές, παίρνουν συνήθως υπαρξιακό χαρακτήρα, απλά γιατί ο καθένας απαιτεί από τον άλλο την απολυτότητα που πιστεύει οτι ήδη προσφέρει ο ίδιος.

Παρ' όλα αυτά, επειδή στον πραγματικό έρωτα και στην πραγματική φιλία δεν υπάρχουν εγωισμοί, αυτός που νιώθει ότι κάπου τα σκάτωσε, "ΛΕΕΙ ΣΥΓΝΩΜΗ" και εισπράττει απ' τον άλλο μόνο αγάπη κι έτσι η Ζωή και ο Έρωτας και η Φιλία συνεχίζονται!

Με παράδειγμα λοιπόν τη δική σου ιδέα για απολογισμό, μου κατέβηκε η ιδέα του να κάνουμε ο καθένας μέσα του τον δικό του απολογισμό ώστε αν κάπου βρει ότι έφταιξε, ας πει τη συγνώμη του στους υπόλοιπους, αφού τους θεωρεί αδέλφια του. Και μιας και ξέρω τον ανοιχτό και συναισθηματικό μου χαρακτήρα, ξεκινάω πρώτος να ζητήσω συγνώμη αν κάτι έχω κάνει που σας πείραξε και απλά δεν το έχω πάρει χαμπάρι.

Καλή Χρονιά μας και πάλι, με μόνιμη συντροφιά τα "ΕΞΙ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΑΣ". Ας μην τα ξεχνάμε..., για να μη μας ξεχάσουν!

Κώστας Παπαγιαννίδης

31/12/2011