Εκτοπρωτάκια

του Γαβριήλ Γαβριηλίδη

(ΣΤ' Γυμνάσιο 1974)

Σούρουπο αρχές Δεκέμβρη του '68. Μετά το εξουθενωτικό πεντάωρο κουρνιάσαμε λιγάκι με το Βάγγο και τον Τάκη στο υπόστεγο πριν σκορπίσουμε για τα σπίτια μας. Έκανε ψυχρούλα. Με τη σάκα υπομάλης και τα χέρια στις τσέπες κάναμε πως αγνοούμε το κρύο μπρος στη κρυάδα που μας επεφύλασσε το βράδυ. Δυο μήνες πρωτάκια δεν είχαμε καλά καλά προσαρμοστεί στις συνθήκες του Γυμνασίου κι έπρεπε ν' αντιμετωπίσουμε μια νέα δοκιμασία που θα μας συντρόφευε με την ίδια εκνευριστική συχνότητα σ' όλη την υπόλοιπη μαθητική μας καριέρα. «Βαθμοί Α' Διμήνου» το 'λεγαν οι μεγαλύτεροι που μας είχαν προετοιμάσει για το αναπόφευκτο ζόρι, για το οποίο έδειχναν απέραντο σεβασμό ακόμη κι οι ίδιοι. Λες και δεν έφταναν η γνωριμία με τη νέα αίθουσα, η συνεχείς αλλαγές καθηγητών, τα τελετουργικά της πρωινής προσευχής και της βραδινής υποστολής σημαίας, η πλήρης υποταγή στα βίτσια των παλιών, το κούρεμα, οι αποβολές και τόσα άλλα, προστέθηκε τώρα τούτο 'δω που οι περιγραφές των βετεράνων το τοποθετούσαν κάπου ανάμεσα σε βιβλική καταστροφή και Δευτέρα Παρουσία!



Με τους άλλους δύο είχαμε γίνει κολλητοί στο γηπεδάκι απέναντι απ' το νεκροταφείο όπου επιδιδόμασταν στην άσκηση της ποδοσφαίρισης κυρίως μετά το σχόλασμα της Τετάρτης, μια και την Πέμπτη ήμασταν απογευματινοί. Καθόντουσαν στο ίδιο θρανίο στην απέναντι πλευρά από μένα κι έμοιαζαν να 'χουν πάρει την καινούργια τους καθημερινή ενασχόληση τουλάχιστον τόσο σοβαρά όσο και τη μπάλα. Τη σιωπή διέκοψε ο Βαγγέλης, επονομαζόμενος και «χοντρός» λόγω της ιδιαίτερης ανάπτυξής του στην οριζόντια διάσταση:

«Λέτε να πέφτετε σε κανένα;» ρώτησε αναγνωριστικά με μια υποψία έγνοιας στη φωνή του.

«Δε νομίζω» απάντησε με το γνωστό διπλωματικό του ύφος ο «ψηλός», παρατσούκλι που όφειλε περισσότερο στ' ατέλειωτα κανιά του παρά στο ιδιαίτερα μεγάλο ύψος του.

«Σώπα μωρέ...» ήταν η δική μου συνδρομή στην κουβέντα, καθώς μέχρι κείνη τη στιγμή δεν έδειχνα ν' ανησυχώ κι ιδιαίτερα. Επακολούθησε μια ολιγόλεπτη σιγή λόγω αμηχανίας μια κι ο καθένας μας πάλευε με τις σκέψεις του.

«Άντε γεια και καλά αποτελέσματα!» μουρμουρίσαμε κι οι τρεις μ' ένα στόμα πριν χωρίσουμε.

Όσο ζύγωνα σπίτι τόσο μεγάλωνε η αγωνία μου για την εικόνα των επιδόσεών μου στα μαθήματα απ' την οπτική γωνία των καθηγητών. «Μαθηματικά του 'πα όταν με σήκωσε. Αρχαία, Νέα σηκώνω σταθερά χέρι. Φυσική-Ιστορία σιγά τα δύσκολα. Γεωγραφία στο πρόχειρο τoυ 'γραψα. Μέχρι στη Γυμναστική μου πήρε τ' όνομα μετά απ' την τέλεια κυβίσθηση που έκανα. Γαλλικά δε το συζητάμε... Έλα μωρέ, δε φοβάμαι σε κανένα!» σκέφτηκα καθώς γύριζα το κλειδί της εξώπορτας. Η μητέρα μου, μόνιμος συνδετικός κρίκος με τα σχολεία, δεν είχε επιστρέψει ακόμη κι όσο αργούσε τόσο η χτύποι της καρδιάς μου δυνάμωναν. Bλέπεις η βαθμολογία ελέγχου είναι σαν την κάλπη των εκλογών. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος τι θα βγάλει!

Μπήκε δυναμικά στο σαλόνι, όπου την περιμέναμε μαζί με τον πατέρα μου. Η έκφραση του προσώπου της δεν πρόδιδε τίποτα απ' το δράμα που με περίμενε. Αντίθετα μάλιστα, άστραφτε από χαρά.

