Πάσχα στην Αράχωβα

του Κώστα Κορωναίου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)

Καλεσμένος κάποιου φίλου, έτυχε να βρεθώ κάποτε για Πάσχα, στην Αράχωβα. Καλός ο καιρός για αρχές Απρίλη, μας προϊδέαζε για ένα όμορφο 3ήμερο. Φτάσαμε Μεγάλο Σάββατο, μεσημέρι. Οι μυημένοι μας είχαν πει πως πρώτο μας μέλημα έπρεπε να είναι η εξασφάλιση μιας θέσης σε κάποιο από τα εστιατόρια της περιοχής, αν θέλαμε να γευτούμε λίγη μαγειρίτσα μετά την Ανάσταση.

Σιγά..., χαράς το πράγμα, σκέφτηκα. Και βγήκαμε στην αναζήτηση ταβέρνας για το βράδυ. Ξεκινήσαμε από αυτή που βρίσκεται σχεδόν δίπλα στην εκκλησία. Πολύ γέλασε ο εστιάτορας όταν τον ρωτήσαμε. «Αν θέλετε για του χρόνου το Πάσχα, κάτι έχω...» μας απάντησε. Τότε κατάλαβα το «λούκι». Η αναζήτηση ταβέρνας για το βράδυ, πήρε το χαρακτήρα αναζήτησης του χαμένου θησαυρού στα καρναβάλια. Με τα πολλά, βρέθηκε ένα τραπέζι, στις παρυφές του χωριού. Το κλείσαμε κι ησυχάσαμε. Γυρίσαμε σπίτι τροπαιοφόροι κι ανάψαμε το τζάκι.

Το βράδυ, μπουφανάκι χοντρό, λαμπαδίτσα στο χέρι και στην εκκλησία. Όχι μέσα, πού να μπεις απ’ τον κόσμο. Μια εκκλησία όλη κι όλη για όλη την Αράχωβα. Στο προαύλιο μείναμε, μαζί με εκατοντάδες άλλους. Μυσταγωγία και έκσταση!!! Τα κινητά να χτυπάνε ασταμάτητα. Συζητήσεις, κουτσομπολιά, επιχειρηματικά νέα, γέλια. Όχι, για την Ανάσταση του Θεανθρώπου δεν πήρε κάτι τ’ αυτί μου. Ευτυχώς τουλάχιστον, οι Φιλιππινέζες πρόσεχαν τα παιδιά. Κάποιος έφερε σε λίγο το «άγιο φως». Αν το έφερε από μέσα από την εκκλησία ή το άναψε μόνος του, δεν το πρόσεξα. Ούτε κανείς άλλος είδε. Έμεινα με την απορία. (Το ερώτημα αυτό επανέρχεται στο μυαλό μου κάθε χρόνο, αλλά απάντηση ποτέ δεν βρίσκω. Άλυτο μυστήριο τελικά). Η Ανάσταση έγινε στην ώρα της, χωρίς απρόοπτα. Είχε και βαρελότα και κάποια πυροτεχνήματα, προσφορά του Δήμου, αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, περίμενα κάτι πιο γκλάμουρους. Ευτυχώς, η μαγειρίτσα μετά ήταν εξαιρετική.

Η γκλαμουριά που περίμενα ήρθε την άλλη μέρα. Σαν βγήκα από το σπίτι, είδα λαό πολύ να ψήνει τ’ αρνιά στο δρόμο. Ωραία, σκέφτηκα, κάπου θα ‘ναι και το δικό μας. Πάμε να βοηθήσουμε στο ψήσιμο. Α, όχι, μου λένε. Εμείς πάμε για καφέ στη πλατεία. Το ψήσιμο είναι αλλουνού δουλειά. Όταν γυρίσουμε θα είναι όλα έτοιμα. Κατάλαβα. Δουλειά για λαθρομετανάστες και το ψήσιμο του οβελία. Όπερ και εγένετο. Με το που γυρίσαμε, ήρθε ένα καλό παλικάρι και μας έφερε κοκορετσάκι. Σε καμιά ώρα ήρθε κι ο οβελίας, μαζί με τη σούβλα. Ούτε να τον κόψουμε δεν μας άφησε. Είχε τις οδηγίες του, μας είπε. Πολύ χαρήκαμε που τα βρήκαμε όλα έτοιμα. Ανταλλάξαμε ευχές και πέσαμε κατ’ ευθείαν στο ψητό...

Χρόνια πολλά και Καλή Ανάσταση!

Κώστας Κορωναίος

Απρίλης 2011