31.12.16
29.12.16
25.12.16
Χριστός γεννέθεν, χαρά σον κόσμον
Χριστός γεννέθεν, χαρά σον κόσμον
χα, καλή ώρα, καλή σ' ημέρα
Χα, καλόν παιδίν οψές γεννέθεν
οψές γεννέθεν, το βράδ' αργάτε.
Το εγέννεσεν η Παναΐα
Το ανάθρεψεν αεί Παρθένος.
Εκαβάλκεψεν χρυσόν πουλάρι
εκατήβεν σο σταυροδρόμι.
Η μιάμιση δραχμή
του Γιώργου Βορρόπουλου
ΣΤ' Γυμνάσιο 1972
Μια μικρή ιστορία που διαδραματίστηκε όταν ήμουν φοιτητής το 1975, στα λημέρια του Γυμνασίου μας. Μήνα δε θυμάμαι ακριβώς, πάντως έκανε ψυχρούλα, βράδυ 8-9 η ώρα περίπου.
Μετά από ένα βραδινό μάθημα στο πανεπιστήμιο στη Σόλωνος, πήρα το δρόμο επιστροφής για το σπίτι μου στο Μπραχάμι. Δεν έπαιρνα ποτέ την "περιμετρική" λόγω συνωστισμού και έτσι με τα πόδια ανέβηκα τη Σόλωνος με κατεύθυνση το Ζάππειο, όπου ήταν και η αφετηρία του λεωφορείου μου, 109 τότε "Αγ. Δημήτριος".
Μπαίνοντας στο λεωφορείο διαπίστωσα ότι είχα μόνο μία δραχμή για το εισιτήριο και όχι την απαιτούμενη 1,50 δρχ. Οπότε κατέβηκα και αποφάσισα να γυρίσω με τα πόδια, μιάμιση ώρα ποδαρόδρομο, μιας και ντρεπόμουν να ζητήσω από άλλους. Άλλωστε είχα ξανακάνει την ίδια διαδρομή με τα πόδια άλλη φορά και δε με τρόμαζε. Φτάνοντας έξω από το κολυμβητήριο με σταματάει ένα νεαρό παιδί 17 ή 18 χρονών.
- Φίλε, έχεις να μου δώσεις μια δραχμή γιατί έχω μόνο ένα πενηνταράκι και θέλω να πάρω το λεωφορείο για τον Νέο Κόσμο;
Γέλασα από το τρομερό αυτό παιχνίδι που μας έπαιζε η θεωρία των πιθανοτήτων και μετά του είπα ότι κι εγώ έμεινα από ένα πενηνταράκι και πάω στο Μπραχάμι με τα πόδια. Και προσφέρθηκα λοιπόν να του δώσω τη μια δραχμή μου. Όμως το παιδί δεν δέχτηκε.
- Ρε φίλε, εσύ πας πιο μακριά, πάρε λοιπόν το πενηνταράκι, εγώ θα πάω με τα πόδια.
Δέχτηκα λοιπόν το πενηνταράκι, τον χαιρέτησα και πήγα στη στάση έξω από το Γυμνάσιό μας όπου και πήρα το 109.
Ας είναι καλά το παιδί αυτό όπου κι αν είναι τώρα.
Η ιστορία είναι 100% αληθινή και με κάνει πολλές φορές να σκέπτομαι τη καλοσύνη πού χουμε όλοι μέσα μας και τη καταπιέζουμε...
Γιώργος Βορρόπουλος
Δεκ.2016
Ευχές
Στους φίλους συμμαθητές και τις οικογένειές τους, θερμές ευχές για Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά, με υγεία, αγάπη, ευτυχία και ελπίδα.
Γιάννης Ρήγας
«Οι μεγάλες εκκλησιαστικές γιορτές, δεν είναι φολκλορικές εκδηλώσεις»
Συνέντευξη με διαχρονικά επίκαιρο θέμα, του συμμαθητή μας π.Γιώργου Αναγνωστόπουλου στην εφημερίδα "Ελευθερία" Λαρίσης, λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα του 2009.
Μιλά σήμερα στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ο πατήρ Γεώργιος Αναγνωστόπουλος, Αναπληρωτής Καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών (Τομέας Τηλεπικοινωνιών και Διαστημικής - Εργαστήριο Διαστημικών Ερευνών και Ηλεκτρομαγνητισμού), και η εισήγησή του στο πρόσφατο 9ο Eπιστημονικό Συμπόσιο φυσικής που έγινε στη Λίμνη Πλαστήρα, που αφορούσε τα δορυφορικά προσεισμικά σήματα προκάλεσε το έντονο ενδιαφέρον ομιλητών και παρισταμένων. Η ερευνητική περιοχή του πατέρα Γεώργιου είναι η Διαστημική Φυσική, ο Σεισμοηλεκτομαγνητισμός, και η Φιλοσοφία της Επιστήμης. Σήμερα εκτός από την επιστήμη του μιλά στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και για το νόημα των γιορτών των Χριστουγέννων τονίζοντας μεταξύ άλλων:
Είστε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Θράκης και στο 9ο Επιστημονικό Συμπόσιο Φυσικής, που έγινε στη Λίμνη Πλαστήρα παρουσιάσατε μια ενδιαφέρουσα επιστημονική εργασία για τα δορυφορικά προσεισμικά σήματα. Πώς συνδυάζετε όλα αυτά;
«Σε λίγες μέρες εορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Πιστεύουμε ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος για να μεταμορφώσει και να δώσει νόημα και ζωή σ’ όλο τον κόσμο, σε κάθε άνθρωπο, οποιασδήποτε καταστάσεως. Ήλθε για το νέο, τον γέρο, το παιδί, τον γονιό, τον άνδρα, την γυναίκα, τον αγρότη, τον επιστήμονα, τον εργάτη, τον πολιτικό…. Ξεχωρίζει ο Θεός τους αστροφυσικούς και τους διαστημικούς; Νομίζω πως όχι. Η ιεροσύνη που επιπλέον διακονώ είναι μια δεύτερη ευθύνη – ευλογία. Δεν είναι παράξενο. Πολλοί άνθρωποι κοπιάζουν πάρα πολύ λόγω μεγάλων άλλων αναγκών. Έχω την ευλογία να διακονώ την Εκκλησία και το Πανεπιστήμιο από ελεύθερη επιλογή. Και τα δύο δίνουν πολύ χαρά».
