Ήταν κάποτε...

Ήταν κάποτε μια πόλη και μια γειτονιά. Μετά μπήκαν στην πόλη οι εμπνευστές της αντιπαροχής και φύτεψαν τσιμέντα. Σκέπασαν τα ποτάμια της –μοναδική περίπτωση παγκοσμίως- και έφτιαξαν τις αναγκαστικές νέες λεωφόρους που χρειαζόταν το σχέδιο(;) εσωτερικής μετανάστευσης του έθνους. Έτσι, χωρίς κόπο, με την καταστροφή των φυσικών αεραγωγών της, η μικρή πόλη φκιασιδωνόταν και νόμιζε ότι γινόταν σπουδαία Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Τόσο πολύ που το διαφήμιζε κιόλας, κάνοντας εγκαίνια(!) για ένα δρόμο που ασφαλτόστρωσε ή για ένα τουριστικό τερατούργημα απέναντι από την Ακρόπολη, δίπλα στον Αϊ Δημήτρη το Λουμπαρδιάρη και τα ιερά πλακόστρωτα του Πικιώνη. Από εκεί που περνούσαμε κι εμείς τόσο συχνά πηγαίνοντας «εκδρομή» στου Φιλοπάππου... 

Δείτε στο site του Εθνικού Οπτικοακουστικού Αρχείου, τα Επίκαιρα της εποχής, που όπως θυμάστε είχαν φτιαχτεί για να παίζονται στα σινεμά. (Μια χαζή διαχρονική προπαγάνδα που είχε τις ρίζες της στην Αγγλία και στην Αμερική κατά τη διάρκεια του πολέμου και που αργότερα αντικαταστάθηκε από τα δελτία ειδήσεων ή «ειδήσεων» της μικρής μας οθόνης). Ο στόμφος της φωνής του εκφωνητή, με ύφος γλώσσας κατάλληλα επεξεργασμένο, απευθυνόταν στη μάζες που παρακολουθούσαν μάλλον από περιέργεια, παρά από πραγματικό ενημερωτικό ενδιαφέρον, τα τεκταινόμενα στο πανί. Άλλωστε η χρονική καθυστέρηση της προετοιμασίας των Επικαίρων που ήταν συνήθως μιας εβδομάδας, δεν αποτύπωνε παρά τη δραματοποίηση σε κινούμενη εικόνα των ειδήσεων που ο κόσμος είχε ήδη διαβάσει στις εφημερίδες ή είχε ακούσει στο ραδιόφωνο.

Όμως υπήρξε και κάτι καλό στην όλη ιστορία. Μαζί με τα εξωτερικά γυρίσματα αρκετών ταινιών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, τα προπαγανδιστικά Επίκαιρα διέσωσαν σπάνιες εικόνες μιας άλλης εποχής. Στο Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο θα βρείτε αρκετά διαμαντάκια. Θα δείτε αξιοθέατα, δρόμους, γειτονιές, αλλά και απλούς ανθρώπους δίπλα σε πολιτικούς και γνωστούς ή VIP όπως θα τους λέγαμε σήμερα.

Παλαιότερα σας είχαμε παρουσιάσει τα εγκαίνια μιας σχολικής χρονιάς που είχε γίνει στο σχολείο μας, με τα κορίτσια του Δωδέκατου (θυμηθείτε την ανάρτηση Επίκαιρο Έκτο τον 6/2010). Σήμερα σας έχουμε τα εγκαίνια της κοντινής μας «νέας λεωφόρου Ιλισού», δηλαδή της σημερινής οδού Καλλιρόης. Δείτε τον εμπνευστή της αντιπαροχής να κόβει περιχαρής και ευθυτενής την κορδέλα στο ύψος του Αρδηττού και στη συνέχεια δείτε κάποια σημεία του Ιλισού να είναι ακόμη ξεσκέπαστα, αλλά και τις γέφυρες στη Λ.Συγγρού. Στο ίδιο βίντεο, στα εγκαίνια του «Διόνυσου» που ακολουθούν, ίσως προλάβετε να δείτε ένα κτίριο-κύβο, το σπίτι-στούντιο του ζωγράφου Κωνσταντίνου Παρθένη που ήταν στο παρκάκι ανάμεσα στο εγκαινιαζόμενο αναψυκτήριο και την είσοδο του Ηρωδείου και το οποίο δεν υπάρχει πια. Στο 2'55" περίπου, θαυμάστε τη βράβευση «του Τροχονόμου της χρονιάς» όπως ακούμε (χωρίς να μας εξηγούν τι παραπάνω έκανε από τους υπόλοιπους συναδέλφους του) και δείτε πώς ήταν το 1963 η συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Αιόλου, στα Χαυτεία, που σε αντίθεση με τη «νέα λεωφόρο» έχει ήδη αρκετή κίνηση. Το ότι στο αθλητικό μέρος βλέπουμε τένις το αφήνουμε ασχολίαστο. Η μάζα κρυφοκοιτάζει τα σπορ των πλουσίων του Κολωνακίου -δεν υπήρχαν ακόμη «Β.Προάστια» ή αν υπήρχαν, στο μεγαλύτερο μέρος τους ήταν χωράφια (πλην Κηφισιάς)- χωρίς απαραίτητα να ζηλεύει, να λυπάται, να χαίρεται ή να σχολιάζει. Μάλλον αδιάφορη ήταν. Το μόνο σπορ που κοίταζε με ενδιαφέρον ήταν πάντα το ποδόσφαιρο που τα Επίκαιρα πολύ συχνά φρόντιζαν να δείχνουν με κάτι εντελώς κακογυρισμένα πλάνα. (Θυμηθείτε στην ταινία «Λούφα και Παραλλαγή» πώς στήνεται μια σκηνή ποδοσφαίρου που δεν πρόλαβαν να γυρίσουν «ζωντανά» και που δεν πρέπει να απέχει και πολύ από την πραγματικότητα). 

Ήταν κάποτε λοιπόν μια πόλη, ένα ποτάμι, μια γειτονιά. Τα επίσημα εγκαίνια της λεωφόρου Ιλισού το Μάρτη του 1963…

Ταινία Επικαίρων από το ΕΟΑ (κλικ)