«Λοιπόν, πώς πήγαμε;» έσπασε τη σιωπή ο πατέρας μου αφού εγώ είχα μουγγαθεί απ' την αγωνία μου.

«Πολύ καλά» απάντησε εκείνη με τη γνωστή της τάση να βλέπει τη θετική όψη των πραγμάτων.
«18 Γαλλικά!» συνέχισε με καμάρι, μια κι ήταν το μάθημα που με κουράριζε, βγάζοντας το σχετικό χαρτάκι με τους βαθμούς απ' τη τσάντα της. Δυο ζευγάρια μάτια έπεσαν να καταβροχθίσουν τον έλεγχο. Καθώς σάρωνα τα μπλε διψήφια νούμερα από πάνω προς τα κάτω, το βλέμμα μου σκόνταψε σ' ένα ολοστρόγγυλο οχταράκι που ξεχώριζε γιατί κατά τη γνώμη μου ο γραφέας είχε σίγουρα ξεχάσει το "1" στη θέση των δεκάδων.

«Γεωγραφία 8!» πετάχτηκε ο πατέρας μου που 'χε πρώτος συνειδητοποιήσει την γκέλα, θέλοντας ταυτόχρονα να προσγειώσει την ευφορία της μάνας μου. Έσκυψα το κεφάλι κάνοντας επιτόπια μεταβολή για να μη δουν το κοκκίνισμα στα μάγουλά μου.

«Τον ηλίθιο... ήταν ανάγκη;» προσπάθησα να δικαιολογηθώ στον εαυτό μου φέρνοντας στο μυαλό τη καράφλα του «δράστη» καθηγητή «Αφού του τα 'χα γράψει όλα!».

«Αν κρίνω απ' όσα άκουσα δεν είσ' ο μόνος που 'χει πέσει κάτ' απ' τη βάση...» έσπευσε προς υπεράσπισή μου η φωνή της μάνας μου που συμπλήρωσε:

«Άλλωστε μέσο όρο 15 στα πρωτεύοντα δεν είναι καθόλου άσχημα για πρώτο δίμηνο!» για να μου δώσει κουράγιο. Ο μπαμπάς κάνοντας μια γκριμάτσα βυθίστηκε ξανά στο σιωπηρό ξεκοκάλισμα της εφημερίδας του, η μαμά χώθηκε σιγοτραγουδώντας στην κουζίνα κι η αφεντιά μου, βάζοντας τη ουρά ανάμεσα στα σκέλια, έμεινε με την τσουχτερή «λυπητερή» στο χέρι.

«Όχι τίποτα, αλλά πώς αντικρίζουν «χοντρό» και «ψηλό» αύριο σχολείο με τέτοια χάλια;» ήταν η μόνη μου σκοτούρα. Ο υπόλοιπος έλεγχος μου ήταν τελείως αδιάφορος.

«Παίδες πώς πήγατε;» μας αιφνιδίασε όπως πάντα φορτσάτος ο Βαγγέλης, περισσότερο για να προλάβει τις ερωτήσεις μας και να κερδίσει χρόνο.

«Ντάααξει μωρέ...» του αποκρίθηκα χαμηλόφωνα κοιτώντας αλλού.

«Μμμμ, αρκετά... καλά...» είπε δίχως να πείθει ο Τάκης.

«Χατζόπουλο τι είχατε;» ακούστηκε ξαφνικά εν χορώ κι απ' του τρεις μας.

«...9».

«...8».

«...7» έπεσαν μία μία οι απαντήσεις σ' αντίστροφη σειρά, πριν... σκάσουμε κυριολεκτικά στα γέλια!

«Ε, μα το γελοίο! ΠΡΟ-ΠΟ βρήκε να παίξει με τους βαθμούς μας;»

Η εξήγηση ήταν τελικά πολύ απλή και μας έκανε να το διασκεδάσουμε ακόμη περισσότερο. Ο εν λόγω νευρασθενικός, «έκπτωτος» Μαθηματικός που τον είχαν καταδικάσει ν' ασχολείται με την διδασκαλία δευτερευόντων μέχρι να πάρει σύνταξη, θέλοντας να εκδικηθεί τους πάντες, μα κυρίως την αδιαφορία μας για το μάθημά του, γέμισε ελαφρά τη καρδία την τάξη με βαθμούς κάτω της βάσεως. Δεν ήταν παρά μια μικρή παρατυπία που διορθώθηκε μετά τις γραπτές εξετάσεις του εξαμήνου. Η πλάκα είναι ότι το μοναδικό 18άρι ήταν κι ο μοναδικός προβιβάσιμος βαθμός στον έλεγχο εκείνου που το 'χε εισπράξει. Σίγουρα μια πράξη αλληλεγγύης δυο παρεξηγημένων ψυχών.

Αν δε μ' απατά η μνήμη μου, καθόλη τη διάρκεια της εξάχρονης θητείας μας στο Έκτο, κανείς απ' την τριάδα δεν ξαναβρέθηκε στην δύσκολη θέση να ψάχνει δικαιολογίες για την παρουσία μονοψήφιου βαθμού στο δελτίο ελέγχου του...

Γ.Γαβριηλίδης

Μάης 2012