Μπορείτε να αναφερθείτε περιληπτικά στα βασικά στοιχεία της εργασίας σας;
«Η εργασία μας παρουσίασε μια πρωτότυπη μέθοδο χρονικής εξέλιξης ηλεκτρομαγνητικών σημάτων, που καταγράφουν δορυφόροι στο κοντινό διάστημα, πριν από μεγάλους σεισμούς (π.χ. μεγαλύτερους από 6.5 Ρ.). Σε πολλές περιπτώσεις το φαινόμενο που παρατηρείται μοιάζει σαν μια «βροχή» ηλεκτρονίων, που αρχίζει με αυξανόμενη ένταση αρκετές ημέρες πριν από τον σεισμό, και στη συνέχεια γίνεται ηπιότερη, μέχρι που σταματάει απότομα: μετά ακολουθεί ο σεισμός. Χρειαζόμαστε ακόμη πολύ έρευνα σ’ αυτό τον νέο επιστημονικό χώρο, για να κατανοήσουμε αρκετά ερωτήματα που τίθενται».
Ας έρθουμε στις εορτές των ημερών. Πιστεύετε ότι όχι μόνο τα Χριστούγεννα, αλλά και κάθε μεγάλη γιορτή προσεγγίζεται από το σύγχρονο άνθρωπο επιφανειακά, εξωτερικά, καταναλωτικά, αλλoτριωτικά; Ότι το βάρος δίδεται στο συναισθηματικό διάκοσμο και στο υλιστικό περιτύλιγμα της γιορτής και αγνοείται το πνευματικό και υπαρξιακό της μήνυμα;
«Οι μεγάλες εκκλησιαστικές γιορτές, δεν είναι φολκλορικές εκδηλώσεις. Ανταποκρίνονται στην έμφυτη δίψα του ανθρώπου για συμμετοχή σε μια κοινή χαρά της κοινότητας, σε μια έξοδο από την καθημερινότητα, που δίνει χαρά στην καθημερινότητα. Οι μεγάλες εκκλησιαστικές εορτές παραπέμπουν στην τέλεια Αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, όπως το Μοναδικό γεγονός, να γίνει ο Θεός άνθρωπος (Χριστούγεννα). Αυτές οι γιορτές δίνουν την δυνατότητα, όχι μόνο να συναντηθούμε στο γιορτινό οικογενειακό τραπέζι, αλλά και στο Τραπέζι της Θ. Κοινωνίας. Νομίζω ότι ο υπερβολικός δημόσιος διάκοσμος και η υπερβολική και αυτονομημένη διασκέδαση, δεν βοηθούν πνευματικά – μερικές φορές ούτε και οικογενειακά, ενώ, αντίθετα οδηγεί μερικές ευαίσθητες ψυχές σε μεγαλύτερη μοναξιά».
Έχουμε πράγματι απομακρυνθεί από τα πραγματικά μηνύματα της Χριστουγεννιάτικης γιορτής;
«Οι άγιοι μας φανερώνουν ότι η συμμετοχή στο πνεύμα της εορτής των Χριστουγέννων, γίνεται στο βαθμό που έχουμε δίψα για τον Θεό, πίστη, ταπείνωση, μετάνοια ή πόνο. Αυτό συναρτάται με την προσωπική ελευθερία. Σε κοινωνικό επίπεδο, η εν γένει δόμηση της κοινωνικής ζωής και της Παιδείας, μάλλον θυμίζουν τα γεγονότα της Γέννησης Του Ιησού: ο Ηρώδης επιζητεί τον αφανισμό του Παιδίου, υποκρινόμενος στους (αναζητητές – προσκυνητές) μάγους ότι θέλει να το συναντήσει».
(Το «ευαγγέλιο» = «καλή αγγελία») μας το δίδαξε ο Χριστός (κυρίως) με την ενσάρκωσή του, το πάθος και την Ανάστασή του: «θανάτω θάνατον πατήσας». Χωρίς το Χριστό, έλεγε ο Ντοστογιέφσκυ, όλα επιτρέπονται. Σ’ αυτή τη βάση η Εκκλησία ερμηνεύει τους πολέμους, την εκμετάλλευση των αδυνάμων, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την κοινωνική ανισότητα. Η Ορθοδοξία αυτά ακριβώς τα κριτήρια μπορεί να τα εμπνεύσει, το σεβασμό δηλαδή στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου ως προσώπου, το πνεύμα της αγάπης μεταξύ των ατόμων και της συνεργασίας μεταξύ των λαών. Να περάσει σε όλους το μήνυμα ότι ο Χριστός, όπως τονίζει και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «έσωσε τους ανθρώπους όλους, όχι πειθαναγκάζοντάς τους να ασκήσουν την αρετή… αλλά πείθοντάς τους με πραότητα, υπομονή και συγχωρητικότητα να διαλέξουν την αρετή και να συναγωνίζονται στους κόπους γι’ αυτήν και έτσι να ικανοποιούνται».
«Συμφωνώ μαζί σας. Θα πρέπει πολύ να προσέξουμε όλοι αυτά που εύστοχα σημειώνετε…».
Ποιες συμβουλές θα δίνατε στους σημερινούς Χριστιανούς για τη γιορτή των Χριστουγέννων; Πώς θα πρέπει να προσεγγίσουν και να γιορτάσουν αυτή τη γιορτή; Οι χριστιανοί τη νύκτα της Γεννήσεως να μην την περάσουν κοσμικά εδώ κι εκεί, αλλά πνευματικά με τη συμμετοχή τους στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας;
«Θα ήθελα να σας συγχαρώ γιατί προχωρείτε σε τόσο ουσιαστικά ερωτήματα. Επιτρέψτε μου να απαντήσω έμμεσα στις εύστοχες ερωτήσεις σας, παραθέτοντας ένα απόσπασμα από το εξαιρετικό βιβλίο «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», του μεγάλου σέρβου φιλόσοφου και θεολόγου του 20ου αιώνα, π. Ιουστίνου Πόποβιτς (Εκδόσεις «ΑΣΤΗΡ», μετ. Επισκ. Αθανασίου Γέβτιτς). Την διάβασα δημόσια στην τελευταία εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου μας για το έτος 2009 - «Διεθνές Έτος Αστρονομίας». Στην εκδήλωση αυτή μίλησε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Αστρονομκής Εταιρείας καθηγητής του Παν. Αθηνών κ. Κανάρης Τσίγκανος με θέμα «Η θέση μας στο Σύμπαν: από τα κουάρκς στα κβάζαρς». Το κείμενο του π. Ιουστίνου Πόποβιτς, σε συνάρτηση με όσα ήδη είπαμε, επιτρέπει στον καθένα μας καλύτερα να πάρει μια θέση στα ερωτήματα σας:
«Τώρα (μετά την Σάρκωση του Θεού) γνωρίζομεν… ποιος είναι ο Θεός και τι είναι ο Θεός. Ακόμη ποιος είναι ο άνθρωπος και τι είναι ο άνθρωπος. Ήδη έχομεν αποβιβασθή εις την επέκεινα ουράνιον όχθην και αντικρύζομεν όλον τον κόσμον της γης από τον ουρανόν. Και κοιτάζοντες από τον ουρανόν, τι είναι εκείνο που διακρίνομεν περισσότερον επάνω εις την γην; Δεν είναι ούτε τα βουνά, ούτε αι θάλασσαι, ούτε αι πόλεις, ούτε αι ουρανοξύσται. Είναι ο άνθρωπος. Διότι η θεοειηδής ψυχή του ανθρώπου είναι ένας ήλιος επί της γης. Όσοι είναι οι άνθρωποι, τόσοι είναι οι ήλιοι επί της γης. Και καθένας απ’ αυτούς τους ηλίους είναι ορατός από τον ουρανόν. Αγαπημένο θαύμα του Θεού! Η μικρούτσικη γη, ένα αστεράκι από τα πιο μικρά, να χωράει δισεκατομμύρια ήλιους! Μέσα από το χωματένιο σώμα του ανθρώπου λάμπει ο ήλιος! Ο άνθρωπος! Ένας μικρός θεός μέσα εις την λάσπην….Ο άνθρωπος είναι ένα μεγάλο μυστήριον του Θεού. Τόσον μεγάλον και τόσον ιερόν, ώστε ο ίδιος ο Θεός έγινε άνθρωπος…».
Σας ευχαριστώ για την συνέντευξη και εύχομαι σε σας προσωπικά, στους αναγνώστες σας, στους ανθρώπους που εργάζονται στην «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», και σε όλους τους συνανθρώπους μας «Καλά Χριστούγεννα»!
Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη
 |
| H Ελλάδα από τον ISS (φωτ. Douglas H.Wheelock - Astronaut) |
11.11.16
28.10.16
WWII Eve
"...We'll meet again
Don't know where
Don't know when
But I know we'll meet again
Some sunny day..."
29.9.16
6.6.16
-.- .- .-.. --- / -.- .- .-.. --- -.- .- .. .-. ..
.-. . -. -.. . --.. -....- ...- --- ..- ... / - --- -. / ... . .--. - . -- -... .-. .. --- / .... / --- .--. --- - .
. -.- - --- .---- ----. --... ..---
29.5.16
ektoΙστορικά
[...] Αυτοκρατορία μόνο κατ' όνομα υπήρχε τις παραμονές της Άλωσης. Ήταν περιορισμένη, κυρίως, στην περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη και σε κάποιες σκόρπιες περιοχές, όπως το Δεσποτάτο του Μυστρά. Οι θρησκευτικές έριδες, οι εμφύλιες διαμάχες, οι σταυροφορίες, η επικράτηση του φεουδαρχισμού και η εμφάνιση πολλών και επικίνδυνων εχθρών στα σύνορά της είχαν καταστήσει την πάλαι ποτέ Αυτοκρατορία ένα «φάντασμα» του ένδοξου παρελθόντος της.
Το Βυζάντιο σ' εκείνη την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του με την οθωμανική λαίλαπα προ των πυλών του, δεν μπορούσε να ελπίζει παρά μόνο στη βοήθεια της καθολικής Ευρώπης, η οποία όμως ήταν μισητή στους κατοίκους της Κωνσταντινούλης. Η ύπαρξη «Ενωτικών» και «Ανθενωτικών» δίχαζε τους Βυζαντινούς. Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε μία απέλπιδα προσπάθεια, στέλνοντας πρεσβεία στον πάπα Νικόλαο Ε' για να ζητήσει βοήθεια. Ο Πάπας έβαλε και πάλι ως όρο την Ένωση των Εκκλησιών, αλλά αποδέχθηκε το αίτημα του αυτοκράτορα να στείλει στην Κωνσταντινούπολη ιερείς, προκειμένου να πείσουν τον λαό για την αναγκαιότητα της Ένωσης. Οι απεσταλμένοι του Πάπα, καρδινάλιος Ισίδωρος και ο αρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης Λεονάρδος, λειτούργησαν στην Αγία Σοφία, προκαλώντας την αντίδραση του κόσμου, που ξεχύθηκε στους δρόμους και γέμισε τις εκκλησίες, όπου λειτουργούσαν οι ανθενωτικοί με επικεφαλής τον μετέπειτα πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν «Την γαρ Λατίνων ούτε βοήθειαν ούτε την ένωσιν χρήζομεν. Απέστω αφ' ημών η των αζύμων λατρεία».
28.5.16
26.5.16
Μιχάλης Παπαγιαννάκης: «Απλώς διαβάζω»
«Πιστέψτε με, δεν είμαι “oργισμένος νέος”. Απλώς διαβάζω».
Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Φοιτητής Νομικής
Πανσπουδαστική (25/1/1962)
Πλήρες άρθρο: dimartblog.com (κλικ)
22.5.16
20.5.16
13.5.16
Балкан Шести Гимназија: отварање изложбе Принтмакинг
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Εγκαινιάζεται την Τετάρτη 18 Μαΐου 2016 και ώρα 12.00 πμ. έκθεση σπουδαστών του Εργαστηρίου Χαρακτικής (Εκπαιδευτική ομάδα του καθ. Μανόλη Γιανναδάκη), του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στην γκαλερί της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Novi Sad, με παράλληλη ατομική έκθεση έργων του καθηγητή χαρακτικής Μανόλη Γιανναδάκη στην γκαλερί Rajko Mamuzić της πόλης, με εγκαίνια την Τετάρτη 18 Μαΐου και ώρα 19.00 μμ.
Η έκθεση των σπουδαστών γίνεται με την ευκαιρία του πλαισίου της διμερούς συνεργασίας των δυο Πανεπιστημίων University of Novi Sad-Academy of Arts και Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κατόπιν πρόσκλησης του καθηγητή Mr. Zoran Todovic, Διευθυντή τομέα χαρακτικής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Novi Sad της Σερβίας.
Τα έργα των σπουδαστριών/στων, Ζωής Αντωνιάδη (Εργ.ζωγραφικής 1), Ελλάδας Αχεριώτη (Εργ.ζωγραφικής 5), Μιχάλη Βαφόπουλου, Γρηγόρη Γαλανόπουλου, Μπόρις Γεωργιτσέλι (Εργ.ζωγραφικής3), Μανώλη Δημητράκη, Κορίνας Καμαλακίδου, Σταυρούλας Καψάλη, Νατάσσας Κότσαλα, Παναγιώτη Κάτσιου, Γιώργου Λαζαρίδη (Εργ.ζωγραφικής 1), Δέσποινας Ματζάρη (Εργ.ζωγραφικής 1), Δημοσθένη Μπογιατζή, Ελένης Νικολακοπούλου, Ελένης Φωτοπούλου που εκθέτουν με την ευκαιρία αυτή, είναι το αποτέλεσμα ενός στοχευόμενου ερευνητικού αντικειμένου, εποπτευόμενο από τον διδάσκοντα.
Η έκθεση αυτή περιλαμβάνει ένα σύνολο μελετών, προτάσεων των δημιουργιών τους, μαυρόασπρα ή χρωματικά χαρακτικά με τεχνικές της ανάγλυφης φόρμας χάραξης (ξυλογραφία, χάραξη λινόλεο ή άλλες πλάκες) της βαθιάς χάραξης πάνω σε μεταλλικές πλάκες τσίγκου-χαλκού (οξυγραφίες με όλες τις τεχνικές), επίσης μικτές τεχνικές, αλλά και λινογκραβούρες, κολλαγραφίες, λιθογραφίες και έργα διαμορφωμένα μέσα από την σύγχρονη τεχνολογία για την τεχνική της μεταξοτυπίας.
Έργα λοιπόν που προκύπτουν, εκτός από την έμφαση των ζητημάτων που αφορούν την γνώση των παραδοσιακών μεθόδων χάραξης και εκτύπωσης, επίσης και από μία ανοικτή έρευνα και εφαρμογή των πολλών και διαφορετικών τάσεων και αντιλήψεων. Συνδυαστικές μέθοδοι χάραξης και εκτύπωσης, αλλά και πιο διευρυμένες μορφοπλαστικές διαδικασίες χαρακτηρίζονται από πιο προσωπικά αποτελέσματα στον εικαστικό λόγο των σπουδαστριών/στών, εμπλουτίζοντας τον ουσιαστικό διάλογό τους με τον διδάσκοντα και τους συμφοιτητές τους. Έτσι καλλιεργούν ένα πνεύμα, ελεύθερης αναζήτησης για την κατάκτηση εκ μέρους των, της ποιότητας της πολυμορφίας και της ποικιλίας των αισθητικών τους κατευθύνσεων.
Διάρκεια εκθέσεων έως 18 Ιουνίου 2016.
12.5.16
Συναυλία για καλό σκοπό των σημερινών παιδιών του Έκτου!
Το 6ο ΓΕ.Λ. Αθηνών, σας προσκαλεί στη συναυλία του μουσικού σχήματος του σχολείου, την Παρασκευή 13 Μαΐου και ώρα 8.30μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου (είσοδος από Πυθέου). Σας περιμένουμε με μεγάλη χαρά για μια βραδιά αφιερωμένη στη μελοποιημένη ποίηση.
Είσοδος 2 ευρώ – ενίσχυση για την σύσταση Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας.
(Να πάμε!
ekto1972)
Σημ. οι φωτογραφίες των μαθητριών Άννας Ρεκούτη και Ολυμπιάννας Μιλιάκη είναι εμπνευσμένες από τα ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη «Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες» και Μάνου Ελευθερίου «Δεν είμαι άλλος».
Η βουλευτής του Μπία
Αυλωνίτου, Μπίας, Ιωαννίδου
Ολυμπιακοί Αγώνες, Μόναχο 1972
Με αφορμή την συνεχή παρουσία της βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ Ελένης
Αυλωνίτου στα (διαπλεκόμενα) τηλεοπτικά κανάλια (κι όχι πάντα για καλό), να
θυμηθούμε ότι η κα Αυλωνίτου υπήρξε πρωταθλήτρια στην κολύμβηση, δημιούργημα
του αξέχαστου γυμναστή μας Γιώργου Μπία. Μάλιστα το blog μας έχει κάνει το 2013, το εκτενές αφιέρωμα Μπίας, ένας αξέχαστος καθηγητής (κλικ).
Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 60, αρχές 70, λόγω και της
παρουσίας του Μπία στο ΣΤ’ Γυμνάσιο, αρκετοί από μας είχαμε αποκτήσει στενή
επαφή με τον υγρό στίβο και παρακολουθούσαμε από κοντά και με ιδιαίτερο
ενδιαφέρον τα σχετικά πρωταθλήματα που διεξάγονταν κάθε χρόνο στο Ολυμπιακό
Κολυμβητήριο, δίπλα στις στήλες του Ολυμπίου Διός. Τα πρωταθλήματα διεκδικούσαν
με πολύ φανατισμό και κατακτούσαν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, ενώ ο
Εθνικός, με προπονητή τον Γιώργο Μπία, είχε πάντα αξιόλογη παρουσία. Μερικά από
τα ονόματα που πρωταγωνιστούσαν τότε στους αγώνες ήταν οι Κίτσος Λούης, Στέργιος Μπιτέρνας, Πανίκος
Χρυσοστόμου, Πέπη Γεωργιάδου, Μαίρη Λομβάρδου, Ελεάνα Λούη, Τζένη Σωτηρίου του
Παναθηναϊκού και οι Δημήτρης Καρύδης, αφοί Κοσκινά, Παπαδάκης, Κουτουμάνης,
Μπαξεβανέλη, Ηλιοπούλου, Κωνσταντινίδου του Ολυμπιακού.
Επίσης δεν ξεχνάμε τον πρωταθλητή μας στις καταδύσεις, τον Βαγγέλη
Ηλιάδη, ο οποίος κέρδισε 3 πρωταθλήματα με τον Παναθηναϊκό. Ο Βαγγέλης ήταν
παιδί του Εκτου και σύχναζε μαζί μας στο γήπεδο μπάσκετ του Πρωτέα (παιδική
χαρά Αγκύλης και Πυθέου), αλλά και στα άλλα στέκια της περιοχής, που συχνάζαμε.
Και ποιόν είχε αντίπαλο ο Βαγγελάκης; Τον ΚΩΣΤΑ ΠΡΕΚΑ!!!
Κ.Κορωναίος
Μάιος 2016
Εκεί ψηλά, εκεί ψηλά, στο Παναιτωλικό...
Νίκος Πολίτης
Εκδρομή Ορειβατικού σε Παναιτωλικό - Βαράσοβα, 6-7-8/5/2016
2.5.16
1.5.16
26.4.16
22.4.16
Το σχόλιο της Παρασκευής
"...Με διαδικασίες εξπρές η κυβέρνηση μαζεύει τα αποθεματικά των ταμείων των νοσοκομείων και τα μεταφέρει στην Τράπεζα της Ελλάδας, προκειμένου να καλύψει άλλες ανάγκες του κράτους..."
Ελληνικά sites της 21/4/2016
Δεν μας εκπλήσσει η είδηση. Αναμενόμενη κίνηση. Ούτε μας εντυπωσιάζει που διέρρευσε στον τύπο το Email του Γ.Δ.Ο.Υ. Υπ.Υγείας. Μας εκπλήσσει όμως που υπουργοί και κυβερνητικοί παράγοντες χρησιμοποιούν τα προσωπικά τους Emails, που παρέχονται δωρεάν από τις αμερικανικές εταιρίες Yahoo και Google, για κρατικές υποθέσεις. Τέτοια αντίληψη περί ασφάλειας και εχέμυθης επικοινωνίας!
ekto1972
21.4.16
Εικοστή πρώτη: έτσι κρυφογελάγαμε!
Χωρικός, νεοφερμένος στην πρωτεύουσα, κυκλοφορεί στην πηγμένη από κόσμο οδό Σταδίου και φωνάζει:
- Μωρή! Πού είσαι, μωρή; Μωρή! Ε, μωρή...
Τον πλησιάζει αυστηρά ένας αστυφύλακας:
- Τι κάνεις, εδώ, εσύ;
Απορεί ο χωρικός:
- Δε βλέπεις; Ψάχνω τη γυναίκα μου. Μωρή! Πού είσαι, μωρή;
Αγριεύει ο αστυφύλακας:
- Δεν έχει όνομα η γυναίκα σου;
- Αμ, πώς δεν έχει...
- Τότε, να τη φωνάξεις με τ’ όνομά της.
Τον κοιτάζει αφοπλιστικά ο χωρικός:
- Άσε, κυρ αστυφύλακα. Ξέρω εγώ, τι κάνω...
Ο αστυφύλακας είναι ανένδοτος:
- Όχι. Θα κάνεις αυτό, που σου λέω, τώρα. Αλλιώς θα σε πάω στο τμήμα. Επιμένω να φωνάξεις τη γυναίκα σου με τ’ όνομά της, αυτή τη στιγμή.
Ο χωρικός έχει μουδιάσει:
- Ό,τι πεις.
Ανοίγει το στόμα του, το μετανιώνει, ο αστυφύλακας τον κοιτάζει βλοσυρός, δεν μπορεί να ξεφύγει. Παίρνει βαθιά ανάσα κι, ενώ το όργανο της τάξης τον κοιτάζει έντρομο, αρχίζει να φωνάζει:
- Ελευθερία! Ελευθερία! Πού είσαι, μωρή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;
19.4.16
"Neoliberalism – the ideology at the root of all our problems"
Financial meltdown, environmental disaster and even the rise of Donald Trump – neoliberalism has played its part in them all. Why has the left failed to come up with an alternative?
George Monbiot
Με την ευκαιρία του νέου του βιβλίου με τίτλο How did we get into this mess?, διαβάστε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του George Monbiot, στην εφημερίδα The Guardian (κλικ).
16.4.16
12.4.16
ektoΣυναισθήματα
«Στην παρουσίαση του φωτογραφικού λευκώματος με τίτλο: "Η Ιερά Μονή του Οσίου Λουκά, Η αποτύπωση του συναισθήματος σε εικόνες" που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, παρέστη ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ο οποίος πραγματοποιήσε ομιλία με θέμα: "Η συμβολή της Ιεράς Μονής Οσίου Λουκά στην Επανάσταση του 1821".
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην Μεγάλη Αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών παρουσία Ιεραρχών, Μελών της Κυβέρνησης αλλά και Αρχών του Έθνους.
Το λεύκωμα είναι προϊόν συνεργασίας του αναπληρωτή καθηγητή Νικολάου Σ. Χριστοδουλάκη (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972) και του Φωτογραφικού Ομίλου του Τμήματος Βιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με τον Προηγούμενο της Ιεράς Μονής του Οσίου Λουκά πατέρα Χρύσανθο Αργυρίου και την Ακαδημία Δημιουργικής Φωτογραφίας της Leica.
6.4.16
29.3.16
«Ωδή στη θάλασσα»
Μετά από πρόσκληση της αρχαιολόγου Κας Φλώρας Καραγιάννη και την ιδιαίτερη γοητεία που άσκησε με την εισήγηση της, μας μύησε γύρω από τα προγράμματα «ΟΛΚΑΣ» και «ΛΙΜΗΝ» που υλοποιεί τα τελευταία χρόνια το ΕΚΒΜΜ, για την πραγματοποίηση ενός προγράμματος κοινής δράσης τόσο με το Ευρωπαϊκό Κέντρο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων και το Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά, διότι εκεί πρωτοπαρουσιάστηκε η έκθεση στο πλαίσιο του έργου «ΛΙΜΗΝ. Πολιτιστικά Λιμάνια από το Βόρειο Αιγαίο στη Μαύρη Θάλασσα».
Η θάλασσα, εκτός από ζωοδόχος πηγή αποτελεί το συνδετικό στοιχείο μεταξύ των πολιτισμών, παρελθόντων παρόντων και μελλούμενων. Αυτή καθαυτή την ουσία πραγματεύονται τα δύο προγράμματα όπως διαπιστώσαμε. Και η ίδια, αποτελεί διαχρονικά την μεγάλη πηγή έμπνευσης και εικαστικής δημιουργίας από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Έτσι κι εμείς αντλήσαμε, τόσο από την ηρεμία της απεραντοσύνης όσο και από τη δύναμή της. Από τη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά, η ίδια Θάλασσα μας ταξίδεψε και μας έφερε εδώ στον Βορρά.
25.3.16
ektoΙστορικά
[...] Για τον πρώτο καιρό της Επανάστασης, η Φιλική Εταιρεία είχε φροντίσει να έχει εξασφαλισμένα τα αναγκαία υλικά μέσα· ακόμη και για τη μισθοδοσία των αγωνιστών. Γιατί πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι αγωνιστές που έπαιρναν μέρος στις επιχειρήσεις αμείβονταν, χωρίς να είναι μισθοφόροι. Φυσικά, αγωνίζονταν για την ελευθερία της πατρίδας· συγχρόνως όμως, ο αγωνιστής εγκατέλειπε τις αγροτικές, κατά κανόνα, δουλειές του και την οικογένειά του, συχνά πολυμελή. Έπαιρνε λοιπόν την αμοιβή του, «σιτηρέσιο» την έλεγαν, για όσο καιρό ήταν απασχολημένος στις πολεμικές επιχειρήσεις· σιτηρέσιο έπαιρναν και για το άλογό τους που έθεταν στην υπηρεσία της πατρίδας.
Ανάλογα ήταν τα πράγματα και με τις θαλάσσιες επιχειρήσεις: ο εφοπλιστής εξόπλιζε το καράβι του που, όπως είπαμε, είχε μείνει ακίνητο λόγω της κρίσης, και το επάνδρωνε με τους, για τον ίδιο λόγο, άνεργους ναυτικούς· όλα τα έξοδα είχε να τα πληρώσει ο εφοπλιστής και μετά έπρεπε να τον αποζημιώσει η «πατρίδα», δηλαδή η επαναστατική κυβέρνηση.
Οι τέτοιες υποχρεώσεις όμως της «πατρίδας» πολλαπλασιάζονταν, καθώς τα έσοδα έπρεπε να περιοριστούν στη φορολογία, τις προσόδους γενικότερα, αφού οι λείες από τις επιτυχίες στο πεδίο της μάχης γίνονταν, οι περισσότερες, αντικείμενο λεηλασίας από τους πολεμιστές.
Προέκυψε έτσι το ζήτημα των αποζημιώσεων, ένα ζήτημα που χρόνισε και λύθηκε, εν μέρει μόνον, με τα δάνεια από την Αγγλία και με τη διαχείριση του «εθνικού πλούτου», ενώ μεγάλο μέρος τους, κυρίως αυτό των θαλάσσιων αποζημιώσεων, έφτασε μέχρι τον Καποδίστρια που ούτε εκείνος μπόρεσε να το λύσει οριστικά [...]
Βασίλης Κρεμμυδάς
«Σύντομη Ιστορία του Ελληνικού Κράτους»
Εκδ.Καλλιγράφος 2012
20.3.16
Шостий середньої школи в Одесі!
Αγαπητές-τοι φίλες και φίλοι,
Σας ενημερώνουμε ότι το Παράρτημα του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού στην Οδησσό, μας πρότεινε και μας προσκάλεσε να παρουσιάσουμε από κοινού την έκθεση «Ωδή στη θάλασσα» στον εκθεσιακό χώρο του Παραρτήματος στην Οδησσό την 24η Μαρτίου 2016, στο ιστορικό κτίριο της ''Φιλικής Εταιρείας''.
Με εκτίμηση,
Γιανναδάκης Μανόλης
Καθηγητής Χαρακτικής ,
του Tμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών
της Σχολής Καλών Τεχνών,
του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,
Διευθυντής του εργαστηρίου χαρακτικής.
17.3.16
14.3.16
Πρόσκληση
Ο Πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
καθηγητής Μελέτιος-Αθανάσιος Κ. Δημόπουλος
έχει την τιμή να σας προσκαλέσει στην παρουσίαση του
φωτογραφικού λευκώματος με τίτλο:
Η Ιερά Μονή του Οσίου Λουκά
Η αποτύπωση του συναισθήματος σε εικόνες
που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη, 7 Απριλίου 2016 και ώρα 19:00,
στην Μεγάλη Αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών
(κεντρικό κτήριο, Πανεπιστημίου 30).
Το λεύκωμα είναι προϊόν συνεργασίας του
αναπληρωτή καθηγητή Νικολάου Σ. Χριστοδουλάκη (ΣΤ'Γυμνάσιο 1972)
και του Φωτογραφικού Ομίλου του Τμήματος Βιολογίας
του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
με τον Προηγούμενο της Ιεράς Μονής του Οσίου Λουκά
πατέρα Χρύσανθο Αργυρίου
και την Ακαδημία Δημιουργικής Φωτογραφίας της Leica.
Πέρας προσέλευσης: 18.45΄
Π.Α.: 210 3689725, 210 3689733
210 3689689, 210 3689734
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Προσφώνηση από τον Πρύτανη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή Μελέτιο-Αθανάσιο K. Δημόπουλο.
Ομιλία από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κύριο Ιερώνυμο τον Β΄ με τίτλο:
«Η συμβολή της Μονής στην Επανάσταση του 1821»
Προβολή των διαφανειών του λευκώματος «Η Ιερά Μονή του Οσίου Λουκά».
Τα κείμενα διαβάζουν ο υπεύθυνος του Τμήματος Παραδοσιακής Μουσικής της Διεύθυνσης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών κύριος Γεώργιος Δεμελής και η υποψηφία διδάκτωρ του Τμήματος Βιολογίας κυρία Αικατερίνα Στέφη.
11.3.16
Umberto
«Όσο περισσότερα ξέρει ο άνθρωπος τόσο λιγότερο καλά του έχουν πάει τα πράματα».
Ουμπέρτο Έκο
«Φύλλο Μηδέν» - Μυθιστόρημα
Εκδ. Ψυχογιός
10.3.16
9.3.16
8.3.16
7.3.16
26.2.16
24.2.16
22.2.16
21.2.16
Assenza insuperabile
«Αντιλαμβάνεστε πόσο μεγάλη υπήρξε η εποχή ανάμεσα στον δεύτερο και τον τρίτο μετά Χριστόν αιώνα; Όχι για την πολυτέλεια της Αυτοκρατορίας, που ήδη φθίνει, αλλά γι' αυτό που ανθεί στη λεκάνη της Μεσογείου. Στη Ρώμη οι πραιτωριανοί έσφαζαν τους αυτοκράτορές τους, και στη Μεσόγειο άνθιζε η εποχή του Απουλήιου, των μυστηρίων της Ίσιδος, της μεγάλης επιστροφής του πνευματισμού που ήταν ο νεοπλατωνισμός, η Γνώση... Ευλογημένες εποχές, τότε που οι χριστιανοί δεν είχαν πάρει ακόμα την εξουσία και δεν έστελναν στο θάνατο τους αιρετικούς. Υπέροχη εποχή, στην εξουσία του Νου, στο πυρ της έκστασης, γεμάτη παρουσίες, εκπομπές, δαίμονες και στρατιές αγγέλων. Είναι μια γνώση διαδεδομένη, ασύνδετη, αρχαία όπως ο κόσμος, πάει πιο πίσω από τον Πυθαγόρα, τους βραχμάνους της Ινδίας, τους Εβραίους, τους μάγους, τους γυμνοσοφιστές, και τέλος στους βαρβάρους του απώτατου βορρά, τους δρυΐδες των Γαλατιών και των βρετανικών νήσων. Οι Έλληνες πίστευαν ότι οι βάρβαροι ήταν βάρβαροι επειδή δεν μπορούσαν να εκφραστούν, μιλούσαν γλώσσες που στα δικά τους υπερβολικά καλλιεργημένα αυτιά ακούγονταν σαν γαβγίσματα. Κι αντίθετα, την εποχή εκείνη, ακριβώς εξαιτίας του σκοτεινού τους ιδιώματος, φαίνεται πως οι βάρβαροι γνώριζαν πολύ περισσότερα από τους Έλληνες[...] Η γνώση είναι απρόσιτη, ρευστή, ξεφεύγει από κάθε μέτρο. Να γιατί την εποχή εκείνη κυρίαρχος θεός είναι ο Ερμής, εφευρέτης κάθε πονηριάς, θεός των σταυροδρομιών και των κλεφτών, μα και της ναυσιπλοΐας, που προχωρεί στα πέρατα όλων των συνόρων, εκεί όπου τα πάντα συγχέονται με τον ορίζοντα, των γερανών που σηκώνουν τις πέτρες από το έδαφος, των όπλων που μεταμορφώνουν τη ζωή σε θάνατο, των υδραυλικών αντλιών που κάνουν ελαφρά τα βαριά υλικά, της φιλοσοφίας που πλανά κι εξαπατά... Και ξέρετε πού βρίσκεται σήμερα ο Ερμής; Εδώ, τον είδατε στην πόρτα, τον λένε Εξού, τον έμπορο που αγνοεί τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού».
Umberto Eco
(1932-2016)
«Το Εκκρεμές του Φουκώ» (σελ.236-237)
Μετάφραση Έφη Καλλιφατίδη
Εκδ. Γνώση 1989
Εκδ. Γνώση 1989
19.2.16
«Σε είδα να δίνεις μάχες ανάπηρε φοιτητή μου»
της Λένας Διβάνη
Σε έβλεπα στα μαθήματα εκείνης της χρονιάς σταθερά, είτε είχε ήλιο είτε βροχή. «Γεννήθηκα παντός καιρού», μου είπες γελαστά όταν στο σχολίασα σ’ ένα διάλειμμα. Eνα χαμόγελο χωρίς τα γνωστά «γιατί σε μένα». Γιατί έτσι. Γιατί έβρεχε σκατά την ώρα που περνούσες. Δεν υπάρχει γιατί.
Εσύ το είχες πάθει από αυτοκινητιστικό, μου είπες μήνες μετά που ξεθαρρέψαμε κι αρχίσαμε να τα λέμε. Ο παππούς σου σ’ έριξε σ’ ένα διερχόμενο όχημα στο αντίθετο ρεύμα, ετών 17. Πέρασες από 10 νοσοκομεία για 2 χρόνια. Βγήκες με τα πόδια ακρωτηριασμένα και με το κεφάλι ψηλά. «16 μήνες κατάθλιψη είναι πολύ», είπες. «Ή θα με καταπιεί ή θα την καταπιώ». Την κατάπιες. Άρχισες άγριο διάβασμα. Φροντιστήριο ήταν δύσκολο να πας. Είχες αργήσει, δεν υπήρχαν και λεφτά για ιδιαίτερα. «Θα περάσω», είπες στην μικρή αδερφή σου, που σου ’φερνε τσάγια και νεσκαφέδες για να αντέχεις τον πόνο στα κομμένα μέλη και για να μη σε παίρνει ο ύπνος. Τα κατάφερες όμως, πέρασες στη Νομική. Γελούσες σαν χαζός τρεις μέρες. Η μάνα σου έφτιαξε τυρόπιτα για όλη τη γειτονιά. Πρώτη φορά την είδες να ανατέλλει ξανά μετά τη δύση εκείνης της μαύρης μέρας.
Την πρώτη μέρα των μαθημάτων ξύπνησες πρωί πρωί. Έπλυνες δόντια και μούτρα, έλουσες το μαλλί να μοσχοβολάει, έβαλες κολόνια. Είπες στην μάνα σου να σου βάλει το καινούριο τζιν και το άσπρο πουκάμισο που σου πάει. «Αγόρι μου», είπε αυτή, «κούκλος είσαι, θα σε φτύσω να μη σε ματιάσουν». Την πίστεψες. «Φτύσε με μάνα», είπες, «γαμώ τα παιδιά είμαι».
Ντύθηκε κι εκείνη. Άνοιξε την πόρτα, έσπρωξε το καρότσι σου στον διάδρομο μέχρι το ασανσέρ και το κάλεσε. Μέχρι να έρθει έβγαλε στα γρήγορα τη μία ρόδα από το καρότσι, την πήρε παραμάσχαλα και προσπάθησε να σε στριμώξει εκεί μέσα και να χωρέσει κι αυτή. Κανένας δεν σκέφτηκε όταν έφτιαχνε τα ασανσέρ ότι κάποιος με αναπηρικό θα έμενε κάποτε εκεί. Ποτέ κανένας δεν σκέφτεται ότι κάποιος με αναπηρικό καρότσι θα μένει κάποτε στην πόλη του, στη γειτονιά του, στην πολυκατοικία του, στο ίδιο του το σπίτι. Ο κόσμος ήταν ανέτοιμος να σε υποδεχτεί. Δεν πειράζει. Χαμογέλασες στη μάνα σου και χαμογέλασε κι εκείνη. Τα καταφέρατε πάλι. Ακόμα μια μέρα. Κεφάλι ψηλά, μέσα η κοιλιά, πάμε!
Εκείνη σ΄ άφησε ένα λεπτό στο πεζοδρόμιο κι άρχισε να τρέχει πρώτα δεξιά και μετά αριστερά, να βρει μια τρύπα μέσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, να βρει ένα διάδρομο για να περάσεις. Τίποτα. Κατέφυγε στην τελευταία λύση: άρχισε να φωνάζει «Βαγγελίτσα έλα πάρε το αυτοκίνητό σου τώρα, το παιδί έχει μάθημα!» Η φίλη της από το διπλανό μαγαζί ευτυχώς έχει κρατημένη (παράνομα) τη μπροστινή θέση παρκαρίσματος. Φιλότιμη γυναίκα. Τρέχει, αρπάζει τα κλειδιά και το βάζει μπροστά –την είχε ειδοποιήσει η μάνα αποβραδίς -. Εσο έτοιμη.
Το ταξί που καλέσατε έφτασε πάνω στην ώρα. Μόλις σε είδε έφυγε. Είναι μικρό είπε. Πώς να τον βάλω. Έχω και πόνους στα χέρια. Πριν απαντήσεις, έφυγε.
Κάλεσες άλλον από ραδιοταξί. «Να χωράει αναπηρικό», είπες. Πέρασαν 3-4 λεπτά μέχρι να ανακαλύψουν ποιος χωράει αναπηρικό. Βαριούνται, σκέφτηκε η μάνα σου. Πού να κλείνεις καρότσι, να το βάζεις πορτ μπαγκάζ, να κουβαλάς τον ανάπηρο, να πολεμάς να τον χώσεις στο κάθισμα, άσε ρε μαλάκα, βαριέμαι, ας πάει άλλος, για 10 ευρώ να μου φύγει ο τάκος δεν λέει.
Μετά από 10 λεπτά ήρθε κάποιος. Λιγόλογος. Σε τακτοποίησε, κάθισε και η μάνα δίπλα και ξεκινήσατε. Προσπαθούσες να κάνεις restart τη διάθεσή σου. Πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου, είπες από μέσα σου για να μη σε κοροϊδέψουν. Θα πας εκεί, θα γνωρίσεις κόσμο, θα μάθεις πράγματα, θα ερωτευτείς. Όλα θα τα κάνεις.
Όταν φτάσατε η μάνα έκανε σήμα στον ταξιτζή να σταματήσει μπροστά στη ράμπα. Τα αυτοκίνητα περνούσαν και κόρναραν, έπρεπε να γίνουν όλα συντονισμένα. Ο ταξιτζής έβγαλε το αμαξίδιο, το στήσανε ξανά με τη μάνα, ύστερα σε βγάλανε προσεκτικά και σε τοποθέτησαν μέσα του. Τον πλήρωσε κι έφυγε βρίζοντας για την ώρα που ‘χασε.
Όταν το καροτσάκι στράφηκε στην άκρη της ράμπας, έτοιμο να σκαρφαλώσει προς τη πρώτη μέρα της μελλοντικής ζωής σου, τότε μόνο είδες ότι η πόρτα ήταν κλειστή. Η μάνα τρελάθηκε. Σε άφησε σχεδόν στη μέση του δρόμου και μπήκε αλαφιασμένη μέσα στον θυρωρό.
«Η ράμπα οδηγεί σε μια κλειστή πόρτα;!» ρώτησε με μια ήρεμη απελπισία. «Γιατί;»
«Γιατί δεν την χρησιμοποιεί κανείς», είπαν εκείνοι.
«Και οι ανάπηροι πως μπαίνουν;», συνέχισε.
«Δεν έρχονται, είπαν εκείνοι. Διότι άντε και μπαίνουν μέσα. Πώς θα ανεβούν αυτές τις σκάλες να πάνε στις αίθουσες;»
«Βλέπω ένα μηχανισμό λιφτ εκεί», είπε η μάνα όλο ελπίδα.
«Μπα, έχει χαλάσει εδώ και καιρό.»
«ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΗΡΟΙ;», ούρλιαξε τώρα. Της είχε φύγει και η ντροπή και όλα. Ήθελε να τους σκίσει τώρα.
«Ε, αν έρθουν, κάτι θα κάνουμε», είπε εκείνος και ξαναχώθηκε στο κουβούκλιο.
Εκείνη στράφηκε προς εσένα που την κοιτούσες παγωμένος. Άκουγες. Άρχισαν να μαζεύονται παιδιά. Μια ξανθούλα είδε τη φάση και έσκυψε. «Τι έγινε; Θέλεις βοήθεια;», σου είπε. Γλυκό κορίτσι. Δεν την κοίταξες γιατί μετά θα τη θυμόσουν και δεν ήθελες. Έκανες σήμα στη μάνα σου να πλησιάσει.
«Πες του ότι ήρθα. Και δεν έχω σκοπό να φύγω», της είπες, προσπαθώντας να δείχνεις ήρεμος. Στο κάτω κάτω ήταν η πρώτη μέρα της μελλοντικής ζωής σου.
Λένα Διβάνη
info@protagon.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)